Η σχέση πεθεράς και νύφης μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη ή σε παραμύθι. Κατα καιρούς έχουμε ακούσει τόσες πολλές ιστορίες μίσους ή αγαπής και σίγουρα πολλές από έσας που μας διαβάζετε να τις έχετε ζήσει από πρώτο χέρι.
Σε αυτήν εδώ την ιστορία, η πρωταγωνίστρια εξηγεί πως έχει φτάσει στα όρια της, μιας μετά το γάμο, η πεθερά της όχι μόνο δεν την έχει αποδεχτεί, αλλά κάνει κολλητή παρέα με την πρώην σύντροφο του συζύγου της, με σκοπό να την προκαλεί και να την κάνει να χωρίσει, όπως η ίδια λέει.
«Μεγάλωσα σε χωριό και σε ένα σπίτι, όπου η γιαγιά (η μητέρα του μπαμπά μου) έμενε μαζί μας, όπως δηλαδή και στα περισσότερα σπίτια του χωριού. Επειδή, λοιπόν, μεγάλωσα με αυτές τις εικόνες, η έννοια της πεθεράς ως ρόλος δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Ήταν για εμένα αποκλειστικά ο ρόλος της γιαγιάς.
Με αυτά τα βιώματα, είχα πάντα στο μυαλό μου πως η μητέρα του συζύγου μου, θα ήταν αποκλειστικά η γιαγιά των παιδιών μας και όχι η δική μου η πεθερά. Άλλωστε, η μητέρα μου με τη γιαγιά μου (μένουν ακόμη στο ίδιο σπίτι) μπορεί να είχαν τις προστριβές τους ή ακόμα και τους τσακωμούς τους, αλλά ποτέ δεν είχαν φτάσει στα άκρα. Εξάλλου, έτσι δεν είναι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις; Με τα πάνω τους και τα κάτω τους;
Όταν ο σύζυγός μου, μου είπε ότι θα με γνωρίσει στη μητέρα του, είχα ενθουσιαστεί. Αλλά δυστυχώς από την πρώτη μας κιόλας συνάντηση, εκείνη έδειξε ότι δεν είχε ενθουσιαστεί ούτε με τη γνωριμία μας, ούτε με την ιδέα ότι ο γιος της (για την ακρίβεια, ο μοναχογιός της) με αγαπούσε τόσο πολύ, που ήθελε να με παντρευτεί. Και μάλιστα, μετά από έναν χρόνο γνωριμίας.
Με διάφορα υπόγεια τερτίπια στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι το γάμο, προσπαθούσε να μας φέρει σε κόντρα και να το διαλύσουμε, αλλά δεν τα κατάφερε. Μετά πέρασε στο επόμενο στάδιο: μου έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, το σκληρό, το σνομπ (έχουν οικονομική άνεση ως οικογένεια, σε αντίθεση με τη δική μου), το ειρωνικό. Ανακατευόταν και ήθελε να είχε λόγο σε όλα τα του γάμου.
Το αποκορύφωμα της κακής της συμπεριφοράς, ήταν τη μέρα που γνωρίστηκαν οι γονείς μας. Θεέ μου δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτή την ημέρα. Συμπεριφέρθηκε στους γονείς μας σαν να ήταν φτωχοί χωριάτες που τους έκανε και χάρη που αναπνέει μαζί τους και τον ίδιο αέρα. Οι γονείς μου, για να μη με στεναχωρήσουν, προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη συμπεριφορά της και να με καθησυχάσουν. Με συμβούλευσαν, όμως, όσο μπορώ να την έχω μακριά.
Το ίδιο μου είπε και ο σύντροφός μου, ο οποίος – όπως έλεγε – δεν μπορούσε να εξηγήσει τη συμπεριφορά της. Το ίδιο και η αδελφή του, η οποία υποσχέθηκε πως θα της μιλήσει. Και το έκανε. Και οι μέρες μέχρι το γάμο κύλησαν ομαλά.
Τα πάντα, όμως, άλλαξαν μετά τον γάμο. Προφανώς, αυτή η περιθωριοποίηση να την πείσμωσε να τη θύμωσε, δεν ξέρω. Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Όταν ο πατέρας του συζύγου μου έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, της ζητήσαμε να έρθει στο σπίτι μας να μείνει για λίγο μαζί μας, να μη νιώθει μοναξιά.
Δεν με πείραζε αυτό, αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή την έβλεπα πονεμένη που είχε χάσει τον άνθρωπό της. Λίγο καιρό μετά, μας ανακοίνωσε πως δεν μπορεί να είναι άλλο στα πόδια μας, αλλά – ω τι σύμπτωση και για κακή μου τύχη – νοικιαζόταν το διαμέρισμα στον κάτω όροφο της πολυκατοικίας μας, οπότε το βρήκε εξαίσια ιδέα να το νοικιάσει για να είμαστε κοντά και να μας βοηθά όταν θα κάνουμε και παιδί.
Και πάλι δέχτηκα, θεωρώντας ότι ίσως και η απώλεια του συζύγου της να την είχε αλλάξει. Αλλά κούνια που με κούναγε. Λίγες ημέρες μετά τη μετακόμισή της και η πρώτη επίσκεψη που δέχτηκε, ήταν από την πρώην του συζύγου μου. Είχε έρθει στην κηδεία του πεθερού μου, μίλησαν και από τότε έγιναν… αχώριστες. Οι επισκέψεις της στο σπίτι είναι καθημερινές. Μάλιστα, τη συναντώ πολλές φορές στην είσοδο, όπως και ο σύζυγός μου.
Για εκείνον είναι ο μεγάλος παιδικός/εφηβικός eρωτας. Ήταν μαζί από το γυμνάσιο, πέρασαν μαζί στις Πανελλήνιες, σπούδασαν στην ίδια πόλη και όλοι περίμεναν πως αυτή η αγάπη θα κατέληγε σε γάμο. Αλλά από κοινού αποφάσισαν να χωρίσουν, επειδή φοβήθηκαν που δεν είχαν άλλες εμπειρίες και μπορεί αυτό το απωθημένο να τους έβγαινε αργότερα στο γάμο. Γι’ αυτό χώρισαν. Όχι γιατί είχε τελειώσει η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον.
Κι αυτή η «αγάπη» είναι που με τρομάζει. Γιατί, τους έχω δει ακόμη και σήμερα πώς είναι όταν συναντιούνται. Βλέπω, μια οικειότητα που ακόμη κι εμείς δεν την έχουμε. Και παραδίπλα, βλέπω την πεθερά να με κοιτάει με ένα ύφος σα να λέει: αυτή τη φορά δεν θα με νικήσεις!
Δεν ξέρω μπορεί να είναι όλα στο μυαλό μου. Ο άνδρας μου αυτό λέει και μια φορά με είπε και παρανοϊκή. Αλλά πείτε το ένστικτο, πείτε ότι το βλέπω μπροστά μου, όμως, αυτή η κατάσταση με κάνει πλέον να νιώθω πολύ άσχημα. Αισθάνομαι ότι έχω φτάσει στα όρια μου και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Να πιστέψω τον σύζυγό μου ή το ένστικτό μου;».
Από infowoman.gr
