Νόμιζα πως καθώς τα παιδιά μου θα μεγάλωναν, θα είχα πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου.
Θα έκανα πράγματα που θα με ευχαριστούσαν χωρίς να με διακόπτει κανείς.
Θα ξεκουραζόμουν επιτέλους τα βράδια – άλλωστε θα κοιμούνταν σερί.
Ναι, τα παιδιά μου σε μεγάλη ηλικία θα μπορούσαν να συζητήσουν τι τα προβληματίζει και τι τα αγχώνει. Δεν θα προσπαθούσα να καταλάβω γιατί κλαίνε. Θα έκαναν μπάνιο μόνα τους και δε θα τα κυνηγούσα για να τα πείσω να κοιμηθούν.
Δεν θα χρειάζονταν μπέιμπι σίτερ για να μείνουν μόνα τους κι αν χρειαζόμουν κάτι από το περίπτερο, θα μπορούσαν να πεταχτούν και να το αγοράσουν. Όσο ήταν μικρά πραγματικά πίστευα ότι το μέλλον μού επιφύλασσε να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο.
Έκανα λάθος. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν αλλά εγώ συνεχίζω να νιώθω εξαντλημένη.
Από εκεί που τα παρακαλούσα να κοιμηθούν στην ώρα τους, τώρα πια τα παρακαλώ απλώς να κοιμηθούν. Έχουν γίνει νυχτόβια πλάσματα και μένουν ξύπνια μέχρι το πρωί.
Τα προβλήματα και οι στενοχώριες τους δεν μπορούν να διορθωθούν με ένα τσιρότο ή μια κουβερτούλα. Κάθε φορά που φεύγουν απ’ το σπίτι, ακόμα και για να πάνε μέχρι το περίπτερο, ανησυχώ μήπως τους συμβεί το οτιδήποτε.
Μπορεί να μεγάλωσαν όμως έχω τόσα πολλά να τους μάθω ακόμη. Και ναι, εξακολουθώ να είμαι κουρασμένη. Τα βιβλία μου πιάνουν σκόνη στο κομοδίνο μου και το μόνο που θέλω να κάνω κάθε βράδυ είναι να κοιμηθώ.
Τα βράδια του Σαββάτου δε χρειάζομαι μπέιμπι σίτερ αλλά ξενυχτώ για να περιμένω το κάθε μου παιδί να γυρίσει από την έξοδό του ή κάνω τον σοφέρ τους.
Δε σηκώνομαι πια μέσα στη μέση της νύχτας για να δω αν είναι όλα καλά. Αντίθετα συμβαίνει κάτι μαγικό! Μπορεί να νιώσω ένα κεφαλάκι στην αγκαλιά μου ή ένα χέρι να κρατάει το δικό μου. Έτσι ξαφνικά! Γιατί τα παιδιά εξακολουθούν να με χρειάζονται. Θέλουν ακόμα να τους χαϊδέψω τα μαλλιά, να τα φιλήσω και να τους πω πόσο πολύ τα αγαπώ.
Και νιώθω όπως όταν ήταν μωρά: δεν θέλω να τελειώσει αυτή η στιγμή!
Ποτέ μου δεν έχω νιώσει πιο κουρασμένη, παρόλο που δεν ξυπνάω χαράματα για να ταΐσω κανέναν ή για να ψάχνω για τέρατα κάτω από παιδικά κρεβάτια. Τα παιδιά μου με χρειάζονται διαφορετικά, με τρόπους που εξαντλούν το μυαλό και την καρδιά μου.
Δεν έχω καθόλου χρόνο για μένα τώρα που μεγάλωσαν, καταλαβαίνω όμως πόσο σημαντικές είναι αυτές οι στιγμές. Είμαι κουρασμένη, όμως ο χρόνος κυλάει γρήγορα και αυτό με φοβίζει περισσότερο από την εξάντληση.
mama365.gr
