Ζούσα σε ξενώνα κακοποιημένων γυναικών αφού ο άντρας μου με έσπασε στο ξύλο. Έτρωγα ξύλο πολλά χρόνια ακόμα και έγκυος αλλά δεν μπορούσα να φύγω. Όσοι ρωτάνε “μα γιατί δεν έφευγες;” απαντώ πάντα ότι αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να ξέρεις.
Είναι σαν να χεις παραλύσει σαν να μην είσαι εσύ. Σαν κάποιος να σε κρατάει με μια αόρατη αλυσίδα. Έφτασα στα όριά μου όταν με έστειλε στο νοσοκομείο και για ένα μήνα έτρωγα φαγητό με καλαμάκι. Μπήκε φυλακή αλλά το παιδί μου, 5 χρονών τότε, τί θα γινόταν όταν είχε μόνο εμένα; Αυτό με ξύπνησε και με έκανε να φύγω. Έπιασα τον πάτο και σηκώθηκα.
Και μετά; Μετά ξενώνας κακοποιημένων γυναικών. Σχεδόν δύο χρόνια εκεί μέσα μαζί με τη μικρή μου. Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα, ένιωθα ντροπή και απόγνωση μαζί. Γιατί να μην μένουμε σε ένα σπίτι εγώ και το παιδί μου και να πρέπει να στοιβαχτούμε με άλλους δέκα; Τί θα κάναμε όλη μέρα εκεί μέσα; Πώς θα ζούσαμε με το παιδί μου χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά;
Σύντομα όλα αυτά άλλαξαν. Γνώρισα γυναίκες πονεμένες, εγκλωβισμένες μέσα στον εαυτό τους, που πάλευαν να ξεφύγουν. Κάποιες έφευγαν από τον ξενώνα και μαθαίναμε ότι γύριζαν πίσω στους βασανιστές τους.
Κάποιες κατάφεραν να φύγουν και μετά από καιρό μαθαίναμε ότι ζούσαν καλά. Μέσα στον ξενώνα κάναμε διάφορες δουλειές και σιγά σιγά φτιάξαμε και δημιουργικό τμήμα. Πλέκαμε, κάναμε μπομπονιέρες, κάναμε ότι μπορούσαμε και τα πουλάγαμε για να ζήσουμε. Ο ξενώνας δεν έπαιρνε χρήματα, εμείς τα μοιραζόμασταν για να μπορέσουμε να φύγουμε.
Όσο κι αν σας φανεί περίεργο έτσι μάζεψα κάποια λίγα χρήματα αλλά όχι μόνο έτσι…
8 μήνες μετά από την πρώτη μέρα που περνούσα την πόρτα του ξενώνα, γνώρισα τον Στέλιο. Δούλευε υπάλληλος σε κάτι γραφεία λίγο πιο πέρα. Περίμενα μια μέρα έξω από τον ξενώνα την μικρή μου να βάλει τα παπούτσια της και μου ζήτησε φωτιά. Περνούσε από τότε κάθε μέρα στις 2 και πιάναμε την κουβέντα. Σιγά σιγά μιλήσαμε και για περισσότερα πράγματα.
Ήταν κι εκείνος χωρισμένος με ένα παιδάκι που η γυναίκα του το είχε πάρει στο εξωτερικό και δεν τον άφηνε να το δει. “Υπάρχει το ξύλο στο σώμα αλλά υπάρχει και το ξύλο στην καρδιά. Κι οι δυο δαρμένοι είμαστε αλλά με άλλο τρόπο” μου έλεγε. Δεν ξέρω αυτή του η κουβέντα με άγγιξε. Τον ερωτεύτηκα. Προσπάθησα να τον αποφύγω στην αρχή, εδώ δεν είχαμε να φάμε για έρωτες ήμασταν; Όμως δεν μπορούσα να το αποφύγω.
Μετά από ένα χρόνο σχέσης μου ζήτησε να μείνουμε μαζί. Δίσταζα γιατί δεν τον ήξερα για να τον βάλω στη ζωή του παιδιού μου. Τελικά το τόλμησα και δεν το μετάνιωσα.
Είμαστε μαζί παντρεμένοι 5 χρόνια. Η κόρη μου τον λατρεύει και εκείνος τον μεγαλώνει σαν δικό του παιδί, αφού το βιολογικό του παιδί ακόμα παλεύει δικαστικά να το δει και δεν τα έχει καταφέρει.
Αυτά τα Χριστούγεννα είπαμε να βάλουμε μπρος και για ένα δικό μας παιδάκι. Ίσως αυτό του απαλύνει λίγο και την πληγή του αποξενωμένου παιδιού του. Επίσης άνοιξα επιχείρηση με μπομπονιέρες και ο Στέλιος έρχεται τα απογεύματα και με βοηθάει. Προσέλαβα κορίτσια από τον ξενώνα ενώ κάθε τόσο περνάω και τους δίνω χρήματα.
Δεν ξεχνώ ποτέ, ούτε εσείς να ξεχνάτε.
Οι φύλακες Άγγελοι έρχονται στη ζωή μας για να μας κάνουν φύλακες Αγγέλους άλλων και να γίνεται η αγάπη αλυσίδα.
Καλές γιορτές με υγεία και ελπίδα σε όλους!
Κλειώ
Από singleparent.gr
