Μία φίλη μου, ανύπαντρη μαμά, γέννησε ένα αγοράκι πριν από λίγους μήνες. Την επισκέφτηκα στο μαιευτήριο την πρώτη μέρα, χάρηκα πολύ με τη χαρά της και πήρα δώρο στο μωρό ένα ασημένιο σταυρουδάκι-ματάκι να το φυλάει.
Από τότε με την κοπέλα αυτή έχω βρεθεί δύο φορές, αλλά μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο. Δεν είναι και εύκολο τώρα που έχει το μωρό, γιατί, ας μην ξεχνάμε, μπαμπάς δεν υπάρχει και δεν είναι εύκολο για εκείνη να βγαίνει όπως έβγαινε πριν γίνει μάνα.
Και τις δύο αυτές φορές που βγήκαμε παρατήρησα ότι δεν μιλάει για τίποτε άλλο παρά μόνο για το μωρό της. Συμπεριφέρεται γενικά λες και είναι η πρώτη και μοναδική γυναίκα στον κόσμο που γέννησε. Καθημερινά μου στέλνει τουλάχιστον 4-5 φωτογραφίες του μωρού χωρίς καν να τις ζητήσω λες και μ ενδιαφέρει και κάθε φορά που προσπαθώ να αλλάξω συζήτηση να πούμε και κάτι άλλο γυρνάει πάντα στο θέμα του μωρού. Στο γάμο μου δεν ήρθε καν. Δεν μπορούσε λέει να αποχωριστεί το μωρό. Από τη μία την καταλαβαίνω, από την άλλη όμως τη θεωρώ πολύ καλή μου φίλη και ήθελα έστω στο μυστήριο να είναι εκεί. Αλλού ξέρει και πηγαίνει, στο γάμο μου όμως δεν μπορούσε να έρθει.
Σκέφτομαι σοβαρά να της πω να ηρεμήσει λίγο γιατί μας έχει πρήξει. Και άλλες έγιναν μαμάδες δεν είναι η μόνη. Πιστεύω ότι 2-3 συμβουλές θα της ήταν χρήσιμες, αλλά και πάλι φοβάμαι μήπως άθελά μου κάνω κακό στη φιλία μας. Την αγαπώ, είμαστε χρόνια φίλες, αλλά φοβάμαι ότι θα κόψουμε. Κουράστηκα να ακούω για το μωρό της και να βλέπω κάθε μέρα φωτογραφίες του. Να ‘ναι καλά το παιδάκι και η μάνα του μαζί, αλλά εγώ δεν μπορώ άλλο.
Σκέφτομαι να μην ξανασηκώσω το τηλέφωνο όταν ξαναπάρει. Δεν μπορώ να ακούω άλλο για το μωρό, μας ζάλισε. Εσείς τί λέτε;
Αριστέα
Από singleparent.gr
