Η περιπέτεια με την υπογονιμότητα, αν και καθόλου σπάνια στις μέρες μας, είναι κάτι για το οποίο δεν μιλάμε όσο ανοιχτά θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να αποτελεί ένα μοναχικό ταξίδι για πάρα πολλές γυναίκες. Άλλες φορές με αίσιο τέλος και άλλες όχι. Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες που το περνάνε καλούνται να διαχειριστούν ένα τεράστιο σωματικό και ψυχολογικό φορτίο που συχνά τις κάνει να λυγίζουν και να στρέφοτναι ακόμα και ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.
Η Alice Almeida ήταν μόλις 30 ετών όταν διαγνώστηκε με ενδομητρίωση σε 4ο στάδιο και βρέθηκε να αναζητά την καλύτερη δυνατή λύση για να ξεπεράσει τις αντικειμενικές δυσκολίες και να συλλάβει το παιδί που λαχταρούσαν με τον σύντροφό της. Κάπως έτσι, μπήκε στη διαδικασία της εξωσωματικής.
«Ήμουν αρκετά αφελής», λέει σήμερα, «αφού νόμιζα ότι θα ήταν εύκολη υπόθεση για μένα. Τελικά, ήταν το εντελώς αντίθετο. Δεν ξέρω ποιος φταίει, αλλά δεν βρήκα πουθενά την υποστήριξη που χρειαζόμουν πραγματικά και δεν γνώριζα και κάποιον που να έχει περάσει ποτέ κάτι αντίστοιχο, ώστε να βρω ένα στήριγμα εκεί… Πλέον ξέρω ότι είμαστε πολλές που το περάσαμε τόσο δύσκολα».
«Θυμάμαι τις μέρες που περίμενα το κρίσιμο τηλεφώνημα», συνεχίζει, «και ήταν οι πιο ατέλειωτες μέρες της ζωής μου. Στο μεταξύ, η απάντηση που περίμενα δεν διαρκούσε πάνω από 1-2 λεπτά, ειδικά όταν ήταν αρνητική – σε 2 λεπτά, όλα τα όνειρά μου γίνονταν επανειλημμένα σμπαράλια».
«Το χειρότερο ήταν», λέει εμφανώς ταραγμένη η Alice, «ότι άρχισα να νιώθω ως η μοναδική υπαίτια για την υπογονιμότητά μου, αποκλειστικά ένοχη που δεν μπορούσα να χαρίσω στον σύντροφό μου ένα παιδί. Μέχρι που έφτασα στο σημείο να του ζητήσω να με χωρίσει επειδή δεν μπορούσα να τον κάνω μπαμπά».
Το παράπονό της μετά από τόσες δυσκολίες είναι ότι η κλινική είναι εκεί για τα διαδικαστικά και το ιατρικό κομμάτι, αλλά για το ψυχολογικό δεν προβλέπεται καμία βοήθεια. Πρέπει να προετοιμαστείς και να το αντιμετωπίσεις μόνη σου – και με τον σύντροφό σου, βεβαίως, αλλά κυρίως με τον εαυτό σου. Χωρίς να το καταλάβεις, απομονώνεσαι ακόμα και από τον άνθρωπο που αγαπάς, νιώθεις «εντελώς χαμένη και απολύτως διαλυμένη», όπως λέει.
Κάπως έτσι, η Alice Almeida ίδρυσε μια οργάνωση για την υποστήριξη των γυναικών που περνάνε όσα πέρασε κι αυτή. «Πήρα όλα όσα μου έλειψαν σ’ αυτήν την περιπέτεια», εξηγεί, «και έχτισα ένα δίκτυο υποστήριξης που δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο ή στην τύχη. Έμαθα με τον δύσκολο τρόπο πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να νιώθεις δυνατή και ενημερωμένη, ειδικά όταν πρέπει να λειτουργήσεις κάτω από τέτοια σωματική και ψυχολογική πίεση, όπως κατά την περιπέτεια μιας εξωσωματικής».
Πηγή: bodyandsoul.com.au
