Με την πάροδο του χρόνου, καθώς η νεανική μου ενέργεια άρχισε να ξεθωριάζει και να δίνει τη θέση της σε άγρυπνες νύχτες με άρρωστα παιδιά, δεκάδες πλυντήρια μέσα στην εβδομάδα, κούραση και ταλαιπωρία συνειδητοποίησα ότι το πάθος που έκαιγε κάποτε μέσα μου πλέον ξεθώριασε και αυτό.
Ο άντρας μου και πατέρας των παιδιών μου φαίνεται ότι είχε βρει τη σeξουαλική όρεξη που είχα χάσει εγώ και είχε αυξημένη επιθυμία για σeξ κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω. Πριν έρθουν τα παιδιά στη ζωή μας ήμασταν δυο νέοι εραστές με άγριες διαθέσεις. Ο ένας κυριαρχούσε στο μυαλό του άλλου και τα σώματά μας ανυπομονούσαν. Οι φίλοι και οι συγγενείς μας, μας είχαν πάρει χαμπάρι και μας πείραζαν λέγοντάς μας «Φτάνει πια μας φάγατε. Και εμείς αγαπήσαμε, δεν κάναμε έτσι. Βρείτε ένα δωμάτιο και βγάλτε το άχτι σας».
Την εποχή εκείνη είχαμε πολλά να δώσουμε και κάθε διάθεση να ικανοποιήσουμε ο ένας τις ορέξεις του άλλου με φιλιά, χάδια και ατελείωτες συζητήσεις μέχρι το πρωί. Ήμασταν ένα ζευγάρι που ενέπνεε τους άλλους, ακόμα και ξένους περαστικούς που τυχαία συναντούσαμε στο δρόμο. Αγαπούσαμε έντονα ο ένας τον άλλον και δεν φοβόμασταν να το μοιραστούμε με τον κόσμο.
Μετά από λίγους μόλις μήνες σχέσης, όταν ακόμα ήμασταν πάνω στα «ντουζένια» μας μάθαμε ότι ήμουν έγκυος. Χαρήκαμε πάρα πολύ γιατί και οι δύο θέλαμε να γίνουμε γονείς και είχαμε μιλήσει πολλές φορές για το ενδεχόμενο αυτό. Ο ενθουσιασμός για το μωρό ήταν μεγάλος, αλλά το βάρος της νέας πραγματικότητας και των ευθυνών άρχισε σιγά σιγά να «καταπίνει» τη ζωή μας.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν στη ζωή μας μπήκε και το άγχος. Έπρεπε να σταματήσω να δουλεύω όταν γεννήθηκε το μωρό και για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια έπρεπε να εξαρτώμαι από κάποιον ενώ παράλληλα να φροντίζω μια καινούργια ζωή που εξαρτιόταν πλήρως από μένα. Ήταν τρομακτική η αλλαγή για μένα αν σκεφτείτε ότι μέχρι στιγμής ήμουν ένα ελεύθερο άτομο που έκανε ό, τι ήθελε και βασιζόταν στις δικές του δυνάμεις.
Θυμάμαι να μιλάω στο τηλέφωνο με την αδερφή μου και να καταρρέω. Έκλαιγα, ένιωθα χαμένη, δεν γνώριζα ποια ήμουν ή ποια θα γινόμουν. Το σώμα μου είχε αλλάξει και η ανασφάλεια με είχε κυριεύσει. Ο σύντροφός μου δεν με βοηθούσε και πολύ να διώξω το άγχος που ένιωθα. Δεν με καταλάβαινε. Ούτε εγώ η ίδια δεν καταλάβαινα τον εαυτό μου. Ένιωθα λες και κάποιος εξωγήινος είχε κυριεύσει το σώμα και το μυαλό μου.
Πριν βρούμε ο ένας τον άλλον, είχαμε μάθει να απολαμβάνουμε την ελευθερία μας γι’ αυτό μας ήταν τόσο δύσκολο να συνηθίσουμε στη νέα πραγματικότητα. Είχαμε γίνει γονείς και αυτό απαιτούσε σοβαρότητα και εμείς δεν ήμασταν παρά δύο παρορμητικά παιδιά. Ήμουν 8 μηνών έγκυος και δεν μπορούσαμε ούτε καν να συμφωνήσουμε αν θα μετακομίσουμε προς τα ανατολικά για να είμαστε πιο κοντά στην οικογένειά μου ή δυτικά για να κυνηγήσουμε το όνειρο μας.
Κόντευα να γεννήσω και ακόμα δεν είχαμε πάρει μια απόφαση. Σε δύο εβδομάδες έπρεπε να ξενοικιάσουμε το διαμέρισμα και μέσα σε όλα αυτά ετοιμαζόμουν να γεννήσω. Τελικά μετά από πολλές συζητήσεις, καυγάδες και συμβιβασμούς αποφασίσαμε να επιστρέψουμε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους για να έχουμε βοήθεια.
Όλο αυτό το διάστημα της αβεβαιότητας, υπήρχε μεγάλη απόσταση ανάμεσά μας. Συχνά ένιωθα εξαντλημένη, υπερευαίσθητη, αγχωμένη, άρρωστη, χωρίς να έχω ενέργεια μέσα μου. Ακόμα και όταν γέννησα και αρχίσαμε με τον καιρό να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας, το σeξ ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουν. Προσπάθησε πολλές φορές να με «παρασύρει» με τρόπους που κάποτε έπιαναν, αλλά ένιωθα πως μέσα μου δεν είχε μείνει τίποτα να προσφέρω.
Με τον καιρό κατάλαβε ότι δεν θα κατάφερνε κάτι (έπαψα να είμαι του «αθλήματος», είχα χάσει τη φόρμα μου) και παραιτήθηκε από την ιδέα ότι θα αποκτήσουμε και πάλι τη σeξουαλική ζωή που είχαμε κάποτε. Έβλεπα πόσο απογοητευόταν κάθε φορά που τον απέρριπτα. Με σκότωνε, αλλά δεν μπορούσα, δεν ήθελα, δεν το ένιωθα. Δεν μπορούσα να του προσφέρω αυτό που τόσο ήθελε αλλά από την άλλη δεν είχα και δικαίωμα να του το στερώ.
Γρήγορα κατάλαβα ότι για να τον κρατήσω κοντά μου έπρεπε να πάρω μια ριψοκίνδυνη απόφαση. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να του «επιτρέψω» (όχι ότι μου αρέσει ο όρος «επιτρέπω» γιατί πραγματικά ποια είμαι εγώ για να επιτρέψω ή να απαγορεύσω κάτι σε κάποιον;) να πάει με άλλες γυναίκες. Ήξερα ότι από τη στιγμή που δεν ήμουν πρόθυμη να του δώσω αυτό που ήθελε και χρειαζόταν, έπρεπε τουλάχιστον να τον ενθαρρύνω να σκεφτεί το ενδεχόμενο να «πάει» με κάποια άλλη.
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να κάνεις κάτι τέτοιο. Είναι στην ουσία σαν να βάζεις στο κρεβάτι σου από μόνη σου μια άλλη γυναίκα. Δεν το κάνεις για να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου, αλλά για να ικανοποιήσεις τον άνθρωπο που αγαπάς και να σώσεις τη σχέση σας. Ο άντρας μου σοκαρίστηκε στην αρχή και ένιωσε άβολα. Στην αρχή αρνήθηκε. Πίστευε ότι κάτι τέτοιο δεν θα μας βοηθούσε. Του εξήγησα ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσαμε να προστατεύσουμε αυτό που είχαμε. Δεν άντεχα άλλο να αγνοώ τις ανάγκες του. Έπρεπε να τον βοηθήσω και να βοηθήσω και τον εαυτό μου. Δεν φοβόμουν μήπως αυτή η άλλη γυναίκα πάρει τη θέση μου. Είχα την ισχυρή πεποίθηση ότι ήμασταν μαζί και θα παραμείνουμε ακόμα και αν βρεθεί κάποια άλλη γυναίκα στο κρεβάτι του.
Δεν ήταν εύκολη η απόφαση αυτή και πολλές φορές μετά την πρώτη μας συζήτηση αναρωτήθηκα αν έκανα το σωστό. Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα μάθουμε τι είναι σωστό και λάθος στη ζωή μας παρά μόνο τι είναι σωστό ή λάθος σε μια δεδομένη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή εφόσον δεν ήμουν σε θέση να ικανοποιήσω τις σeξουαλικές επιθυμίες του άντρα μου ένιωσα σωστό να αναθέσω το ρόλο αυτό σε κάποια άλλη.
Αγαπώ τον άντρα μου με όλη μου την ψυχή. Αν ήθελα να επιβιώσει αυτή η γεμάτη αγάπη σχέση, έπρεπε να φανώ δημιουργική. Δεν γινόταν αλλιώς. Δεν είμαι προχώ, ούτε προοδευτική, ούτε προσπαθώ να το παίξω κάποια. Απελπισμένη είμαι…
