Έφτασα στα 30 για να καταλάβω πως είναι να σε μισεί η ίδια σου η μάνα. Μάνα έτσι; Εκείνη που σε κρατάει για πρώτη φορά στη ζωή σου στην αγκαλιά και σου δίνει το πρώτο μητρικό χάδι.
Μέχρι τα 30 μου η δική μου η μάνα δεν μου πρόσφερε καμία αγκαλιά. Πάντα απόμακρη στις συναισθηματικές μου αναγκές. Ναι ήθελα και γω σαν παιδι τις Κυριακές να με παίρνει αγκαλιά στον καναπέ όπως κάνω εγώ τώρα με το παιδί μου. Ασχημες αναμ΄νησεις..μόνο ασχημες., Από τις 1000 αναμνήσεις που έχω από κείνη, οι 900 είναι ασχημες, θολές στο μυαλό μου. Μικρή με κακοποιούσε, με χτύπαγε.. γιατί να φέρω Α με ερωτηματικό στο σχολείο; Μια μέρα ήρθε και με πήρε αρον αρον γιατί δεν πήρα καλή βαθμολογία και εκανα εμετό από το αγχος μου για το τι θα συναντήσω στο σπίτι. Το ξύλο και H λεκτική επίθεση.
Εγινα στρατιώτης. Αυτό έλεγε η μητέρα, αυτό έπρεπε να ακολουθήσω. Εφηβεία; Ούτε για αστείο να βγω από το σπίτι. Εβριζε τις φιλές μου, ήθελε να είμαι αποκομμένη. Φοιτήτρια; 900 τηλέφωνα που ήμουν και δεν υπερβάλλω. Ήθελε να μην έχω σχέση, να μην με αγαπήσει κα΄νενας. 3 όλες και όλες στη ζωή μου. Συγκρατημένη στις επιλογές μου, κάτι που δεν μετάνιωσα. Μου τις διέλυσε όλες. Με ξεφτίλιζε, τους ενοχλούσε, έβρισκε άκρη, μάθαινε. Ποιος ανθρωπος θα στεκόταν δίπλα μου; Κανείς.
22 χρονών ήθελε να με παει σε γυναικολόγο να δει αν είμαι παρθένα ή όχι. Έλεγχος στο σώμα μου. Εννοείται δεν δεχτηκα και θεωρώ ούτε και ο γιατρός. Η συμπεριφορά στον πατέρα μου απαράδεχτη. Πέθανε νέος. 10 χρόνια παλευα και γω μαζί του, μαζί αυτό το θεριό που το έλεγαν καρκίνος. 12 χρονών τότε. 22 ήμουν όταν έφυγε. Στο δεύτε τελευταίων ασπασμών του ψιθύρισα που με αφήνεις. Όσο ζούσε κάπως ισορροπούσε τα πράγματα. Μας αγαπούσε, τον αγαπούσα. Απο κει και έπειτα το χάος.
Δούλευα όλη μέρα να ξεχρεώσω το αυτοκίνητο, το οποιο πήγε στο όνομα της συζύγου. Πλήρωνα φορούς για το σπίτι, ρεύματα, σουπερ μάρκετ. Δεν μου έμενε τίποτα. Η μάνα επέμενε να τα πληρώνω. Αντίρρηση; Εφευγε από το σπίτι, εκλεινε την θερμανση, έπαιρνε μαζί της τα χειριστήρια από τα αιρκοντίσιον και γω κοιμόμουν σε παγωμένα σεντόνια. Και άλλη αντίρρηση; Σου παίρνω το αυτοκίνητο. Πως θα πήγαινα στη δουλεία μου; ένας ανθρωπος μου στάθηκε. Και αυτός ήταν ο άντρας μου.. τον γνώρισα την ήμερα του Πάσχα πριν 5 χρόνια.
Τον εμπιστεύτηκα, του είπα τα πάντα για μένα, για τη μάνα μου για όλα. Τόνισε ότι υπερβάλλω. Στην αρχή όλα καλά. Άψογες σχέσεις. Η μάνα μου όμως ηθελε να ναι κυριάρχος παντού. Εμπαινε στη σχέση μας. Κόψαμε επαφές για να κρατησουμε το σπίτι μας όρθιο. Έχουμε χρέος στο παιδί μας. Το θέλαμε αυτό το παιδί. Είναι ότι πιο όμορφο έχουμε κάνει στη ζωή μας. Του πρότεινα να μέινουμε στο πατρικό μου. Όταν χαθηκε ο πατέρας μου είχε τη επικαρπία και γω τη ψιλή κυριότητα, αλλά στο συμβόλαιο της εκανε πρόταση επικαρπίας. Την οποία δεν αποδέχτηκε εδω και 9 χρόνια. Τώρα θέλει να μας χωρίσει.
Την εβδομάδα που κάναμε τον θρησκευτικό, καταριοταν να μαυροφορεθώ. Να χασω τον αντρα και το παιδί μου. Δεν αφήνω το παιδί ουτε για αστείο να πλησιάσει. Φοβάμαι πολύ.
Κάνει αποδοχή επικαρπίας και στέλνει εξωδικο από το σπίτι που πληρωνα, από το σπίτι που πήρα δάνειο για να το φτιάξω. Θέλει να πετάξει εμένα και την οικογένεια μου. Θέλει να πεθάνω. Αυτό παρακαλαει. Θέλει να σκοτωθώ στον δρόμο αυτό μου χει πει όταν δεν ηθελα να εναντιώνομαι σε ανθρώπους που δεν είχα λόγο να μαλώσω. Καταμουτρα μου το χε πει. Αν πάθεις κάτι δεν θα με νοιάξει. Αναγνωρίζει μόνο ένα της παιδί. Μόνο εκείνον.
Πάλευε τόσα χρόνια να παρει τα περισσότερα κληρονομικά. Από μικρα παιδιά.. Για κείνην ήταν μόνο ο ένας μου αδερφός. Η ζωή όμως δεν μου φέρθηκε και τόσο άδικα. Έφερε στον δρόμο την πεθερά μου ή καλύτερα τη μάνα που στερήθηκα. Όταν την αντικρύζω , αυτό το βλέμμα της που δείχνει την καθαρότητα της ψυχής της. Ποτε δεν με έβρισε ποτε της δεν κοιταξε να με χωρίσει από τον γιό της. Μου θυμίζει πολύ τον μπαμπά μου. Το παιδί μου την αγαπάει .. νιωθει ευτυχισμένο στους παππούδες τους. Όσο και να μας στηρίζει, το αγκάθι είναι μέσα στο σπίτι μας.
Διαλυθήκαμε σαν οικογένεια. Νιώθω υπεύθυνη γιατί αλλιώς υπολόγισα τη ζωή μου με το σπίτι και αλλιως θα μου έρθουν. Περιμένουμε να φύγει ο νοικάρης σε ενα χρόνο για να πα΄με να μείνουμε στο σπίτι του έχει στο όνομα του ο άντρας μου. Λύση; Δικαστήρια. Λύση να βρεθώ σε δικαστικό αγώνα με την ίδια μου τη μάνα. Η μάνα δικαστήριο με την κόρη της. Δεν θα το αφήσω έτσι. Θα διεκδικήσω όσα μου αναλογούν. Αυτά που ο πατερας μου με καρκίνο μου τα αφησε. Ας χάσω. Αλλα θα το κάνω πρώτα για την οικογένεια μου, και μετά για κείνον που δεν ήξερε πόσα ψέμματα του χε πει και δεν γνώριζε. ¨Ειναι θέμα τιμής.Αλλά φοβαμαι για το σπίτι μου, ποσα θα αντέξει η ψυχή μας. Πόσα ο άντρας μου, πόσα εγώ. Από τη μία θέλω να του ζητήσω συγγνώμη που δεν τον προφύλαξα τόσα χρόνια και να του πω να χωρίσουμε.. από την άλλη.. λέω που εφταιξα. Χανω τα πάντα.. Η μόνη μου ελπίδα στη ζωή μου, το παιδί μου, η ζωή μου.. θέλω να το κοιτάω στο μάτια να παίρνω δύναμη. Να μη δει ποτε τη μαμά του να ζεί στη θλίψη. Όση αγαπη στερήθηκα τόση θέλω και παραπάνω να του δώσω.
Στέλλα Χ.
