Mια ηρωίδα μαμά πάλεψε με νύχια και με δόντια για να κρατηθεί στη ζωή και στο τέλος τα κατάφερε. Τώρα, μοιράζεται την ιστορία της, θέλοντας να δώσει κουράγιο και σε άλλες γυναίκες που μάχονται την λευχαιμία.
«Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε όταν ήμουν 20 χρονών. Ήμασταν πολύ ερωτευμένοι και σύντομα αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας για πάντα. Παντρευτήκαμε τον Σεπτέμβριου του 2015 και η ευτυχία μας ολοκληρώθηκε όταν, 17 μήνες αργότερα, μάθαμε πως ήμουν έγκυος.
Ήμουν κατενθουσιασμένη και ανυπομονούσα να γνωρίσω το μωρό μου. Το μόνο που μετρίαζε τον ενθουσιασμό μου ήταν η ναυτία, η συνεχής κόπωση και η δύσπνοια. Οι γιατροί μού είχαν πει ωστόσο, ότι όσο περνούσε ο καιρός θα ένιωθα καλύτερα. Κάτι που, δυστυχώς, δεν συνέβη.
Στο τρίτο τρίμηνο, ένιωθα χειρότερα. Πίστευα ότι είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά τελικά είχα κάτι πολύ χειρότερο.
Όταν ο γιατρός μού είπε ότι έχω καρκίνο, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν 6 μηνών έγκυος.
Ο άντρας μου παρέμεινε ψύχραιμος, ενώ εγώ τα είχα χαμένα. Έπρεπε να ξεκινήσω αμέσως χημειοθεραπείες και ανησυχούσα πολύ για το μωρό μου. Αν δεν τις έκανα, όμως, δεν θα επιβίωνε κανείς από τους δυο μας.
Οι γιατροί μάς είπαν ότι οι δύο πρώτοι γύροι ήταν χαμηλότερης ισχύος και ότι το μωρό θα ελεγχόταν κάθε εβδομάδα. Θα γεννούσα με καισαρική στις 32 εβδομάδες και στη συνέχεια θα ξεκινούσα τον τρίτο γύρο χημειοθεραπείας που ήταν ισχυρότερος.
Επειδή ο τύπος λευχαιμίας που είχα – οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία Τ-κυττάρων – ήταν επιθετικός, θα χρειαζόμουν και μεταμόσχευση μυελού των οστών. Όλο αυτό με είχε εξαντλήσει σωματικά και ψυχικά. Κάθε βράδυ χάιδευα την κοιλίτσα μου και έκλαιγα.
Ο γιος μου γεννήθηκε πρόωρα και ήταν μια σταλιά. Πριν μεταφερθεί στη ΜΕΝΝ, τον αγκάλιασα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα και τον αποχωρίστηκα. Εκείνος θα έμενε εκεί και εγώ θα πήγαινα σε άλλο νοσοκομείο για να κάνω τις χημειοθεραπείες.
Κάθε πρωί τηλεφωνούσα για να δω πώς ήταν και μετά τη χημειοθεραπεία πήγαινα στο νοσοκομείο για να τον δω πίσω από ένα τζάμι. Οι τύψεις που ήμουν μακριά του με βασάνιζαν.
Ο καιρός πέρασε και ο μικρός μου Φρέντι ήταν καλά στην υγεία του. Τον πήραμε σπίτι και επιτέλους μπορούσα να τον αγκαλιάσω. Δεν κατάφερα να θηλάσω λόγω της χημειοθεραπείας, αλλά ο μικρούλης μου δεν είχε κανένα πρόβλημα με το μπιμπερό.
Τρεις μήνες αργότερα έπρεπε να γίνει η μεταμόσχευση. Ήμουν αδύναμη. Είχα χάσει τα μαλλιά μου, το στόμα μου ήταν γεμάτο πληγές και μου έλειπε το παιδί μου καθώς με είχαν βάλει στην απομόνωση επειδή έκανα ακτινοβολίες.
Ο σύζυγός μου με τη βοήθεια των γιαγιάδων φρόντιζε τον γιο μας. Ήταν μάνα και πατέρας μαζί για τον Φρέντι όσο εγώ πάλευα για τη ζωή μου. Βγήκα όμως νικήτρια!
Οι θεραπείες κατέστρεψαν τις ωοθήκες μου και δεν μπορώ να κάνω δεύτερο παιδί, αλλά είμαι καλά. Όταν κοιτάζω τον γιο μου που έχει μεγαλώσει να χαμογελά και να τρέχει νιώθω ευλογημένη!»
