Ονομάζομαι Ελπίδα και είμαι 24 ετών. Πριν ενάμιση χρόνο έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί από 13 ετών και στα 23 έγινε το μοιραίο. Αφού έμεινα έγκυος φυσικά και οι δύο αγχωθήκαμε πολύ στην ιδέα.
Σίγουρα τον αγαπούσα και με αγαπούσε και είχαμε σκοπό στο μέλλον να κάνουμε οικογένεια. Όμως δεν είχαμε σκεφτεί να σοβαρέψουμε τόσο πολύ την σχέση μας από τόσο μικρή ηλικία. Άλλωστε ήμασταν και οι δυο πολύ μικροί και συνομήλικοι.
Στην αρχή σκέφτηκα μέχρι και να τερματίσω την εγκυμοσύνη όμως κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι είμαι έτοιμη και ότι με θέληση και αγάπη όλα μπορούν να γίνουν. Το ανακοινώσαμε στους γονείς μας που μας αγαπούσαν πολύ και από τις δύο πλευρές και ενώ κι εκείνοι αρχικά σοκαρίστηκαν στην συνέχεια το δέχτηκαν.
Όχι μόνο το δέχτηκαν, αλλά και με μεγάλη χαρά θα μπορούσα να πω. Παντρευτήκαμε γρήγορα με έναν πολιτικό και αφήσαμε τον θρησκευτικό για αργότερα, ο άντρας μου έπιασε δουλειά στην επιχείρηση του γαμπρού του και εγώ φέτος σκέφτομαι να γραφτώ σε ένα ΙΕΚ αισθητικής.
Όσο ήμουν έγκυος όλα ήταν υπέροχα. Και εγώ και ο άντρας μου διαβάσαμε πολλά βιβλία γύρω από την διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού. Δεν θέλαμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί με εγχειρίδιο χρήσης αλλά δεν θέλαμε να επαναλάβουμε και τα λάθη των γονιών μας.
Και μπορεί όλο αυτό να έτυχε όμως αφού αποφασίσαμε να το κρατήσουμε ήταν μία δική μας συνειδητοποιημένη πράξη. Οι γονείς του άντρα μου μένουν στην ίδια πολυκατοικία με εμάς. Όταν έμεινα έγκυος έφτιαξαν γρήγορα το κάτω διαμέρισμα για να μας υποδεχτεί.
Έτσι και αλλιώς του άντρα μου ήταν απλά ήθελε μερικά μερεμέτια για να γίνει κατοικήσιμο. Έτσι μένουμε εκεί και η αλήθεια είναι ότι είναι ανακουφιστικό ότι δεν έχουμε ενοίκια και ξέρω ότι οτιδήποτε και να γίνει το παιδί μου θα έχει ένα μέρος να κοιμηθεί.
Τα προβλήματα όμως ξεκίνησαν από όταν το παιδί χρόνισε και κάπως ξεπετάχτηκε. Η μητέρα του άντρα μου ξεκίνησε να μας κάνει παρατηρήσεις ότι το παιδί το έχουμε αφήσει πολύ αμόλα. Ότι το έχουμε κακομάθει και ότι έχει γίνει πολύ ζωηρό.
Το παιδί όμως είναι όσο ζωηρό οφείλει να είναι για την ηλικία του και η αλήθεια είναι πως ακόμη κι έτσι να είναι δεν την αφορά διότι ούτε μία φορά δεν την βάλαμε να μας το κρατήσει. Ήμασταν πάντα δίπλα του ή δίναμε μερικά μεροκάματα σε μία φίλη που παράλληλα έχει σπουδάσει και βρεφονηπιοκόμος.
Οπότε δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο αγχώνεται τόσο ξαφνικά. Μετά μας λέει ότι είμαστε υπερβολικοί στο θέμα της διατροφής επειδή ακολουθούμε πιστά αυτά που μας λέει ο παιδίατρος και επειδή δεν θέλω το παιδί να τρώει ζάχαρη.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο…τρελή με το ζήτημα της διατροφής αλλά και πάλι δικαίωμά μου δεν είναι; Η αλήθεια είναι πως η πεθερά μου είναι καλός άνθρωπος απλά όταν θέλει γίνεται πολύ εριστική.
Μας κοιτάζει μερικές φορές με ένα ύφος σαν να λέει “τα νιάνιαρα, δεν έχουν μεγαλώσει τα ίδια καλά καλά και θέλουν να μεγαλώσουν και παιδί”. Μάλλον ξεχνάει ότι αυτή έγινε μάνα στην αδερφή του άντρα μου σε πιο μικρή ηλικία από ότι γίναμε εμείς γονείς. Επίσης είναι πολύ παρεμβατική.
Κάθε φορά που το παιδί κλαίει λίγο πιο δυνατά ή υπάρχει βαβούρα στο διαμέρισμά μας έρχεται, χτυπάει τα κουδούνια ορμάει μέσα, παίρνει το παιδί αγκαλιά για να μου δείξει την εμπειρία της και στο τέλος αφού το ηρεμεί με κοιτάζει με ένα ύφος σαν να τα ξέρει όλα και μου λέει “όταν στα ‘λεγα εγώ”.
Φυσικά και ο άντρας μου είναι με το μέρος μου αφού δεν έχει να κάνει με μένα έχει να κάνει και με τους δύο μας. Δεν είναι κακιά πεθερά, είναι το ίδιο αυστηρή και με τους δυο. Και για να σας πω την αλήθεια το ξέρω ότι με έχει σαν παιδί της.
Το ξέρω ότι ανησυχεί, ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να βοηθήσει. Αυτός είναι ο τρόπος της να διδάξει πράγματα στα παιδιά της. Όμως είμαι γεμάτη ορμόνες και πίεση. Ο άντρας μου πηγαίνει στην δουλειά εγώ είμαι ακόμη άνεργη με τις καραντίνες και με όλα αυτά.
Πολλές φορές νιώθω πιεσμένη, ότι δεν είμαι καλή μαμά, ότι βιάστηκα και ότι την επιπολαιότητά μου θα την πληρώσει το παιδί μου. Μετά το βλέπω να χαμογελάει και να παίζει, το βλέπω καθαρό, φαγωμένο, χαρούμενο, υγιέστατο και σκέφτομαι “κάτι κάνετε καλά δεν μπορεί”.
Και με το που πάει να ανέβει λίγο η αυτοπεποίθηση έρχεται η πεθερά μου και μου την ρίχνει στα κάτεργα. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Δεν θέλω να της μιλήσω και να νομίζει ότι είμαι αχάριστη ή ότι δεν θέλω την βοήθειά της. Την θέλω. Απλά λίγο πιο διακριτικά και με λίγους περισσότερους τρόπους. Τι να κάνω;
daddy-cool.gr
