Σε άλλες εποχές, υπήρχαν γυναίκες που θήλαζαν το μωρό κάποιας μαμά που δεν μπορούσε για τον έναν ή τον άλλο λόγο: οι λεγόμενες τροφοί ή παραμάνες. Σήμερα, μια μαμά δεν θα κατέφευγε σ’ αυτή τη λύση. Εκτός, ίσως, εάν είχε την επιλογή να θηλάσει το μωρό η μέλλουσα νονά του. Κάτι τέτοιο συνέβη στην Elizabeth Broadbent, η οποία θήλασε το βαφτιστήρι της, αναπτύσσοντας μαζί του μια ακόμα πιο ιδιαίτερη σχέση.
Ο γιος μου ήταν μόλις 6 μηνών, όταν η κολλητή μου αναγκάστηκε να διακόψει τον θηλασμό στους 2 μήνες. Είχε εξουθενωθεί από τη προσπάθεια και το σώμα της δεν μπορούσε να στηρίξει τη θέλησή της να θηλάσει το μωρό της.
Τότε, σκέφτηκα να τη βοηθήσω όπως θα γινόταν παλιά. Εγώ που είχα αρκετό γάλα και είχα εδραιώσει τον θηλασμό με το μωρό μου, να θηλάσω και το δικό της για ένα διάστημα. Να γίνω η παραμάνα του, δηλαδή. Ήταν δεδομένο ότι θα ήμουν η νονά του, οπότε αποφάσισα να το κάνω. Αν μη τι άλλο, για το βαφτιστήρι μου.
Ο θηλασμός είναι κάτι που πάντα θεωρούσα πολύ σημαντικό, ειδικά για το δέσιμο με το παιδί. Για μένα, που δεν ζορίστηκα ιδιαίτερα, ο χρόνος που περνούσα θηλάζοντας ήταν μια περίοδος απόλυτης ηρεμίας. Είχε μια μαγεία που απολάμβανα.
Σήμερα, μπορώ να πω ότι μου λείπει η περίοδος που θήλαζα. Και τα δικά μου παιδιά, αλλά και το βαφτιστήρι μου. Με το οποίο ένιωθα όμορφα και για έναν ακόμα λόγο: την εμπιστοσύνη που έδειξε η μητέρα του σε μένα χωρίς να νιώσει ότι μου παραδίνει κάποιες από τις ιδιαίτερες στιγμές που θα είχε μαζί του.
Και πιστεύω ότι τίμησα αυτήν την εμπιστοσύνη, ενώ παράλληλα δέθηκα τρομερά με το παιδί που έμελλε να βαφτίσω: το ένιωθα κυριολεκτικά σαν δικό μου.
Θυμάμαι την ημέρα που το έφερε ο πατέρας του – μένουμε δίπλα με την κολλητή μου – για να δούμε αν θα με δεχτεί. Και τη χαρά μου όταν το επιφυλακτικό του βλέμμα έδωσε τη θέση του σε έναν ομαλό, αδιάκοπο θηλασμό. Κάποιες φορές μάλιστα τον θήλαζα παράλληλα με τον γιο μου και τα έβλεπα πια σαν αδερφάκια.
Αργότερα, όταν κάναμε τα δεύτερα, η κουμπάρα μου θήλασε το δικό μου παιδί, για κάποιες μέρες που έπρεπε να είμαι στο νοσοκομείο δίπλα στον μεγάλο μου. Της έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως μου έδειξε κι εκείνη κάποτε και αυτό μας ένωσε ακόμα πιο βαθιά.
Έχει περάσει καιρός από τότε, αλλά η ανάμνηση εκείνου του θηλασμού έχει μείνει ανεξίτηλη. Όχι μόνο στη μνήμη, αλλά και στην καρδιά μου. Το βαφτιστήρι μου μεγάλωσε και είναι ακόμα σαν παιδί μου και εγώ σαν μητέρα του. Το υπέροχο αυτό συναίσθημα δεν έφθινε στο ελάχιστο και για τους δυο μας.
mama365.gr
