Πόσοι άνθρωποι μπορεί να δίνουν μάχη με τις καταχρήσεις καθημερινά. Και μάλιστα, σε βαθμό που η ίδια τους η ζωή να μπαίνει σε κίνδυνο. Ακόμη, και χωρίς βαθύτερες αιτίες. Η ιστορία αυτής της γυναίκας που από μικρή ηλικία ξεκίνησε τις καταχρήσεις, δείχνει την απόλυτη παρακμή του ανθρώπου, αλλά και τη δύναμη να στηλώσει ξανά τα πόδια της και να ξαναγυρίσει στη ζωή.
«Πώς θα μπορούσε ένα κανονικό κορίτσι σαν εμένα να καταλήξει άστεγη, θλιμμένη και να χτυπάω ηρωίνη, απλά για να κρατήσω το σώμα μου από την παραίτηση; Είχα μεγάλα όνειρα σαν μικρό κοριτσάκι. Ήμουν σε μία μέτρια παιδική ηλικία και δεν είχα βιώσει κάτι το πολύ τραυματικό. Πίστευα ότι οι χρήστες ναρκωτικών ήταν άνθρωποι χωρίς οικογένεια ή όσοι είχαν ζήσει τρομακτικές καταστάσεις στη ζωή τους.
Πριν από μερικά χρόνια αντιλήφθηκα ότι στην περίπτωσή μου η αιτία δεν ήταν κάτι από τα παραπάνω. Σίγουρα, οι τραυματικές εμπειρίες μπορεί να κάνουν χειρότερη την κατάσταση και να οδηγήσουν σύντομα στις εξαρτήσεις, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι αιτία να σε οδηγήσει στα ναρκωτικά ή τον αλκοολισμό.
Η μητέρα μου και ο πατέρας μου χώρισαν, όταν ήμουν 4 ετών, καθώς ο πατέρας μου δεν μπορούσε να σταματήσει το αλκοόλ και τη χρήση. Έζησα με τη μητέρα μου, αλλά τον επισκεπτόμουν τα σαββατοκύριακο. Η μητέρα μου έλεγε ότι της ζητούσα, όταν ήμουν 7 ετών, αν θα μπορούσα να μείνω μία ολόκληρη μέρα με τον μπαμπά μου. Τον αγαπούσα πολύ, αλλά ήξερα ότι δεν ήθελα να του μοιάσω. Δεν έκανε αυτά που είχε υποσχεθεί. Γενικά, οι φίλοι του δεν τον ήθελαν. Δεν μπορούσε να διατηρήσει μία δουλειά ή ένα σπίτι. Δεν μου άρεσε τίποτα από όλα αυτά και δεν ήθελα να γίνω κάπως έτσι. Η παιδική μου ηλικία με τη μητέρα μου ήταν μαγική. Ήμουν μοναχοπαίδι και πάντα έδινε τα πάντα για να με κάνει χαρούμενη. Η γιαγιά μου ζούσε κοντά στη λίμνη, σε ένα τεράστιο και πανέμορφο σπίτι.
Με τον μπαμπά μου, όμως ο χρόνος που περνούσα ήταν διαφορετικός. Έκανε κι αυτός το καλύτερο που μπορούσε για να περνάω όμορφα. Ήξερα ότι με λάτρευε, αλλά δεν μπορούσε να μείνει νηφάλιος. Γνώριζα από μικρή πώς είναι να μυρίζει ο καπνός και πώς να κρατώ μυστικά, καθώς κάποια πράγματα δεν επιτρεπόταν να τα ξέρω. Κοιτώντας το παρελθόν, στεναχωριέμαι που έζησα κάπως έτσι. Την πρώτη φορά που θυμάμαι να νιώθω λίγο διαφορετικά από τους συνομιλήκους μου ήταν στο γυμνάσιο. Είχα τοποθετηθεί στο τμήμα με τα πιο έξυπνα παιιδά. Εκεί τα παιδιά ήταν πιο δυνατά από μένα. Έκαναν πειράματα και πράγματα που εγώ δεν καταλάβαινα και πολύ. Συνεπώς με πήγαν σε ένα κανονικό τμήμα.
Στο λύκειο, η καλύτερή μου φίλη μετακόμισε από μία μικρή πόλη. Παίζαμε μαζί στο δρόμο, όταν ήμασταν στο νήπιο. Ήταν τέλειο, που βρεθήκαμε ξανά στα 14 μας. Μου είπε ότι θα εντασσόταν στις cheerleaders, πράγμα που λάτρευα, ωστόσο δεν ήμουν σαν άλλα κορίτσια. Ήμουν κοκκινομάλλα, με φακίδες και γυαλιά και γενικά πιο αδέξια. Τα άλλα κορίτσια ήταν μαυρισμένα και πανέμορφα. Ήμουν ο καλύτερος φίλος στην ομάδα με τους τύπους που κάπνιζαν και έπιναν. Ήμουν ο τύπος που έλεγε πάντα όχι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που δεν είπα.
Ήταν με έναν τύπο που περπατούσαμε μαζί και κάποια στιγμή σκαρφαλώσαμε σε μία τρύπα στο δάσος. Εκεί ήπια το πρώτο μου ποτό. Αυτό που θυμάμαι, ήταν ότι μου άρεσε πολύ. Κι έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Τόσο ξαφνικά δεν με ένοιαζε αν θα ήμουν όμορφη ή έξυπνη. Ένιωθα άνετα με το δέρμα μου. Άρχισα να πίνω ό λο και περισσότερο και να κάνω τσιγαριλίκι. Μία μέρα, πρίν από έναν αγώνα μπάσκετ, κάπνιζα με μία άλλη κοπέλα από τις cheerleaders. Ο αγώνας ήταν εκτός της πόλης και όταν πήγαμε εκεί για το παιχνίδι έπρεπε ναμας ελέγξουν τις τσάντες. Δεν βρήκαν τίποτα. Από εκείνη την ημέρα άρχισα να περνώ το χρόνο μου με τους φίλους που έπιναν και κάπνιζαν.
Στην αρχή ήμασταν απλά παιδιά, όμως μετά άρχισε να γίνεται κάτι παραπάνω για μένα. Δοκίμασα Xanax για πρώτη φορά, όταν ήμουν 16 και μου άρεσε πολύ. Τα έπαιρνα όσο πιο συχνά μπορούσα. Οι βαθμοί μου κατρακυλούσαν, αλλά κατάφερα να αποφοιτήσω στα 17 μου. Και πιστεύω ότι απλά μου έδωσαν το απολυτήριο, επειδή ο διευθυντής μου δεν ήθελε πια να με βλέπει. Μετακόμισα και πήγα στο Πανεπιστήμιο. Δεν μελετούσα ποτέ, παρά μόνο πήγαινα σε πάρτι. Και μετά ξεκίνησαν οι συλλήψεις. Από την αποφοίτησή μου τον Μάιο του 2007 μέχρι και τον Οκτώβριο, οι γονείς μου μού είπαν ότι ή θα πάω για αποτοξίνωση ή δεν θα με ξαναβγάλουν από τη φυλακή την επόμενη φορά. Έκανα μία αποτοξίνωση που κράτησε μόλις επτά ημέρες.
Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς πέθανε ο πατέρας μου. Τον αγαπούσα πολύ. Μερικές φορές έλεγα στον εαυτό μου ότι θα μπορούσα να πιω σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Ωστόσο, το πρόβλημά μου ήταν τα χάπια; Έπινα λίγες φορές και δεν συνέβαινε κάτι τρελό. Όμως αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Ένιωθα καλά με το συναίσθημα που μου δημιουργούσαν. Άρχισα κάθε βδομάδα να παίρνω Lortabs, κάτι που τελικά το έκανα καθημερινά. Κρατούσα σε τάξη το σπίτι μου και πήρα το πτυχίο μου.
Ήμουν μία λειτουργική ναρκομανής. Τα Lortabs στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν με Oxycontin και Opana. Και φυσικά ο οργανισμός μου άρχισε να τα χρειάζεται και όταν δεν είχα έκανα σαν τρελή. Μία ημέρα δεν μπορούσα να τα βρω. Έψαχνα ώρες και γινόμουν όλο και πιο άρρωστη. Ένας φίλος που ήξερα χρόνια μου πρότεινε να πάρω ηρωίνη. Του έκλεισα το τηλέφωνο. Τι θα ήμουν; Ένα junkie; Αλλά σε μερικές ώρες τον ξαναπήρα τηλέφωνο και του είπα ότι θα το έκανα εκείνη τη μία και μοναδική φορά. Αυτό το κλασικό “μία και μόνο φορά” που λένε όλοι.
Μέσα σε μερικά χρόνια πήγα περισσότερες από επτά φορές για αποτοξίνωση, πέρασα μήνες στο νοσοκομείο, έχασα το σπίτι μου, ό,τι μου ανήκει, και η οικογένειά μου δεν μου τηλεφωνούσε πια. Ήμουν σε μία σχέση που με κακοποιούσε. Μισούσα τη ζωή μου και μερικές φορές προσευχόμουν να μην ξυπνήσω. Αλλά ξυπνούσα όλο και πιο άρρωστη. Οι φλέβες μου είχαν καταστραφεί, θυμάμαι να στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη, κρατούσα την αναπνοή μου, έκλαιγα και προσπαθούσα να χώσω τη βελόνα στο λαιμό, στο μέτωπο, ή οπουδήποτε υπήρχε φλέβα.
Άρχισα να μην πλέονμαι σε καθημερινή βάση. Δεν έπλενα καθημερινά τα δόντια μου. Δεν είχα χρόνο για αυτό. Ξεκίνησα πάλι τα Xanax. Τα τελευταία χρόνια που η ζωή μου καταστρεφόταν, πήρα τη μητέρα μου και ζήτησα βοήθεια, να πάω για αποτοξίνωση. Έπρεπε να καθαρίσω.
Τον Μάιο του 2015 η ζωή μου ήταν στα χειρότερά της. Η μητέρα μου δεν θα μου απαντούσε πάλι στο τηλέφωνο, ακόμη κι αν της έλεγα με γραπτό μήνυμα ότι πάω για αποτοξίνωση. Είχε αγανακτήσει μαζί μου. Ήμουν διαλυμένη. Εδινα μάχη για να καθαρίσω.
Δεν δούλεψε, στην αρχή. Στην όγδοη επίσκεψή μου τελικά τα κατάφερα. Η αποτοξίνωση ήταν μία πρόκληση για μένα. Το 2016 επέστρεψα στο κολλέγιο. Ήμουν ενάμιση χρόνο νηφάλια και με το φόβο μην πεθάνω. Η οικογένειά μου και οι φίλη μου με στήριξαν. Πήρα πτυχίο το 2018 μέσα σε δύο χρόνια. Παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο, τον οποίο γνώρισα όταν ήμουν νηφάλια και τώρα έχουμε δύο παιδιά. Και είμαι ευγνώμων που οι άνθρωποι της ζωής μου με ενθαρρύνουν να ακολουθώ τα όνειρά μου, ακόμη και τα πιο τρελά».
Από infowoman.gr
