Οταν ήμουν γύρω στα 20, είχα οραματιστεί ένα μέλλον σαν αυτό: να γνωρίσω τον τέλειο σύντροφό έως τα 25. Να παντρευτώ περίπου στα 30. Να κάνω το πρώτο μου παιδί στα 32.
Στην πραγματικότητα στα 30 ήμουν single και έβγαινα πολλά ραντεβού και η κατάσταση ήταν μια χαρά παρόλο που είχα βγει “εκτός προγράμματος”. Σίγουρα, δεν θα ήμουν ποτέ έτοιμη να συναντήσω το σύντροφό μου στα 25 μου – αντιθέτως εκείνη την περίοδο είχα κάποιες σημαντικές κρίσεις ταυτότητας και είχα επικεντρωθεί στην καριέρα μου. Παρόλ’ αυτά στα 30 ένιωθα ότι είχα ακόμα χρόνο να βρω τον κατάλληλο σύντροφο για να κάνω παιδιά.
Όμως τα τελευταία χρόνια κατάλαβα ότι για ορισμένους στόχους, ο χρόνος είναι ουσιαστικός. Φυσικά αναφέρομαι στα παιδιά. Θα μπορούσα να περάσω τα 30, τα 40, κάθε δεκαετία της ζωής μου ανύπαντρη πριν καταλήξω σε μια σχέση, αλλά η βιολογία λέει ότι έχω ένα περιορισμένο χρόνο για αναπαραγωγή. Φυσικά, θα μπορούσα να είμαι τυχερή και να μείνω έγκυος εύκολα στα 40 μου – έχει συμβεί σε πολλές γυναίκες. Αλλά τα στατιστικά στοιχεία είναι εναντίον μου όσο μεγαλώνω.
Είναι μια παράξενη εμπειρία που τη θέλεις στη ζωή σου, αλλά δεν τη θέλεις εκείνη τη χρονική περίοδο που σου έχει επιβληθεί από τη φύση. Βλέπεις, λατρεύω τη ζωή μου. Είμαι ακόμα πολύ χαρούμενη που είμαι μόνη μου και βγαίνω ραντεβού. Λατρεύω τα πρώτα ραντεβού – τα πρώτα φιλιά, αστεία ευτράπελα κατά τη διάρκεια αυτών, νέοι σeξουαλικοί σύντροφοι που με διδάσκουν νέα πράγματα. Παράλληλα, όμως, μου αρέσει να είμαι σε σχέση – η υποστήριξη και η άνεση της συντροφικότητας, η σeξουαλική ελευθερία που νιώθεις με ένα αξιόπιστο άτομο – και είμαι περισσότερο από χαρούμενη που βγαίνω ραντεβού μέχρι να συναντήσω το επόμενο άτομο που θα ταιριάξουμε σε κάποιους τομείς.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να αναγκάσεις την αγάπη. Επιπλέον, κάθε γυναίκα που είναι ανύπαντρη τα τελευταία χρόνια μπορεί να επιβεβαιώσει ότι ο “κόσμος των ραντεβού” είναι δύσκολος. Υπάρχει απολύτως μια τάση μη δέσμευσης και έχω βρει πολλούς άντρες με τους οποίους είχα μια καλή σχέση, μέχρι να ανακαλύψω ότι δεν ενδιαφέρονται να μείνουν στη ζωή μου για πολύ.
Αλλά ακόμα κι αν βρω έναν άνδρα που θα νιώθω κάποια έλξη και θέλω να νοικιάσω ένα σπίτι μαζί του και να αρχίζω να “στήνω” μια ζωή μαζί του, δεν ξέρω αν θα ήμουν έτοιμη να κάνω παιδιά. Γιατί δεν είναι η οικογενειακή μου κατάσταση που με συγκρατεί, είναι ο τρόπος ζωής μου.
Η αστεία σκέψη ότι πιθανώς πρέπει να ασχοληθώ σοβαρά με ένα παιδί, έχει γίνει ένα ενοχλητικό καμπανάκι που μου τριβελίζει το κεφάλι – ο χρόνος είναι ένα πυροτέχνημα και σύντομα θα τελειώσει. Ταυτόχρονα, όμως, γνωρίζω υπερβολικά ότι το να φέρεις ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο είναι μια τεράστια δέσμευση. Αλλάζει τα πάντα – το έχω δει με φίλους που έχουν φτιάξει τη δική τους οικογένεια. Ξαφνικά, έχεις αυτό το μικρό άτομο που εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα και το σύντροφό σου για τα πάντα – φαγητό, ύπνο, προσοχή. Σίγουρα, όταν φτάσει στην εφηβεία, μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα, αλλά καθώς μεγαλώνουν σταματούν να είναι μικρά αγγελικά χερουβείμ και αρχίζουν να έχουν τυχαία ξεσπάσματα και να σε διακόπτουν για να ρωτήσουν γιατί ο ουρανός είναι μπλε.
Σε συνομιλίες με φίλους, έμαθα ότι δημιουργείς απλώς έναν έμφυτο δεσμό με το παιδί σου, όπου θέλεις να το βοηθήσεις να καταλάβει γιατί ο ουρανός είναι μπλε. Και ακόμη και με όλη την εξάντληση και την αλλαγή της ζωής σου και το χάος που επικρατεί, το αγαπάς χωρίς όρους και δεν θα αντάλλασες την ύπαρξή του για όλο τον κόσμο. Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη επιλογή να παραιτηθείς από την ελευθερία κάποιων γευμάτων με φίλους, αυθόρμητων ταξιδιών – χωρίς να χρειάζεται να κουβαλήσεις δεκάδες τσάντες με βρεφικές πάνες και αλλαξιές. Και δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα αλλάξω όλα αυτά τώρα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στη single ζωή για ένα δευτερόλεπτο. Aκόμα κι αν ήθελα να θυσιάσω τον τρόπο ζωής μου για τη μητρότητα, δεν έχω σύντροφο. Όχι ότι χρειάζομαι ένα – οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι αμέτρητες. Αλλά για μένα, αυτό το βήμα πρέπει να έχει κάποιον συνοδοιπόρο. Οπότε ακόμα κι αν αποφάσισα να κάνω το άλμα στην προσωπική ζωή μου, χρειάζομαι να βρω ένα σύντροφο ζωής.
Για αυτούς τους λόγους, έπρεπε να κοιτάξω αυτό το σταυροδρόμι και να εκτιμήσω την πραγματική πιθανότητα να μην έχω παιδιά. Αν δεν συναντήσω κάποιον που θέλω να κάνω μαζί του οικογένεια πριν από το σημείο που χάνω τη δυνατότητα, θα αντιμετωπίσω ένα άτεκνο μέλλον. Και αν συναντήσω τον άνδρα των ονείρων μου, αλλά δεν φτάσουμε σε σημείο που θέλουμε παιδιά μέχρι να είναι «πολύ αργά», πάλι θα αντιμετωπίσω ένα άτεκνο μέλλον. Οι πιθανότητες είναι στοιβαγμένες εναντίον μου, το καταλαβαίνεις;
Αλλά εδώ είναι η ουσία των πραγμάτων – αυτό το μονοπάτι χωρίς απόγονους δεν φαίνεται τόσο άσχημο όταν σταματάς να το εξετάζεις αντικειμενικά, ακόμα κι αν πραγματικά θέλεις παιδιά. Έχουμε ρυθμιστεί να πιστεύουμε ότι μια άτεκνη ύπαρξη θα στερείται αγάπης, συντροφιάς και οικογένειας. Αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε στιγμή της ζωής, υπάρχουν θετικά και αρνητικά για κάθε εμπειρία. Σίγουρα, αν δεν έχω παιδιά, μπορεί να μου λείπουν μερικές γλυκές οικογενειακές στιγμές – να το βλέπεις να μεγαλώνει και να δημιουργεί τη δική του προσωπικότητα, να σε λέει μαμά, να έχεις μια παρηγοριά στις δύσκολες στιγμές. Αλλά από την άλλη πλευρά, θα έχω την ελευθερία να ταξιδεύω περισσότερο, να κάνω ό, τι θέλω και να μαζεύω άλλες εμπειρίες που ίσως θα εμπόδιζε το οικονομικό και οικογενειακό βάρος ενός παιδιού. Μπορώ να δημιουργήσω μια οικογένεια μέσω ισχυρών φιλιών, των συγγενών μου, των κοινοτήτων μου.
Υπάρχει μια γεμάτη και υπέροχη ζωή μπροστά μου – ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει παιδιά.
Υποθέτω ότι όλα αυτά τα γράφω γιατί ξέρω ότι υπάρχουν γυναίκες που τα διαβάζουν και δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και πραγματικά ήθελαν να δημιουργήσουμε μια οικογένεια. Υπάρχουν μερικές που μοιάζουν με εμένα και απλά δεν τα έφεραν έτσι οι συγκυρίες που να έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν παιδιά, είτε οικονομικά είτε υποστηρικτικά. Και υπάρχουν μερικές που μοιάζουν ακόμη περισσότερο σε εμένα, και αισθάνονται επίσης αυτή την περίεργη πίεση ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω παιδιά αλλιώς δεν έχω ζωή.
Όταν άρχισα να βλέπω πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν καταφέρω να κάνω παιδιά, δεν φαινόταν τόσο άσχημα όσο νόμιζα. Αντί να αντιλαμβάνομαι μια άτεκνη ύπαρξη σαν να έχασα κάποιον δικό μου άνθρωπο, άρχισα να το βλέπω ως απλώς μια διαφορετική διαδρομή στη ζωή. Θα έχει ψηλά και χαμηλά επίπεδα, ίσως δημιουργηθούν και άλλα συναισθήματα στην πορεία αρνητικά ή/και θετικά. Αλλά είμαι σίγουρη ότι θα έχω μια υπέροχη ζωή αν σταματήσω να εστιάζω σε αυτό που δεν έχω και να σκεφτώ όλα τα όμορφα πράγματα που έχω κάνει και θα κάνω. Στο κάτω κάτω, η ζωή είναι πολύ μικρή για να σκέφτομαι υποθετικές καταστάσεις. Τι θα γινόταν: ΑΝ είχα παιδιά, ΑΝ δεν έκανα παιδιά, ΑΝ έβρισκα τον κατάλληλο σύντροφο…
Η απάντηση είναι μια…Que sera sera (ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει)!
Πηγή: Marie Claire Australia
