Δε χρειάζεται πια ούτε και εσύ να ντρέπεσαι για αυτές τις άτυχες στιγμές σου
Αγαπητή μας αναγνώστρια ήρθε η στιγμή να βγάλουμε τις «μάσκες» μας. Άνθρωποι είμαστε και εμείς, ευαίσθητες γυναίκες υπήρξαμε- και ακόμη είμαστε- και… λυγίσαμε. Πλαντάξαμε στα κλάματα, πέσαμε στα πατώματα, λερωθήκαμε από τη μάσκαρα και το μολύβι και σήμερα πλέον… γελάμε.
Όσο ετοίμαζα, λοιπόν, αυτό το άρθρο απόρησα λίγο με τον εαυτό μου, νοστάλγησα μερικούς «θρήνους», θυμήθηκα ξανά τους μικρούς «θανάτους» που έχω βιώσει για έναν άντρα και φυσικά ρώτησα και τις διπλανές μου. Μάζεψα τις καλύτερες περιπτώσεις και ιδού οι αποκαλύψεις μας.
1. Ο αριθμός που καλέσατε δεν υπάρχει: Και ναι, ο πρώην μόλις άλλαξε αριθμό και ελπίζω όχι εξαιτίας μου. Μα να κρατιέμαι τόσο καιρό για να μην του στείλω μήνυμα, να παίρνω απόφαση στις 11 το βράδυ να του μιλήσω επιτέλους και αυτός να… αγνοείται; Η «βροχή» δακρύων είναι το λιγότερο που μπορώ να σου περιγράψω σε συνδυασμό με την κλασσική ερώτηση: «Και τώρα τι κάνω»;
2. Το τραγούδι που τον θυμίζει: Όλες μας έχουμε ένα τραγούδι που το έχουμε συνδυάσει με έναν άντρα και κάθε φορά που παίζει «φεύγει» ένα –στη δική μου περίπτωση πολλά- δάκρυ. Μα τι στίχοι, τι αναμνήσεις. Μη μου βάλεις, λοιπόν, το «Όταν έχω εσένα» γιατί μετά θα τρέχεις να μου βρεις χαρτομάντιλα.
3. «Το μήνυμα που τελικά… ήρθε»: Στέλνω μήνυμα «Πού είσαι, θες να έρθεις για ένα ποτάκι;» και ακολουθώ την κλασσική τακτική μίας γυναίκας που αγωνιά για απάντηση του άντρα που θέλει. Βάζω το κινητό μου αθόρυβο, το γυρίζω ανάποδα για να μη βλέπω την οθόνη (αχχχ πότε θα φωτίσει) και ξεκινάω να πίνω το ποτάκι μου. Το μήνυμα δεν ερχόταν ποτέ όσες φορές και αν το είχα αναποδογυρίσει ενώ ταυτόχρονα ζητούσα το ένα σφηνάκι πίσω από το άλλο. Πολύ ήθελα για να μην καταλάβω ότι εκεί που βρισκόμουν δεν είχε σήμα; Εεεε ναι, αφού απογοητεύτηκα, αφού οι φίλες μου τον δικαιολογούσαν (μπορεί να μην το έχει δει, μπορεί να κοιμάται) εν τέλει αποφάσισα να πάρω το κουβάρι μου και να γυρίσω σπίτι μετά λυγμών και οδυρμών. Ξέρεις πού είναι το αστείο; Το μήνυμα ήρθε και η ώρα αποστολής ήταν τρεις ώρες πριν. Τσάμπα έκλαψα και τσάμπα ήπια τελικώς.
4. Ο άντρας σωσίας: Να είσαι σε φάση χωρισμού, να έχεις πείσει τον εαυτό σου πως ο άντρας αυτός δεν είναι για σένα και να «πέφτεις» πάνω στον άντρα… σωσία. Και εκεί αισθάνεσαι πως παίζει από πίσω ως soundtrack το «Όλα σε θυμίζουν παλιά και αγαπημένα». Στη δική μου περίπτωση ήταν ο μπάρμαν, ο οποίος αρχικά αφού πρέπει να νόμιζε πως τον θέλω ταμάλα με το βλέμμα που τον κοίταζα, μετά θα με πέρασε για «τρελή» με τα δάκρυα που έριξα. Μα τι να κάνω που τον θυμήθηκα;
5. O «ύπνος» που μου στοίχισε: Θα ήταν το δεύτερο ραντεβού μας. Περίμενα, περίμενα, έβγαινα στο μπαλκόνι να τσεκάρω πως έχω σήμα, το χτύπησα λίγο μπας και έχει κολλήσει (γελάς ε; )το μήνυμά του όμως δεν ήρθε ποτέ. Και σα γυναίκα συναισθηματική- και λίγο ευσυγκίνητη- πήρα την κολλητή μου τηλέφωνο, συγκάλεσα έκτακτο meeting και φυσικά πέρασα το βράδυ κλαίγοντας πάνω από μία πίτσα και μία μπύρα. Τελικά εκείνος με πήρε τηλέφωνο το πρωί –μέσα στο κέφι- αποκαλύπτοντάς μου πως το είχε πάρει ο ύπνος. Μα εννοείται, πως το έπαιξα cool ρίχνοντας την ατάκα: «Καλέ δεν πειράζει και εμείς τελικά με τα κορίτσια πήγαμε για ένα ποτάκι».
6. Η φωτό που δεν ήθελες (έπρεπε όμως) να δεις: Έχετε χωρίσει, είσαι σε ξένη χώρα, έχει άλλη και αντί να πεις άντε στο καλό αγόρι μου, στην ευχή του Θεού εσύ κάθεσαι και κλαις μπροστά στον υπολογιστή. Ο λόγος; Έλα τώρα, πολύ φυσιολογικός! Άλλαξε φωτογραφία προφίλ (είχε καιρό να το κάνει και να τον δεις ανανεωμένο βρε αδερφέ) και μάλιστα φορά τα παπούτσια που του είχες πάρει. Είναι να μην κλαις; Η χαζομάρα δεν έχει όρια τελικά…, δε ντρέπομαι όμως να στο πω, το έκανα! Μετά όρμηξα και σε ένα κουτί με σοκολατάκια γιατί ο πόνος θέλει και το… γλυκάκι του!
