Όταν γινόμαστε μητέρες η ζωή μας όλα γίνονται πιο ουσιαστικά και όμορφα. Και κάποιες φορές απορούμε με το πώς ζούσαμε πριν.
«Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται μαζί και η μητέρα του. Από τη στιγμή που θα το κρατήσει στην αγκαλιά της ποτέ ξανά δεν θα είναι ίδια.
Γιατί η καρδιά της πλέον δεν ανήκει σε εκείνη, αλλά στο μωρό της. Παρατηρεί με δέος το θαύμα που έκανε το σώμα της και απορεί με την δύναμή της. Δεν ήξερε ότι είχε τόση…
Ένα βλέμμα στο μικρό της και ξέρει ότι θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό.
Μαθαίνει να το φροντίζει, να το ταΐζει, να το κάνει μπάνιο και να το νανουρίζει. Ακούει πλέον μια μικρή φωνούλα μέσα της που τη βοηθάει να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος. Το μαμαδίστικό ένστικτό της.
Αντάλλαξε τις ξεκούραστες νύχτες της με πολύωρα νανουρίσματα και αγκαλιές. Και θα το έκανε ξανά και ξανά. Τα βράδια, όταν τα βλέφαρα κλείνουν από την κούραση, σκέφτεται ότι όλες οι άλλες μαμάδες κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κρατούν το μωράκι τους στην αγκαλιά τους και νιώθουν αυτή την πληρότητα!
Γρήγορα καταλαβαίνει ότι κανείς στον κόσμο δεν γνωρίζει τι είναι καλύτερο για το παιδί της από την ίδια. Αναγνωρίζει τι σημαίνει το κάθε κλάμα του και τι το κάνει να χαμογελά. Κάθε μέρα το ένστικτό της γίνεται όλο και πιο δυνατό!
Αν κάτι την εκπλήσσει είναι πώς είναι δυνατόν να αγαπάς κάποιον περισσότερο, μέρα με τη μέρα. Είναι το κομμάτι που έλειπε από την καρδιά της. Και απορεί πώς ζούσε τόσο καιρό.
Κάθε μέρα μεγαλώνουν μαζί – αυτό το υπέροχο μωρό και η όμορφη μαμά του. Οι καρδιές και οι ψυχές τους συνυπάρχουν για πάντα.
Ναι, εκείνη την ημέρα γεννιέται και μια μητέρα, και θα ανακαλύψει όλη την δύναμη που κρύβει μέσα της.»
