Κάθε καλοκαίρι, η οικογένειά μου πηγαίνει για μια εβδομάδα στο εξοχικό μας, στην παραλία. Ο αδερφός μου, η αδερφή μου και εγώ – μαζί με τις οικογένειές μας – πηγαίνουμε στο σπίτι κάθε χρόνο για διακοπές. Τα αδέρφια μου και εγώ αγοράζουμε φαγητό, μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε και φτιάχνουμε ό, τι μπορούμε, ως αντάλλαγμα που μένουμε εκεί τζάμπα.
Το περασμένο καλοκαίρι, οι γονείς μου προσφέρθηκαν να πουλήσουν το σπίτι σε έναν από εμάς και η αδερφή μου μπόρεσε και το αγόρασε. Είναι μόνο μια ώρα μακριά, ενώ ο αδερφός μου και εγώ μπορούμε να το επισκεπτόμαστε μόνο το καλοκαίρι. Ένιωσα ανακουφισμένη: ένας τόπος γεμάτος αναμνήσεις θα παρέμενε στην οικογένεια.
Όπως κάναμε σχέδια για αυτό το καλοκαίρι, ρώτησα την αδερφή μου τί να φέρουμε μαζί. Μου έδωσε μια λίστα με ψώνια, αλλά πρόσθεσε ότι τα πράγματα θα ήταν «λίγο διαφορετικά» φέτος, καθώς ο αδερφός μου και εγώ θα έπρεπε να πληρώσουμε για τη διαμονή μας. Χρεώνει περίπου το μισό από την τιμή ενός ξενοδοχείου στην περιοχή, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να μείνω για περισσότερο από δύο ή τρεις νύχτες.
Δεν ξέρω τί να κάνω. Έβλεπα πάντα αυτό το σπίτι ως μέρος της οικογένειας. Είναι νόμιμα στο όνομα της αδερφής μου και δέχομαι ότι θα κάνει αλλαγές. Αλλά το να μου ζητάει λεφτά για να μένω ουσιαστικά, στο πατρικό μου ναι με ενοχλεί, επειδή με κάνει να νιώθω σαν επισκέπτης και όχι ως μέλος της οικογένειας.
Πώς μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό στην αδερφή μου; Δεν θέλω ο χρόνος που θα περάσουμε μαζί στις διακοπές να είναι με μούτρα.
Μήπως να μιλήσω στους γονείς μου;
Μαρία
Από singlewoman.gr
