Από infowoman.gr
«Όταν ήμουν 18 ετών διαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα. Επίσης γνωστό ως καρκίνος των οστών, ένας πολύ σπάνιος καρκίνος. Κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται περίπου 16.000 περιπτώσεις καρκίνου παιδικής ηλικίας. Αυτό είναι το 1% όλων των καρκίνων. Από τις 16.000 περιπτώσεις, περίπου οι 450 είναι παιδιά (ηλικίας έως 19 ετών) που έχουν διαγνωστεί με οστεοσάρκωμα.
Ω, ξέχασα να αναφέρω ότι όταν διαγνώστηκα με καρκίνο, ήμουν 6 μηνών έγκυος, παντρεμένη και είχα ήδη μια κόρη 10 μηνών.
Έχοντας οστεοσάρκωμα ήμουν ήδη σε μια σπάνια κατηγορία και το να είμαι έγκυος, το έκανε ακόμα πιο δύσκολο. Οι γιατροί μου με συμβούλευαν να τερματίσω την εγκυμοσύνη μου. Έλεγαν ότι δεν υπήρχε καμία έρευνα που να δείχνει ότι ένα υγιές μωρό γεννήθηκε από μια μητέρα που υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία κατά το 1ο ή το 2ο τρίμηνο της κύησης
Είπα στους γιατρούς μου ότι η έκτρωση δεν ήταν επιλογή. Η χημειοθεραπεία έπρεπε να περιμένει μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Μου είπαν ότι η αναμονή δεν ήταν επιλογή. Μέχρι τότε θα μπορούσε να είναι πολύ αργά.
Είχα επιθετικό οστεοσάρκωμα, που σημαίνει ότι μεγαλώνει και εξαπλώνεται γρήγορα εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι μόλις εξαπλωθεί στους πνεύμονες, το 5ετές ποσοστό επιβίωσής μου θα κυμαινόταν από 60-80% σε 40% και αν εξαπλωνόταν αλλού, το 5ετές ποσοστό επιβίωσης θα μειωνόταν στο 15-30%.
«Ήθελα μόνο να σώσω τη ζωή του αγέννητου παιδιού μου»
Ανεξάρτητα από το πόσο νέα μητέρα είναι μια γυναίκα, τα ένστικτά της για την προστασία του παιδιού της είναι άγρια.
Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να σώσω τη ζωή του αγέννητου παιδιού μου. Εκείνο που σκέφτονταν όλοι οι γιατροί μου ήταν να σώσουν τη δική μου. Αυτό που τους άκουσα να λένε είναι ότι έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στην 10 μηνών κόρη μου και αυτή που μεγάλωνε μέσα μου.
Έπρεπε να πάρω αυτή τη δύσκολη απόφαση. Πώς θα μπορούσε οποιαδήποτε μητέρα να λάβει μια τέτοια απόφαση;
Ευτυχώς είμαι πεισματάρα και μαχήτρια. Πες μου όχι, πες μου ότι δεν μπορώ, πες μου ότι είναι αδύνατο και θα σε διαψεύσω!
Οι γιατροί μού είπαν ότι αν έδινα στο έμβρυο λίγες εβδομάδες ώστε να φτάσει στο τρίτο τρίμηνο της κύησης, πιθανότατα θα είχε μια καλή ευκαιρία για επιβίωση, αλλά ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν τι θα έκανε η χημειοθεραπεία σε αυτό. Αφού μίλησα με τη μητέρα μου, συμφώνησα στη θεραπεία, αλλά όχι μέχρι να φτάσω στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Ευτυχώς, ήταν μόνο 3 εβδομάδες μακριά. Φαινόταν ο μόνος λογικός τρόπος να δώσουμε σε όλους μας μια ευκαιρία μάχης, να είμαστε όλοι μαζί στο τέλος.
Στην καρδιά μου ήξερα ότι το μωρό μου θα ήταν εντάξει! Αλλά αν είχε προβλήματα, θα τα αντιμετωπίζαμε.
Μετά τον πρώτο γύρο χημειοθεραπείας, ο σύζυγός μου με εγκατέλειψε. Δεν έχω κακά συναισθήματα απέναντί του. Αν και εκείνη τη στιγμή, ήμουν εξαιρετικά πληγωμένη. Η οικογένειά του μου είπε ότι δεν μπορούσε να βλέπει το κορίτσι που αγαπά, να πεθάνει. Παρόλο που το κατάλαβα, δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε κάτω από φρικτές συνθήκες.
Αφού υποβλήθηκα σε δύο ακόμη γύρους χημειοθεραπείας με την κόρη μου, γεννήθηκε 6 εβδομάδες νωρίτερα. Ήθελαν να την πάρουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα χωρίς να έχουν σοβαρές επιπλοκές.
Ενώ έμεινε στη μονάδα νεογνών για μερικές εβδομάδες, εγώ επέστρεψα στο νοσοκομείο για να συνεχίσω έναν ακόμη γύρο χημειοθεραπείας πριν κάνω τη χειρουργική επέμβαση διάρκειας 13 ωρών.
Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο αναρρώντας από τη χειρουργική επέμβαση. Οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα γύριζα σπίτι για τα Χριστούγεννα, αλλά τους διαβεβαίωσα ότι θα το έκανα. Νόμιζαν ότι δεν κατάλαβα τι μου έλεγαν, τα κατάλαβα όλα! Τους είπα, «Φεύγω από αυτό το νοσοκομείο με ή χωρίς την άδειά σας, ώστε να μπορώ να περάσω τα Χριστούγεννα στο σπίτι με τις δύο κόρες μου».
Μπήκαμε στο 2002 με περισσότερες θεραπείες και όλες τις παρενέργειες. Αντιμετώπισα νεφρική ανεπάρκεια, χαμηλή αρτηριακή πίεση, πληγές στο στόμα τόσο οδυνηρές που δεν μπορούσα να φάω ή να πιω, γεγονός που οδήγησε σε ακραία απώλεια βάρους και αφυδάτωση.
Έλαβα υπερβολική δόση χημειοθεραπείας που με οδήγησε να χάσω τις κινητικές μου ικανότητες. Ήρθε να με δει νευρολόγος για να καταλάβουν τι πήγε στραβά. Μου έδειξαν κάρτες ζώων, σχήματα, χρώματα, γράμματα και με ρώτησαν αν ήξερα τι ήταν. Ξέρετε, αυτά που δείχνουμε στα 3χρονα όταν προσπαθούμε να τους διδάξουμε κάτι νέο.
Ήξερα τι μου έδειχναν αλλά δεν ήμουν σε θέση να το εκφράσω, γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν μπορούσα να περπατήσω μόνη μου εξαιτίας της χειρουργικής επέμβασης.
«Ο καρκίνος δεν με σκότωνε. Η χημειοθεραπεία το έκανε!»
Από όλη την απομόνωση στο νοσοκομείο, έπεσα σε κατάθλιψη και ο μόνος τρόπος που ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω εκείνη την εποχή, ήταν να χρησιμοποιήσω τα φάρμακα για τον πόνο που μου έδωσαν μετά τη χειρουργική επέμβαση. Με μετέφεραν σε ένα μέρος όπου ένιωθα ανέμελη και δεν χρειαζόταν να αντιμετωπίσω την πραγματικότητά μου.
Τελικά έφτασα στο σημείο να νιώθω ότι ο θάνατος θα ήταν πολύ καλύτερος από αυτό που περνούσα. Δεν ήθελα πραγματικά να πεθάνω, αλλά φαινόταν μια καλύτερη εναλλακτική λύση από την τρέχουσα πραγματικότητα. Ήξερα ότι αν ολοκληρώσω αυτούς τους λίγους τελευταίους γύρους χημειοθεραπείας, θα πεθάνω. Ο καρκίνος δεν με σκότωνε. Η χημειοθεραπεία το έκανε!
Ήμουν ξανά αντιμέτωπη με μια δύσκολη απόφαση. Να τερματίσω τη χημειοθεραπεία ή όχι;
Πάνω από ένα χρόνο αφού μου είπαν ότι είχα καρκίνο, δεν χρειάστηκε τελικά να αποφασίσω.
Είμαι εδώ σήμερα γιατί κέρδισα αυτή τη μάχη, και έχω ακόμη και τα σημάδια για να το αποδείξω!
Νόμιζα ότι η ζωή μου θα επανέλθει στο φυσιολογικό. Αυτό που δεν κατάλαβα και νομίζω ότι δεν το κάνουν πολλοί άνθρωποι, είναι ότι απλά και μόνο επειδή τελείωσαν θεραπείες, δεν σημαίνει ότι η ζωή μου θα επέστρεφε στο κανονικό.
Η εμπειρία μου με τον καρκίνο ήταν πολύ τραυματική και άλλαξε όλη τη ζωή μου. Έπρεπε να επιτρέψω στο σώμα μου, που μόλις είχα δηλητηριάσει για περισσότερο από ένα χρόνο, να θεραπευτεί μαζί με την καρδιά και το μυαλό μου.
Έπρεπε να μάθω ξανά πώς να περπατώ, κάτι που ήταν μια οδυνηρή διαδικασία. Έπρεπε να επιστρέψω σε έναν κόσμο με τον οποίο δεν ήμουν πλέον εξοικειωμένη.
Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να μοιράζομαι κομμάτια της ιστορίας μου με άλλους και καθώς το έκανα, συνειδητοποίησα ότι ένιωθα καλύτερα και ότι βρισκόμουν στο δρόμο για την ανάρρωση. Είναι αλήθεια, όσο περισσότερο μιλάτε για τα σκληρά πράγματα, τόσο λιγότερη επιρροή έχουν πάνω σας.
Έχω περάσει πολλά. Ο καρκίνος ήταν απλώς ο απόλυτος αγώνας. Ύστερα από όλα όσα είχα περάσει, ήθελα να πιστέψω ότι δεν ήταν για το τίποτα και ότι κάτι καλό θα μπορούσε να βγει από αυτό.
Ο καρκίνος ήταν το χειρότερο πράγμα που έχω βιώσει ποτέ. Μέχρι σήμερα, ήταν ο σκληρότερος αγώνας που έχω περάσει. Αλλά αν μπορούσα να επιστρέψω και να το αλλάξω, δεν θα το έκανα. Πήρα πάρα πολλά από αυτή την εμπειρία. Πρόσθεσε αξία στη ζωή μου.
Πιστεύω ότι κάθε θλιβερή ιστορία θα πρέπει να έχει ένα χαρούμενο τέλος. Αν άκουγα τις αρχικές συμβουλές του γιατρού μου, η Fayth δεν θα ήταν μέλος της οικογένειάς μου σήμερα. Είναι υγιής και ευτυχισμένη. Είναι ένα γλυκό κορίτσι που έχει ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του.
Ένα χρόνο μετά τη χημειοθεραπεία ξαναπαντρεύτηκα τον άνδρα των ονείρων μου! Πρόκειται για 16 υπέροχα χρόνια γάμου. Προσθέσαμε δύο ακόμη παιδιά στην οικογένειά μας. Υιοθέτησε τα κορίτσια μου, που είναι τώρα και κορίτσια του.
Αν και έχω ακόμα αγώνες στη ζωή μου, είμαι σε θέση να τους ξεπεράσω και να τους κάνω να λειτουργήσουν υπέρ μου. Οι αγώνες είναι καθολικές εμπειρίες, αλλά αυτό που δεν είναι καθολικό, είναι αυτό που επιλέγετε να πιστεύετε γι’ αυτούς και τι επιλέγετε να κάνετε με αυτούς.
Είμαι απλώς ένα κορίτσι που συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να αφήσω τους αγώνες μου να με νικήσουν ή να τους νικήσω εγώ.
Είναι αλήθεια, οι αγώνες είναι υπέρ σας και όχι εναντίον σας, αν πρέπει να επιλέξτε».
Διαβάσαμε την ιστορία της 36χρονης Tracey Ferrin στο Love What Matters
Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Instagram @traceyferrin
Από infowoman.gr
