Ο γιος μου είναι σήμερα 12 1/2 ετών. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία μόλις 4 1/2 ετών! Δε χρειάζεται να πω πόσα τραύματα του έχει δημιουργήσει και αφήσει όλο αυτό που βίωσε… Στα πρώτα του σχολικά χρόνια και σε όλη τη διάρκεια του δημοτικού δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερα προβλήματα. Σαν παιδί, όμως, είναι αρκετά κλειστό, δεν ανοίγεται και δεν εμπιστεύεται εύκολα και όλο αυτό σύμφωνα με όσα μου έχει πει η ψυχοθεραπεύτρια του, είναι γιατί έχει μέσα του πολλές φοβίες, τις οποίες και δουλεύει μαζί της.
Φέτος, μπήκε πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο. Την ημέρα του αγιασμού και μετά από αίτηση δική του, πήγα μαζί του. Καθόμουν σε μια γωνία πιο μακριά, τον έβλεπα και τον καμάρωνα και ένιωθα πάρα πολύ όμορφα που έβλεπα το παιδί μου να γίνεται πια ένα αντράκι! Αλλά δεν ήξερα, ούτε φανταζόμουν τι θα επακολουθούσε και τι θα περνάγαμε…
Αρχικά ήρθε στο σπίτι κανά δυο μέρες, αναφέροντας ότι είχε χάσει κάποια αντικείμενα του, όπως τα στυλό του. Αυτό συνεχιζόταν σε καθημερινή βάση. Ένα μεσημέρι ήρθε και μου είπε πως κάποιο παιδί του είχε πάρει την κασετίνα, του είχε σπάσει όλο το περιεχόμενο της και την είχε πετάξει σε έναν κάδο έξω από το σχολείο. Μου είπε επίσης, πως το ανέφερε στην καθηγήτρια που είχε εκείνη την ώρα μάθημα, αλλά δεν του έδωσε σημασία…και στη συνέχεια, το ανέφερε και στον διευθυντή του σχολείου.
Την επομένη πήγα και εγώ από το σχολείο, ώστε να μιλήσω με τους καθηγητές του και να δω από κοντά τι συμβαίνει. Μου μίλησαν για πολύ ζωηρά παιδιά, που έκαναν φασαρία στο μάθημα, που πειράζονταν μεταξύ τους και ότι ήθελαν απλά χρόνο προσαρμογής. Το φαινόμενο, όμως, να του παίρνουν τα πράγματα του, συνεχιζόταν καθημερινά πια! Του έπαιρναν το φαγητό του και το πετούσαν, τον έβριζαν και του κατέστρεψαν μια μέρα και τη ζακέτα που φορούσε! Κατ’ εμένα είχε αρχίσει πλέον το φαινόμενο να παίρνει άλλες διαστάσεις, μεγαλύτερες από τα απλά παιδιαρίσματα που ισχυριζόταν η διεύθυνση.
Μέσα σε εκείνη τη “μαγική” τριάδα που δημιουργούσαν όλα αυτά, ήταν και ο μέχρι τότε καλύτερος του φίλος… κι αυτό τον πλήγωσε πάρα πολύ! Απογοητεύτηκε, στενοχωρήθηκε και κλείστηκε ακόμα πιο πολύ στον εαυτό του! Επίσης, άρχισε να αντιδρά και εκείνος, δεν έπαιρνε πράγματα άλλων, αλλά έμπλεκε σε μια φραστική διαμάχη μεταξύ τους και καθημερινά υπήρχε και ένας τσακωμός. Η παρουσία η δική μου πλέον στο σχολείο, ήταν σχεδόν καθημερινή, τουλάχιστον τις τρεις από τις πέντε ημέρες της εβδομάδας ήμουν εκεί, να μιλώ με τη διεύθυνση, ώστε να βρεθεί μια λύση και να δοθεί ένα τέλος!
Τα πράγματα είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν επικίνδυνα πια! Οι αποβολές έπεφταν βροχή! Μιλούσα και συμβούλευα το παιδί μου να μην εμπλέκεται σε τέτοιες ιστορίες, να μη δίνει συνέχεια, γιατί η βεντέτα δεν οδηγούσε πουθενά, αντίθετα διαιώνιζε μια άσχημη κατάσταση και την επιδείνωνε. Σε έναν βαθμό τον έπειθα και το κατάφερνε, αλλά όχι πάντα… πόσο να κρατούσε κι εκείνος το στόμα του κλειστό, όταν καθημερινά τον έβριζαν και του έπαιρναν τα πράγματα του; Όταν είχε σπάσει το πόδι του, του έπαιρναν τις πατερίτσες και δεν μπορούσε να μετακινηθεί…
Σε μια από τις συνομιλίες μου με τους διδάσκοντες, έμαθα από έναν ότι ακούστηκε μέσα στον σύλλογο ότι είναι ορφανός από πατέρα κι αυτό κύλησε από στόμα σε στόμα, ακουγόταν παντού και στο προαύλιο και το χρησιμοποιούσαν αυτό ώστε να τον εμπαίζουν οι γνωστοί ταραξίες… Εκείνη τη στιγμή είχα γίνει έξαλλη! Και παράλληλα μέσα μου πονούσα! Ζητούσα επανειλημμένα από τη διεύθυνση του σχολείου να τους χωρίσει μεταξύ τους, να μετακινηθούν κάποιοι σε άλλα τμήματα. Όταν ένιωσα ότι η κατάσταση ξέφευγε εντελώς, όταν ένιωσα να με εξαντλούν κι εμένα επιπλέον οικονομικά με το να χρειάζεται να αντικαθιστώ όσα έχανε κάθε μέρα, είτε σχολικά είδη, είτε ρουχισμό, πλέον το απαίτησα και είπα ότι θα έφτανα μέχρι τη δευτεροβάθμια, εάν δε γινόταν κάτι πιο δραστικό!
Πήρα πληροφορίες και για το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, αλλά ο ρόλος του είναι περισσότερο διακοσμητικός, παρά ουσιαστικός και η δευτεροβάθμια δεν επεμβαίνει σε θέματα μαθητών, αλλά μόνο καθηγητών… Εκεί άρχισα να νιώθω την απελπισία και την απογοήτευση…δεν ήξερα πια τι άλλο να κάνω… ευχόμουν να ξύπναγα ένα πρωί και να είχαν τελειώσει όλα αυτά ως δια μαγείας… υπήρχαν μέρες που έσπρωχνα τον εαυτό μου να κινηθεί, γιατί μέσα του αρνιόταν να πάει πάλι στο σχολείο και πάλι να προσπαθεί να πείσει να χωρίσουν μεταξύ τους όσους τα δημιουργούσαν όλα αυτά. Δεν ήξερα και τι άλλο μπορούσα να κάνω, ή να ζητήσω και κάθε μέρα έβλεπα το παιδί μου κλαμένο και θυμωμένο! Επιπτώσεις όλα αυτά είχαν φυσικά και στις επιδόσεις του στα μαθήματα, αρνιόταν να διαβάσει, αρνιόταν να ασχοληθεί με οτιδήποτε είχε να κάνει με το σχολείο.
Μετά από κάποιες ακόμα καταστροφές που έγιναν και την πίεση τη δική μου, η πρώτη ανάσα ήρθε όταν μετακινήθηκε σε άλλο τμήμα ο ένας εκ των ταραχοποιών. Για λίγες μέρες είχαν ηρεμήσει τα πράγματα. Όλο αυτό το σκηνικό παιζόταν επί τρεις μήνες! Ένα μεσημέρι ήρθε σπίτι το παιδί κλαμένο, αναψοκοκκινισμένο και μου είπε ότι την ώρα του μαθήματος, ο άλλος ταραχοποιός, σηκώθηκε πάνω αγνοώντας τον καθηγητή του και πήγε και του έριξε μπουνιά στο πρόσωπο! Εκεί ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι! Προσπάθησα να μην το δείξω στο παιδί, να τον ηρεμήσω και την επομένη ήμουν στο σχολείο. Τα λεγόμενα του παιδιού μου είχαν επιβεβαιωθεί και από τον παρόντα καθηγητή στο συμβάν. Η ποινή του άλλου παιδιού ήταν μόνο τρεις ώρες αποβολή…
Τότε πια άφησα στην άκρη κάθε ηρεμία που έδειχνα μέχρι τότε και κάθε διαλλακτικότητα και ανακοίνωσα ψυχρά και αυστηρά, πως αν δεν απομακρυνόταν πια ο άλλος, αν δε λάμβαναν πιο δραστικά μέτρα και αν τολμούσε κανείς να ξανασηκώσει χέρι πάνω στο παιδί μου, θα με έβρισκε μπροστά του και θα κινούσα και κάθε νόμιμη διαδικασία κατά παντός υπεύθυνου και αυτό δεν το διαπραγματευόμουν πια! Ευτυχώς αυτό ήταν και το τέλος! Ο άλλος μετακινήθηκε αρχικά τμήμα και στην πορεία άλλαξε και σχολείο! Πλέον τα πράγματα έχουν ηρεμήσει και κυλούν ομαλά. Το παιδί μου είναι κι αυτό πιο ήρεμο και πιο συνεργάσιμο και τρεις μήνες μετά τη λήξη αυτού του θέματος, έχει ήδη κάνει τεράστια πρόοδο και βελτίωση! Η επόμενη επίσκεψη μου στο σχολείο συνοδεύτηκε από συγχαρητήρια για το παιδί, για τις επιδόσεις του, για το μυαλό του, για την απόδοση του, για τη βελτίωση του! Και παράλληλα συγχαρητήρια και σε μένα για τον αγώνα μου, για το μεγάλωμα του, για όσα έκανα και κάνω…
Επιτέλους έφυγα από κει με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου και όχι με θλίψη… Έφυγα με το κεφάλι ψηλά και με κορδωμένο ανάστημα… Τι πιο καλό για μια μόνη μαμά να παίρνει επιτέλους συγχαρητήρια για το παιδί της; Τι ανακούφιση! Και τι καμάρι! Και επιτέλους και εκείνος κατάφερε να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο του και το μεγαλείο του μυαλού του! Έχουμε δρόμο ακόμα, γιατί εξακολουθεί να είναι μόνος του χωρίς παρέες, δυσκολεύεται να τους πλησιάσει και να τους εμπιστευτεί, αλλά έγινε το πρώτο και μεγάλο βήμα! Και είμαι σίγουρη ότι θα γίνουν κι άλλα…
Γρηγορία
Από singleparent.gr
