Ένας φίλος ήρθε στο σπίτι μου για καφέ, καθίσαμε και συζητήσαμε.
Σε κάποιο σημείο της συζήτησης, είπα, «Πάω να πλύνω τα πιάτα και θα επιστρέψω».
Με κοίταξε σαν να του είπα ότι επρόκειτο να φτιάξω έναν διαστημικό πύραυλο.
Τότε μου είπε με θαυμασμό αλλά λίγο αμήχανα: «Χαίρομαι που βοηθάς τη σύζυγό σου, εγώ δεν βοηθάω γιατί όταν το κάνω, η γυναίκα μου δεν με συγχαίρει.
Την περασμένη εβδομάδα σφουγγάρισα το πάτωμα και δεν μου είπε ευχαριστώ».
Επέστρεψα να καθίσω μαζί του και εξήγησα ότι δεν «βοήθησα» τη σύζυγό μου.
Στην πραγματικότητα, η σύζυγός μου δεν χρειάζεται βοήθεια, χρειάζεται συνεργάτη. Είμαι συνεργάτης στο σπίτι, δεν είμαι μια «βοήθεια» για να κάνουμε τις δουλειές του σπιτιού.
Δεν βοηθάω τη γυναίκα μου να καθαρίσει το σπίτι επειδή ζω κι εγώ εδώ και πρέπει να το καθαρίσω κι εγώ.
Δεν βοηθάω τη γυναίκα μου να μαγειρεύει γιατί θέλω επίσης να φάω και πρέπει να μαγειρέψω κι εγώ.
Δεν βοηθάω τη γυναίκα μου να πλένει τα πιάτα μετά το φαγητό, επειδή χρησιμοποιώ κι εγώ αυτά τα πιάτα.
Δεν βοηθάω τη γυναίκα μου με τα παιδιά, επειδή είναι και παιδιά μου και η δουλειά μου είναι επίσης να είμαι γονιός.
Δεν βοηθάω τη γυναίκα μου να πλένει, να απλώνει ή να διπλώνει τα ρούχα, επειδή τα ρούχα είναι και δικά μου και των παιδιών μου.
Δεν είμαι βοήθεια στο σπίτι, είμαι μέρος του σπιτιού.
Και όσον αφορά τον έπαινο, ρώτησα τον φίλο μου πότε ήταν η τελευταία φορά που ευχαρίστησε τη γυναίκα που καθάρισε το σπίτι, έπλυνε τα ρούχα, άλλαξε τα σεντόνια, έκανε μπάνιο τα παιδιά, μαγείρεψε, κ.λ.π.
Και εννοώ μια ευχαριστία του τύπου:
Ουαου, αγάπη μου! Είσαι φανταστική!!!(που καθάρισες/έπλυνες/μαγείρεψες/σιδέρωσες/κτλ.)
Αυτό σας φαίνεται παράλογο;
Κοιτάζετε περίεργα; Όταν εσείς, μία φορά στη ζωή σας, καθαρίσατε το πάτωμα, περιμένατε τουλάχιστον ένα βραβείο αριστείας με μεγάλη δόξα … γιατί;
Ποτέ δεν το σκεφτήκατε, φίλε μου;
Ίσως επειδή για σας, η κουλτούρα του macho έχει δείξει ότι όλα είναι δουλειά της.
Ίσως έχετε διδαχθεί ότι όλα αυτά πρέπει γίνουν χωρίς να χρειαστεί να κουνήσετε ένα δάχτυλο.
Τότε να την επαινέσετε όπως θα θέλατε να επαινεθείτε, με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια ένταση.
Δώστε της ένα χέρι, φερθείτε σαν ένας πραγματικός σύντροφος, όχι σαν επισκέπτης που έρχεται μόνο για φαγητό, ύπνο, μπάνιο και ικανοποίηση αναγκών!
Νιώστε σαν στο σπίτι.
Στο σπίτι σας.
Η πραγματική αλλαγή της κοινωνίας μας αρχίζει στα σπίτια μας – ας διδάξουμε στους γιους και τις κόρες μας το πραγματικό νόημα της συντροφικότητας! »
