Πριν από δύο χρόνια ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου είχε εξωσυζυγική σχέση με μία οικογενειακή μας φίλη, η οποία σχέση όταν την ανακάλυψα μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια ύπαρξης. Θυμάμαι πολύ καλά ότι την εποχή εκείνη πιέστηκα πάρα πολύ ψυχολογικά. Έκλαιγα κάθε μέρα, προσπαθούσα να το αφήσω στην άκρη, να τον συγχωρέσω και να συνεχίσω τη ζωή μας και κατηγορούσα τον εαυτό μου γι’ αυτό που μου έτυχε, αλλά τον αγαπούσε ακόμα. Ήμουν απελπισμένη και το μόνο που ήθελα ήταν να σώσουμε το γάμο μας.
Μετά την ανακάλυψή μου χώρισε με εκείνη τη γυναίκα και κανείς από εμάς δεν έχει πια επαφή μαζί της. Παραδόξως τα πράγματα ήταν πολύ καλά στην αρχή, ακόμα και το σeξ είχε βελτιωθεί αισθητά. Ήταν σαν τότε που πρωτογνωριστήκαμε και δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Ήμουν τόσο χαρούμενη που είχε ξαναγυρίσει σε εμένα και που δεν είχε πια μάτια για άλλη.
Στην αρχή πίστευα ότι με τον καιρό θα μπορούσα να τον συγχωρέσω και να προχωρήσουμε γιατί το ήθελα πραγματικά αλλά τώρα, 2 χρόνια μετά εξακολουθώ να είμαι θυμωμένη και να εκνευρίζομαι για ασήμαντα πράγματα. Την απιστία του δεν την ξέχασα ποτέ. Μπορεί να την άφησα για λίγο στην άκρη αλλά εξακολουθεί να με επηρεάζει και να μου χαλάει την καθημερινότητα. Ξέρω ότι αν θέλω όντως να το αφήσω πίσω μου και να βοηθήσω το γάμο μου, πρέπει να δω ένα ψυχολόγο άλλα στην παρούσα φάση του βάζω τις φωνές ακόμα και για πράγματα που δεν αξίζουν, όπως για παράδειγμα γιατί δεν έβγαλε τα σκουπίδια έξω ή γιατί άφησε το αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη κλπ.
Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει τώρα σε σχέση με τότε, όταν δηλαδή το πρωτοανακάλυψα και δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω αρχίσει και ανησυχώ μήπως τελικά η προδοσία του είναι κάτι που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω.
Εσείς τι λέτε; Θα με βοηθούσε πολύ η γνώμη σας αν έχετε περάσει κάτι παρόμοιο. Σας ευχαριστώ.
Αντιγόνη
Από Singleparent.gr
