Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μας άφησες. Ένας περίεργος χρόνος που κυλάει μια γρήγορα και μια βασανιστικά αργά. Πότε θα σταματήσω να περιμένω μηνύματα στο κινητό που ξεκινούν με το «Γλυκό μου κορίτσι…»; Πότε θα σταματήσω να σε ψάχνω στα οικογενειακά μας τραπέζια; Πότε θα σταματήσω να σε περιμένω να έρθεις σπίτι και να αγκαλιάσεις τις εγγονές σου;
Φέτος δεν έλαβα μία από τις γλυκανάλατες κάρτες που μου έδινες κάθε χρόνο για τα γενέθλιά μου. Δεν μου ζήτησες να σε πάρω τηλέφωνο για να σου πω ότι γυρίσαμε σπίτι με ασφάλεια από τις διακοπές. Δεν έλεγξες να βεβαιωθείς ότι οι εγγονές σου έχουν αρκετά ζεστά χειμωνιάτικα ρούχα ή δεν μου υπενθύμισες να οδηγώ προσεκτικά όταν βρέχει.
Ξυπνάω το πρωί και εύχομαι όλα αυτά να ήταν απλώς ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης. Περιμένω να με πάρεις τηλέφωνο ή να έρθεις από το σπίτι. Αλλά καθώς πίνω τον καφέ μου συνειδητοποιώ ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει ξανά.
Δεν θα μου θυμίσεις ποτέ ξανά ότι θα είμαι για πάντα το μωρό σου, όσο κι αν μεγαλώσω.
Δεν θα ξανακούσω ποτέ ένα «σου τα έλεγα εγώ», όταν οι κόρες μου θα μου βγάζουν το λάδι, όπως έκανα εγώ σε εσένα.
Ποιος θα με νοιαστεί όσο εσύ;
Η ευγνωμοσύνη και η θλίψη χορεύουν αγκαλιασμένες στις σκέψεις μου. Προσπαθώ να σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έζησες μέχρι την ενήλικη ζωή μου και στο ότι οι κόρες μου πρόλαβαν να σε γνωρίσουν και να σε αγαπήσουν.
Αγκαλιάζω τα κορίτσια μου λίγο πιο σφιχτά κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τους λέω και εγώ «σας τα έλεγα, αλλά δεν με ακούγατε».
Οι γκρίζες τρίχες στα μαλλιά μου πληθαίνουν και βλέπω τις ρυτίδες μου να γίνονται πιο βαθιές και έντονες. Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά πια το ότι γερνάω.
Εξακολουθώ να βάζω την αντιρυτιδική μου κρέμα και να βάφω τα μαλλιά μου, αλλά μεγαλώνω και αυτό δεν αλλάζει. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για το τώρα. Που είμαι δίπλα στις μικρές μου κάθε λεπτό. Που ανησυχώ γι’ αυτές όταν είναι άρρωστες. Που τους δίνω γλυκανάλατες κάρτες στα γενέθλιά τους.
Όταν ήμουν μικρή, κάποιες φορές ένιωθα την αγάπη σου να με πνίγει κι όταν ήμουν έφηβη να με ελέγχει. Όταν μεγάλωσα, η συνεχής ανησυχία σου μου φαινόταν περιττή και μερικές φορές ακόμη και ανόητη. Σε θεωρούσα δεδομένη γιατί δεν τολμούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Η θλίψη γεμίζει το κενό που άφησες. Ο πόνος είναι αβάσταχτος μέχρι και σήμερα. Εύχομαι να σε είχα εκτιμήσει περισσότερο όταν σε είχα δίπλα μου. Τώρα πια ξέρω ότι όσο μεγάλος κι αν είσαι πάντα θα χρειάζεσαι τη μαμά σου. Δεν υπάρχει υπερβολική αγάπη…
Μαμά μου λείπεις. Ελπίζω να με βλέπεις εκεί ψηλά, να χαμογελάς και να λες «στα ‘λεγα εγώ, αλλά δεν άκουγες». Πραγματικά το εύχομαι.
mama365.gr
