Καλησπέρα σας. Bρίσκομαι σε αδιέξοδο! Έχω 5 χρόνια σχέση! Είμαστε και οι δυο χωρισμένοι. Έχω ένα παιδί εγώ και δυο παιδιά εκείνος. Έχουμε πάει και σε ψυχολόγους κτλ! Ετοιμαζόμαστε να μείνουμε σε ένα νέο σπίτι. Η μικρή μου έχει δεχθεί αυτή τη σχέση όμως δεν συμπαθεί τα άλλα δυο παιδιά γιατί την προσβάλουν και αυτά δεν τη συμπαθούν γιατί αντιδρά στις προσβολές τους κτλ. Δυστυχώς και αυτό γιατί η πρώην σύντροφος του πατέρα τους καθώς και η μητέρα της (γιαγιά) διαβάλλει τα παιδιά τους: ότι εμείς (εγώ και η μικρή μου) φταίμε που χώρισαν οι γονείς τους! Και ότι αν δεν υπήρχαμε εμείς, οι γονείς τους θα ήταν για πάντα μαζί με αποτέλεσμα εδώ και έξι χρόνια να παλεύω για κάτι ακατόρθωτο, το να ζήσουμε όλοι μαζί!
Ειρωνεύονται εμένα και τη μικρή μου, φέρονται με αγένεια και βωμολοχίες, ζηλεύουν αφόρητα παρά το ότι καθοδηγούμαι από παιδοψυχίατρο πως να διαχειριστώ όλη την κατάσταση. Δυστυχώς μετά από όλη αυτή τη προσπάθεια μου και του πατέρα τους, μου είπε κατάμουτρα και η μία και η άλλη ότι ευχόμαστε να πάθεις καρκίνο και να πεθάνεις! Ο πατέρας τους το μόνο που είπε είναι σταμάτα και ότι εγώ να μην παρεξηγούμαι! Φυσικά τον ειρωνεύονταν όπως πάντα και έτσι αναλαμβάνω εγώ κάθε φορά να απαντήσω για να σταματήσει χωρίς βρισιές κτλ. απλά είμαι σταθερή σε αυτό που λέω, η κατάσταση αυτή. Αφού ο ίδιος μου δίνει το ρόλο αυτό γιατί εκείνος δεν παίρνει θέση; Παρόλο που ο ψυχίατρος του έχει επισημάνει ότι πρέπει να βάζει όρια ο Ο ΙΔΙΟΣ και να παίρνει θέση!
Όμως αυτό έχει γίνει καθημερινότητα που δεν αντέχω άλλο! Δυστυχώς ο ίδιος σαν γονέας δεν μπορεί να βάλει χρόνια τώρα τα όρια στις μικρές έχοντας τύψεις απέναντί τους που φυσικά καταπατούνται συνέχεια οπότε του ανακοίνωσα ότι καλύτερο θα ήταν να μη ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και αν θέλει να τις συναντά μόνος του αφού θα μπούμε σε νέο σπίτι. Ειλικρινά δεν βρίσκω άλλη λύση, θεωρώ πως αν συνεχίσουμε να είμαστε όλοι μαζί απλά θα χωρίσουμε και ούτε το παιδί μου θέλω να βιώνει όλο αυτό το μίσος και την έχθρα που φυσικά πηγάζει από αλλού, αλλά δεν μπορώ και εγώ η ίδια άλλο να το ανεχτώ και δυστυχώς έφτασα στο σημείο να μην θέλω να έρθω ξανά σε επαφή μαζί τους γιατί πολύ απλά βιώνω μια κατάσταση επίθεσης και μίσους από δυο παιδιά.
Αφού και ο ίδιος σαν πατέρας δεν βάζει όρια, εγώ παλεύω μόνη μου να τους δείξω ότι υπάρχουν και όρια χωρίς την συμμετοχή του βασικού ανθρώπου που είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥΣ και η πρώην τα γαλουχεί εναντίον εμού και του παιδιού μου, με δυστυχεί και νιώθω ανεπιθύμητη και εγώ και το παιδί μου! Αυτό που σας ρωτώ είναι αν έπραξα σωστά.
Τα παιδιά δεν φταίνε παρά οι άνθρωποι που τα περιβάλλουν και διοχετεύουν μίσος και μαυρίλα σε παιδικές ψυχές ! Όμως και εγώ ψυχικά πρέπει να προστατεύσω εμένα και τη μικρή μου, δεν νομίζετε;
Σταυρούλα
