Το τηλέφωνο !Ήταν το παιδί μου!Την ακούω που του λέει:»Έλα μπαμπά.Μήπως είσαι με την μαμά;».Η σιγή του προφανώς και ήταν η απάντηση του!»ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΗΚΕΣ !ΑΣΤΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΩΡΑ!». Με το «τώρα!» της κόρης μου,έχω ανοίξει την πόρτα και τρέχω! Βάζει αυτός αμέσως μπρος το αμάξι και προσπαθεί να με φτάσει! Κατάφερα να χωθώ σε ένα μίνι μάρκετ. Πήγα και κρύφτηκα σε κάτι ράφια από κάτω κι εκείνος νόμιζε πως μπήκα να κλέψω!»Τι κάνεις εκεί;¨,μου φώναξε!»-Σας παρακαλώ!Με κυνηγάνε να με σκοτώσουν!».
Ενδοοικογενειακή βία: παγκόσμιο φαινόμενο που αφορά κακοποίηση ψυχολογική ή σeξουαλική ,και συναντάται στο 35% του πληθυσμού.
Κάθε πρωί,προχωρώντας στον δρόμο για την δουλειά,συναντούσα την Άσπα .Μία μικροκαμωμένη κι ευγενική κοπέλα,περίπου 45 χρονών.Δεν θυμόμουν καν που την είχα γνωρίσει κι έτσι μια μέρα,αποφάσισα πέρα από την συνηθισμένη καλημέρα,να την ρωτήσω που ακριβώς είχαμε συναντηθεί για πρώτη φορά.»-Γιατί δεν έρχεσαι το απόγευμα για καφέ»,μου είχε πει πολύ ευγενικά,κι εγώ δεν μπορούσα να αρνηθώ.Πήγα όντως στο πεντακάθαρο κι άκρως περιποιημένο σπίτι της,με τα λιγοστά όμως πράγματά της.Μια της κουβέντα ήταν αρκετή για να καταλήξουμε σε αυτή εδώ την συνέντευξη.
ΜΗ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΤΣΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ!ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΖΩ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!!!!
-Παντρεύτηκες από έρωτα;
-Ναι,τον αγαπούσα πολύ τον σύζυγό μου.
-Πως γνωριστήκατε;
-Είχα πάει διακοπές με τους γονείς μου στην Ναύπακτο κι εκείνος κατοικούσε εκεί.Μια φορά ειδωθήκαμε κι έτσι απλά κλεφτήκαμε!!!
-Πόσο χρονών ήσουν;
-Ήμουν 16 χρονών.
-Αποδίδεις αυτή σου την απόφαση σε εφηβική παρόρμηση;
-Πλέον ναι.Είμαι σίγουρη.
-Σου είχε δώσει δείγματα βιαιότητας από τότε;
-Όχι!Στις αρχές ήταν όλα καλά.Το πρώτο δικαίωμα μου το έδωσε την ημέρα που πηγαίναμε να παραγγείλουμε τα προσκλητήρια για τον γάμο μας.Ήμασταν μέσα στο αμάξι,κι εγώ απλά θυμόμουν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που οδηγούσε.Και του είπα απλά πως είμαστε σε λάθος δρόμο!
-Και;
-Και μου δίνει μια ανάποδη στη μούρη..!Δεν πρόλαβα να πω κιχ!Τόσο δυνατή που τα χείλη μου ήρθαν και πρήστηκαν κι έγιναν μαύρα!
-Τι έγινε μετά;Σου ζήτησε συγνώμη;
-Αντιθέτως.Επειδή αμέσως μετά θα πηγαίναμε να πάρουμε τους γονείς μου από τα ΚΤΕΛ,μου έλεγε συνέχεια να ρουφάω τα χείλη μου ,μην τυχόν και καταλάβουν κάτι οι δικοί μου!
-Σώπα !;Δε σκέφτηκες εκείνη την στιγμή να ακυρώσεις τον γάμο;
-Το σκέφτηκα αλλά είχα και την ελπίδα πως θα ήταν αυτή η μοναδική φορά.Πως δεν θα ξαναγινόταν!
-Αλλά ξανά έγινε…
-Ναι κι έγινε πιο βίαια.
-Δηλαδή;
Είχα την κόρη μου ασαράντιστη.Ήμουν λεχώνα κλεισμένη μέσα στο σπίτι.Εκείνος παρόλο που δεν ήταν άντρας του καφενείου,είχε ξεκινήσει να βγαίνει με έναν φίλο του.Μόνο που έβγαινε τρεις ημέρες στη σειρά,χωρίς να αναρωτιέται αν κι εγώ σαν λεχώνα ήθελα την προσοχή του και την βοήθεια του!
-Και; Του είπες κάτι;
-Απολύτως τίποτα.Μόλις τον είδα πως ήταν έτοιμος να φύγει με έπιασε το παράπονο.Κουνούσα ασυναίσθητα το μωρό στην κούνια του,και καθισμένη δίπλα στο παιδί έκλαιγα ασταμάτητα!Και τότε με άρπαξε από τα αυτιά!
-Χωρίς να του πεις τίποτα;Να κάνεις έναν μορφασμό;
-Απολύτως τίποτα σου λέω!Με πιάνει από τα αυτιά και με κοπανάει στον τοίχο!Μου έδινε μπουνιές για πολλή ώρα.Σε κάποια στιγμή φαίνεται πως κουράστηκαν τα χέρια του γιατί με πέταξε κάτω κι άρχισε να με κλοτσάει!Έφερα όλο το σπίτι με κολοτούμπες φωνάζοντας βοήθεια!
-Και ποιος σε έσωσε;
-Κανείς!Μέσα στη σαστιμάρα μου κι έχοντας στο νου μου το παιδί έψαχνα γύρω γύρω να πιαστώ από κάπου!Κι εκείνη την στιγμή έπεσαν τα μάτια μου στα κλειδιά μιας βέσπας που είχαμε τότε.Που βρήκα το κουράγιο και τα άρπαξα δεν θυμάμαι καν!
-Και που πήγες;
-Πήγα στην πεθερά μου.Εκεί ένιωθα ασφάλεια!Βλέπεις εκείνη μου είχε φερθεί καλύτερα κι από μάνα!
-Τι είπε μόλις σε είδε;
-Δεν πρόλαβε να πει!Λιποθύμησε μόλις με είδε!Ήμουν τόσο χάλια!Έτρεχαν αίματα παντού από το κεφάλι μου!Το ένα μου μάτι άσπρο και το άλλο κόκκινο από τις μπουνιές!Τα χέρια μου και τα πόδια μου κατακόκκινα,που μετά βέβαια έγιναν μαύρα ,από τις κλωτσιές!
-Μετά τι έγινε!
-Μετά ήρθε εκείνος με το παιδί.Μάλλον ερχόταν να αφήσει το παιδί στη μάνα του.Αυτό κατάλαβα εγώ.Μπήκε μέσα και είδε την μάνα του λιπόθυμη και μου ζήτησε να του πάω γρήγορα ένα ποτήρι νερό.
-Υποθέτω το πήγες.
-Για την πεθερά μου όχι γι’ αυτόν.
-Σου είπε τουλάχιστον ευχαριστώ;
-Αντιθέτως!Μου πέταξε το ποτήρι στο κεφάλι γιατί εγώ έφταιγα που λιποθύμησε η μητέρα του!
-Τι;;;;;;!!!!!!
-Όπως το άκουσες!Και θυμάμαι τον πεθερό μου να λέει εκείνη την στιγμή πως άλλος τρώει το ξύλο κι άλλος λιποθυμά!
-Πήγες στο νοσοκομείο;
-Όχι δεν πήγα.Ντρεπόμουν.Πήγα μόνο την επόμενη ημέρα σε έναν γνωστό οφθαλμίατρο γιατί είχα τρομάξει ειλικρινά με το μάτι μου!
-Τότε έφυγες από τον γάμο;
-Όχι!Του έδωσα άλλη μια ευκαιρία!
-Χαρά στην υπομονή σου βρε κορίτσι μου!Και τι έκανε μετά;
-Είχαν έρθει μια ημέρα οι κουμπάροι μου επίσκεψη και καθόμασταν στο σαλόνι.Σχολάει εκείνος από την δουλειά,έρχεται τους χαιρετά κι εγώ πάω στην κουζίνα να του στρώσω τραπέζι.Είχα μακαρονάδα εκείνη την ημέρα.Του αφήνω το πιάτο στο τραπέζι και γυρίζω για να πιάσω το ψωμί.Με το που πάω να το αφήσω ,μου σκάει το πιάτο με τα μακαρόνια στο κεφάλι!
-Αααααα!!!Γιατί;
-Ήταν λέει τα μακαρόνια λασπωμένα!
-Σπουδαίος λόγος!Σε μάτωσε δηλαδή πάλι;
-Όχι απλά!Μου άνοιξε το κεφάλι!Έτρεχε το αίμα ασταμάτητα!Εγώ νόμιζα στην αρχή πως ήταν από το χέρι μου γιατί είχα κοπεί κι εκεί,αλλά η κουμπάρα μου που με έβλεπε με άρπαξε και μου πίεζε το κεφάλι.Με τα πολλά με πήρε ο κουμπάρος και με πήγε στο νοσοκομείο που μου έκαναν δέκα ράμματα.
-Εκεί δεν σε ρώτησαν πως προέκυψε το τραύμα σου;
-Μου έκαναν πολλές ερωτήσεις αλλά τους διαβεβαίωνα συνεχώς πως το παιδί το έκανε κατά λάθος με ένα παλιό βάζο!
-Τα ήθελες κι εσύ!
-Δεν ήθελα να τον κλείσω μέσα.Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου!Εγώ πάντα ήθελα οικογένεια και φανταζόμουν αλλιώς την ζωή μου.Κι έτσι απλά δεν τον κυνήγησα.
-Και τότε έφυγες;
-Ναι.Έπρεπε να φύγω.Γιατί αν μου το έκανε άλλη μια φορά τότε όντως θα του έκανα μήνυση και θα είχα μετά κόντρα με τον εαυτό μου.
-Σε άφησε να φύγεις;
-Με έπαιρνε τηλέφωνο δυο- τρεις φορές την ημέρα για να βρεθούμε και να μιλήσουμε.Πάντα του έλεγα όχι.Μια ημέρα τον λυπήθηκα και πήγα να τον βρω.
-Που βρεθήκατε;
-Μου είχε κλείσει ραντεβού σε μια θάλασσα λίγο έξω από την πόλη.Πήρα ένα ταξί και πήγα.
-Δεν φοβήθηκες ;
-Εκείνη την στιγμή όχι.
-Και τι έγινε μετά;
-Με παρακαλούσε σαν τρελός να τα ξαναβρούμε!Κι έλα αγάπη μου δεν μπορώ χωρίς εσένα,κι έλα δεν θα το ξανακάνω!Αλλά εγώ ανένδοτη.Την είχα πάρει την απόφασή μου!Ήταν ΟΧΙ!
-Το δέχτηκε;
-Ναι αμέ…!!!Πως το θες!!!Γύρισε με γυαλισμένο μάτι και μου είπε πως αν δεν γυρνούσα θα με σκότωνε!Μου πιάνει τον λαιμό και μου λέει τώρα θα στον σπάσω!!!
(Φαντάζεστε πως έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό,σαν να ακούω την πρωταγωνίστρια του ψυχω,και τα μάτια και των δύο απλά τρέχουν!)
-Και τι σε γλίτωσε;
-Το τηλέφωνο !Ήταν το παιδί μου!Την ακούω που του λέει:»Έλα μπαμπά.Μήπως είσαι με την μαμά;».Η σιγή του προφανώς και ήταν η απάντηση του!»ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΗΚΕΣ !ΑΣΤΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΩΡΑ!».Με το<<τώρα>> της κόρης μου,έχω ανοίξει την πόρτα και τρέχω!Βάζει αυτός αμέσως μπρος το αμάξι και προσπαθεί να με φτάσει!Εγώ διάλεγα δρόμους από τους οποίους δεν μπορούσε να στρίψει με το αμάξι,ή από σοκάκια που δεν φαίνονταν από τον κεντρικό..
-Και τελικά;
-Τελικά κατάφερα να χωθώ σε ένα μίνι μάρκετ.Σκιάχτηκε κι ο ιδιοκτήτης με την φόρα που μπήκα!Πήγα και κρύφτηκα σε κάτι ράφια από κάτω κι εκείνος νόμιζε πως μπήκα να κλέψω!»Τι κάνεις εκεί;¨,μου φώναξε!»-Σας παρακαλώ!Με κυνηγάνε να με σκοτώσουν!»,του είπα.Κι αφού του εξήγησα εκεί χωμένη στα ράφια,κάλεσε την αστυνομία κι εκεί μας τελείωσε!!!
-Πόσα χρόνια περνούσες αυτόν τον Γολγοθά!-;
-Για 12 ολόκληρα χρόνια!!!
-Τι θα έλεγες σε μια ή έναν ομοιοπαθή;
-Να λυπάστε πρώτα τον εαυτό σας!Και να ξέρετε πως σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια μεταχείριση!Μην ντρέπεστε να απευθυνθείτε κάπου!Δεν είναι ντροπή για το θύμα!Είναι όμως για τους νταήδες!Μην αφήνετε τον χρόνο να περνά!Κάνετε κακό και στους γύρω σας.Στα ίδια σας τα παιδιά!Μην χαρίζεστε σε κανέναν!
Θα συμφωνήσω και φαντάζομαι κι εσείς.Καλό είναι να προσέχουμε τις επιλογές μας.Αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη ας προσπαθήσουμε να τα αναγνωρίζουμε έγκαιρα και χωρίς παρωπίδες,ακόμη κι αν χρειαζόμαστε την βοήθεια των ειδικών. Ενισχύεται δε η άποψή μου πως τελικά, όσο και να χαμογελά ένας άνθρωπος ΠΑΝΤΑ ΚΟΥΒΑΛΑ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟ!!!
Από singlewoman.gr
