Μια διαφορετική, αλλά κι αποτύπωση μιας θλιβερής πραγματικότητας των περασμένων δεκαετιών, είναι η ιστορία αυτή. Τότε, που οι γονείς έδιναν σημασία στην ποσότητα του φαγητού στο παιδί, αλλά όχι στην ποιότητα. Γιατί, ως παιδί ποιος δεν έχει φάει ψωμί με νερό και ζάχαρη ή αυγό χτυπητό ή δεν έτρωγε δυο-δυο τα παγωτά σε αυτό το μέτρημα των παιδιών;
Σε αυτή την ιστορία, η αναγνώστρια μιλάει για τη δική της ιστορία. Μιλάει για τη μάχη της με τα κιλά και τις δίαιτες που κάνει, από την εφηβεία, για να τα χάσει, ενώ θεωρεί υπεύθυνους τους γονείς της, επειδή – όπως γράφει – ποτέ δεν έμαθαν σε εκείνη και στα αδέλφια της να τρώνε υγιεινά.
«Είμαι 45 χρονών και υπέρβαρη. Αν με ρωτήσεις, από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα, αυτό που θυμάμαι, είναι οι δίαιτες. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου ούτε μια φορά να μην κάνει δίαιτα ή να μην προσπαθεί να χάσει κιλά.
Άλλες φορές, το πετυχαίνω και χάνω τα επιθυμητά κιλά και άλλες όχι. Από παιδί με θυμάμαι να είμαι «στρουμπουλή», όπως θυμάμαι και τους γονείς μου να μη δίνουν μεγάλη σημασία. Εξάλλου, τα χρόνια που ήμουν μικρή, το να είναι ένα παιδάκι με λίγα κιλά παραπάνω, ήταν δείγμα καλοταϊσμένου. Ας πούμε, η αδελφή μου που ήταν πάντα αδύνατη γιατί δεν της άρεσε πολύ το φαΐ και κυρίως τα γλυκά, για τους γονείς μας και περισσότερο για τη μάνα μας, ήταν ο καημός ο μεγάλος γιατί θα έλεγε το χωριό πως δεν έχουν να μας ταΐσουν.
Αλλά, ευτυχώς για τη μάνα, ήμουν εγώ το παχουλό που μάλλον «έκλεινε» τα στόματα στις κακές γλώσσες. Η αλήθεια είναι πως είμαι γλυκατζού και μου αρέσει το φαγητό. Και ως παιδί τρελαινόμουν με τις σοκολάτες. Κι εδώ είναι που κατηγορώ τους γονείς μου – και περισσότερο τη μητέρα μου – για το ότι είμαι υπέρβαρη και περνάω τα χρόνια μου με δίαιτες, που με έχουν πια κουράσει.
Γιατί ποτέ δεν έσκυψαν πάνω από το πρόβλημά μου, γιατί ποτέ δε νοιάστηκαν να μας μάθουν να τρώμε υγιεινά. Να κάνουμε την υγιεινή διατροφή τρόπο ζωής και να βάλουμε φρένο σε όλες τις βλακείες. Θυμάμαι το δεκατιανό μας να είναι αυγό χτυπητό και σε εμένα με μπόλικη ζάχαρη που μου άρεσε. Θυμάμαι για το σχολείο να μας δίνουν χρήματα να αγοράσουμε στο κυλικείο, χωρίς ποτέ να μας λένε τι να αγοράσουμε από αυτό.
Σε μια εποχή που στο κυλικείο πουλούσαν τα πάντα, εγώ με το χαρτζιλίκι αγόραζα όλο σοκολάτες, γαριδάκια και ντόνατς με ζάχαρη. Σπάνιες ήταν οι φορές που παίρναμε τοστ από το σπίτι και αυτές ήταν σε μικρότερη ηλικία για να μην χάσουμε τα λεφτά, όχι για άλλο λόγο.
Τα καλοκαίρια έτρωγα και δύο και τρία παγωτά την ημέρα. Έπινα και κόκα κόλα – η αγαπημένη μου – και ποτέ δεν άκουσα τη λέξη «μη». Όχι δε λέω ότι οι γονείς μου ήταν κακοί. Είχαν άγνοια. Και αυτή η άγνοιά τους μου έκανε κακό.
Μια φορά μας είχε φτιάξει η μητέρα μου σπανακόρυζό. Δεν μου άρεσε. Δεύτερη προσπάθεια μήπως μου αρέσει, δεν έγινε. Στον πατέρα μου δεν αρέσουν τα πράσινα. Που σημαίνει ότι στο τραπέζι – εκτός από γιορτές και όταν είχαμε καλεσμένους – σπάνια είχαμε πράσινη σαλάτα. Αν δεν μου άρεσε το φαγητό, δεν υπήρχε πρόβλημα. Μου τηγάνιζε η μαμά πατάτες. Γενικά, επειδή οι τηγανιτές πατάτες ήταν οι αγαπημένες μας, ήταν στο τραπέζι καθημερινά κάτι σαν συνοδευτικό.
Μπήκα στην εφηβεία και θέλησα να διώξω από πάνω μου τα περιττά κιλά. Η λέξη δίαιτα «έπεσε» στο σπίτι σαν βόμβα. Προσπάθησε η μάνα μου να μου αλλάξει γνώμη, γιατί αυτά είναι «επικίνδυνα πράγματα». Δέχτηκε, όμως, να με βοηθήσει και μου έφτιαχνε πιο υγιεινά φαγητά. Αλλά επειδή υπήρχε και η υπόλοιπη οικογένεια, συνέχιζε να φτιάχνει «πειρασμούς» για τους υπόλοιπους, στους οποίους υπέκυπτα.
Δεν το κατηγορώ αυτό. Αλίμονο μια ολόκληρη οικογένεια να έμπαινε σε δίαιτα για ένα μόνο άτομο. Όμως, αυτό που κατηγορώ τους γονείς μου είναι ότι ποτέ δεν μας έμαθαν να τρώμε σωστά και υγιεινά. Δε λέω, μπορεί και πάλι να είχα θέμα με τα κιλά μου, αλλά ήταν και για εμένα δύσκολο να ανακαλύπτω την υγιεινή διατροφή σε μεγάλη ηλικία. Να αλλάξω όλο τον τρόπο ζωής μου σε μεγάλη ηλικία. Μπορεί αυτό το γράμμα να σας φαίνεται και χαζό άμα το διαβάζετε, αλλά δεν ξέρω, θέλω κι εγώ να το βγάλω αυτό από μέσα μου.
Πιστεύω πως φταίνε οι γονείς μου που είμαι υπέρβαρη, γιατί πιστεύω πως αυτοί είναι που μας μαθαίνουν από παιδιά πώς πρέπει να τρώμε σωστά ή όχι. Και όχι, δε δέχομαι τη δικαιολογία τους όταν τους το λέω, πως φταίει το «σκαρί» μου. Ναι μπορεί το σκαρί μου να είναι τέτοιο που να παίρνει εύκολα τα κιλά ή να τα χάνει δύσκολα. Όμως, ως γονιός οφείλεις να το βλέπεις αυτό. Να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει με το παιδί σου και να το βοηθάς και να το προστατεύεις. Και να μη με θεωρούν τώρα υπερβολική ή λιχούδω που δεν μπορούσα να αντισταθώ στις σοκολάτες, οι οποίες ποτέ δεν μπήκαν στη λίστα των απαγορευμένων. Βασικά, δεν θυμάμαι στο σπίτι μας κάποια λίστα με απαγορευμένες ή απαγορευτικές τροφές, εκτός από τα κουκιά που όπως μας έλεγαν, ήταν επικίνδυνα για αλλεργίες».
Από infowoman.gr
