Η κόρη μου είναι 16 χρονών και πριν από μερικούς μήνες γέννησε ένα πανέμορφο αγοράκι. Δεν θα σας πω ψέματα. Όταν ήρθε και μου είπε ότι ήταν έγκυος κόντεψα να λιποθυμήσω. 16 χρονών και να γίνει μάνα; Δεν το σκέφτηκε καθόλου; Δεν πρόσεξε; Ήξερα ότι είχε φίλο, ένα συμμαθητή της από το σχολείο, αλλά πίστευα ότι άκουγε τις συμβουλές μου και ότι δεν θα προχωρούσαν από τώρα. Αφού έγιναν όμως έτσι τα πράγματα δεν μπορούσαμε παρά να κρατήσουμε το μωράκι και να το καλοσωρίσουμε στην οικογένειά μας. Σήμερα, στα 40 μου είμαι γιαγιά ενός πανέμορφου μωρού και όλοι στην οικογένεια έχουμε ενωθεί για να στηρίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε μαμά και παιδί. Θέλω να πιστεύω ότι του χρόνου θα μπορέσει να γυρίσει και πάλι στο σχολείο.
Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι η κόρη μου και το μωρό, αλλά η οικογένεια του πρώην πλέον φίλου της, ο οποίος όπως και οι δικοί του δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με το μωρό. Κατηγορούν την κόρη μου για τα πάντα και πιστεύουν ότι το τεφαρίκι ο γιος τους παρασύρθηκε από την κόρη μου, την οποία αποκαλούν «αλήτισσα» και «του δρόμου», άρα εκείνος δεν έχει καμία ευθύνη. Χώρισαν σχεδόν αμέσως μόλις η κόρη μου συνειδητοποίησε ότι ήταν έγκυος.
Την κόρη μου δεν την ενοχλεί καθόλου η στάση τους αλλά εγώ είμαι πολύ θυμωμένη γιατί αυτοί οι άνθρωποι εκτός από μικρόμυαλοι είναι και εντελώς ηλίθιοι και ο γιος τους γελοίος. Προσπαθούν να παρουσιάσουν το παιδί τους σαν ένα άβουλο ον, που έπεσε θύμα της αράχνης-κόρης μου, ενώ στην ουσία είναι τετραπέρατος και ήξερε καλά τι έκανε. Φέρει το ίδιο μερίδιο ευθύνης με τη δικιά μου. Δεν έμεινε μόνη της έγκυος. Κάποιος έβαλε το χεράκι του και τη βοήθησε να το καταφέρει, οπότε μη μου τσαμπουνάνε εμένα τέτοιες άθλιες δικαιολογίες. Δεν τον έμαθαν ποτέ και δεν θα τον μάθουν να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Οι δικοί του έχουν άλλα όνειρα για εκείνον και δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να βάλουν σε κίνδυνο τις σπουδές του και το μέλλον του εξαιτίας ενός μωρού, λες και εγώ δεν είχα όνειρα για την κόρη μου. Αυτό το μωρό όσο κι αν το αγαπάω την έφερε πολύ πίσω με αποτέλεσμα να έχει χάσει ήδη 1,5 χρονιά στο σχολείο λόγω εγκυμοσύνης και γέννας και να μην ξέρω καν αν θα καταφέρει ποτέ να σπουδάσει.
Προσπαθούν να εξαφανίσουν οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη ζωή του γιου τους και πιστεύω ότι τους πανικοβάλλει η ιδέα να είναι με την κόρη μου και να μεγαλώνουν μαζί το παιδί τους. Ακόμα και αν ο γιος τους ήθελε κάτι τέτοιο δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν.
Έλεος πια με όλους τους ευθυνόφοβους. Τι να κάνω; Έχετε καμιά ιδέα πως να τα βγάλω πέρα με αυτήν κατάσταση;
Κάτια
Από singleparent.gr
