Ζούσα για πολλά χρόνια σε μία τοξική και καταχρηστική σχέση. Είχα πέσει θύμα ενός οξύθυμου άντρα, όταν άρχισα να έρχομαι πιο κοντά με μία γυναίκα που γνώρισα στην εκκλησία. Ο άντρας μου είχε το κακό συνήθειο να ελέγχει τα πάντα, ειδικά τις φιλίες μου. Δεν εμπιστευόταν τις γυναίκες που έκανα παρέα και είχαμε στενούς δεσμούς λόγω κοινών εμπειριών.
Ήταν σαν να φοβόταν ότι η παρέα αυτή που έκανα με κάποια άλλη γυναίκα που περνούσε τα ίδια θα άνοιγε το δρόμο προς τη διαφυγή μου. Τελικά είχε δίκιο. Αυτό συνέβη όταν τη γνώρισα. Είχα ανάγκη από ανθρώπινη επαφή όσο κι αν ντρεπόμουν λόγω της κακοποίησης που δεχόμουν.
Η ιστορία αυτής της γυναίκας που ήταν μόνη μαμά ήταν συγκλονιστικά παρόμοια με τη δική μου και αυτό με έκανε να την εμπιστευτώ.
Ήμουν απελπισμένη για λίγη στήριξη και ενθάρρυνση. Ήταν σαφές ότι με τη γυναίκα αυτή είχαμε πολλά κοινά. Είχε ζήσει και εκείνη σε έναν καταχρηστικό γάμο με ένα σύζυγο που την απάτησε με την καλύτερή της φίλη. Μου μιλούσε πολλές φορές για τον αγώνα που έδινε ως μόνη μαμά με πλήρη επιμέλεια.
Καμάρωνε για όσα είχε καταφέρει και με εντυπωσίασε η γενναιότητά της. Εκείνη την εποχή όσο δύσκολα κι αν είχα περάσει δεν μπορούσα με τίποτα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της. Μπορεί ο γάμος μου να μην πήγαινε καλά και να όδευε προς το διαζύγιο αλλά εμείς αποκλείεται, δεν θα φτάναμε σε τέτοιο σημείο.
Γίναμε κολλητές και σχεδόν κάθε πρωί όταν αφήναμε τα παιδιά στο σχολείο βγαίναμε για καφέ ή κανένα μεσημέρι για φαγητό. Αισθανόμουν τόσο άνετα μαζί της που της ανοίχτηκα και της εμπιστεύτηκα τα πάντα. Μοιράστηκα όλα μου τα μυστικά μαζί της – για την κακοποίηση που βίωνα, για την επικοινωνία μου με ένα καταφύγιο για γυναίκες που έχουν πέσει θύματα ενδοοικογενειακής βίας, για τις οδηγίες και τις συμβουλές που μου έδωσαν για το πώς θα πάρω τα παιδιά και θα αφήσω το σπίτι μου με ασφάλεια για να πάω εκεί και πολλά ακόμα. Έδειξε να συμπάσχει και με παρότρυνε να φύγω. «Είσαι μία χαρά γυναίκα, νέα και πανέμορφη. Σύντομα θα βρεις κάποιον άλλον και θα φτιάξεις ξανά τη ζωή σου και θα είσαι ευτυχισμένη» έλεγε. Που να ‘ξερα….
Όταν τα παιδιά μου και εγώ φύγαμε ήμουν γεμάτη πληγές. Ορατές, φρικτές πληγές, μώλωπες και εκδορές, αλλά και αόρατες. Η επίθεση που δέχτηκα εκείνο το βράδυ πριν φύγω με έκανε να βλέπω εφιάλτες για πολλές εβδομάδες.
Σύντομα έμαθα ότι ο σύζυγός μου επρόκειτο να ζητήσει την επιμέλεια των παιδιών και με έσυρε στα δικαστήρια. Είχα μεγάλο άγχος για το τι μπορεί να συμβεί κυρίως επειδή ο σύζυγός μου ήταν αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας μας με μεγάλη δύναμη και επιρροή που όλοι τον σέβονταν και τον υπολόγιζαν. Εγώ δεν ήμουν παρά μία μαμά που μεγάλωνε τα παιδιά της στο σπίτι χωρίς ποτέ να εργαστεί. Κανείς δεν γνώριζε την κακοποίηση πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μόνο εγώ και εκείνη…
Ήξερα ότι εκείνη την ημέρα στο δικαστήριο έπρεπε να πω τα πάντα και η επιστροφή και μόνο σε εκείνη την εποχή με άγχωνε ακόμα περισσότερο. Καθώς έμπαινα στο δικαστήριο την είδα. Η καλύτερή μου φίλη, η γυναίκα στην οποία είχα εμπιστευτεί τα πάντα, μια γυναίκα που ήταν και αυτή μονογονέας και είχε ζήσει σε ένα τοξικό γάμο, που είχε βιώσει μία εξίσου οδυνηρή ιστορία αφού ο σύζυγος της, την είχε απατήσει με την καλύτερή της φίλη, αλλά είχε καταφέρει να πάρει την επιμέλεια των παιδιών της, ήταν εκεί. Ξαφνιάστηκα. Με εντυπωσίασε η γενναιότητά της και σκέφτηκα περήφανη και συγκινημένη «Ήρθε εδώ για μένα;». Που να ‘ξερα….
Μπαίνοντας στο δικαστήριο δεν γύρισε ούτε να με κοιτάξει. Σαν να μην ήμουν καν εκεί. Τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι’ αυτό που συνέβη στη συνέχεια. Σύντομα κατάλαβα ότι ήταν εκεί όχι για μένα αλλά για τον άντρα μου, τον άντρα αυτό που με σάπιζε στο ξύλο και τώρα διεκδικούσε την επιμέλεια των παιδιών μου.
Έπαθα σοκ. Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί;
Ήρθε για να καταθέσει ότι ήμουν ανίκανη μητέρα, ότι σχεδίαζα να απαγάγω τα παιδιά μου, ότι ο σύζυγός μου δεν με κακοποίησε ποτέ και πολλά άλλα.
Καμάρωνε που ήρθε να υπερασπιστεί τον άντρα μου. Καμάρωνε που ήταν εκεί. Τέτοια προδοσία δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά. Με πλήγωσε βαθιά και άλλαξε την κοσμοθεωρία μου για πολλά πράγματα. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και ακόμα δυσκολεύομαι να δείξω εμπιστοσύνη σε ανθρώπους.
Εκείνη την ημέρα πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου, όπως για παράδειγμα ότι είχε κρυφά σχέση με τον άντρα μου τη στιγμή που με ρήμαζε στο ξύλο και κάθε μέρα με έβλεπε με καινούργιους μώλωπες από το πολύ ξύλο. Είχε μείνει σπίτι μου, με είχε βοηθήσει να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω. Πώς μπόρεσε;
Είχαν συνωμοτήσει μαζί από την αρχή. Το απέδειξαν οι τηλεφωνικές τους συνομιλίες και το τσατ στο διαδίκτυο. Τη στιγμή που η ζωή μου κρεμόταν από μία κλωστή και έψαχνα τρόπο να σώσω τα παιδιά μου, εκείνοι έβγαιναν μαζί, κανόνιζαν ραντεβού, πήγαιναν για πεζοπορία και πόσα άλλα ακόμα. Προτίμησε να αφήσει στο περιθώριο μία κακοποιημένη γυναίκα που δεν είχε από πού αλλού να πιαστεί παρά να χάσει την ηδονή που της προσέφερε ο πρώην άντρας μου. Πώς μπορώ μετά να ξαναεμπιστευτώ;
Η προδοσία της με πόνεσε όσο με πόνεσε η σωματική κακοποίηση που δεχόμουν τόσα χρόνια. Όλοι αυτοί οι μπλε και οι μωβ μώλωπες ξεθώριασαν με τον καιρό, αλλά η προδοσία της παραμένει.
Όσοι ακούν για πρώτη φορά την ιστορία μου μένουν με το στόμα ανοιχτό. Δεν θα μπορέσω ποτέ να τη συγχωρήσω, όχι ότι μου ζήτησε και ποτέ συγγνώμη, που με πρόδωσε με τρόπο που μόνο μία γυναίκα θα καταλάβαινε – χρησιμοποιώντας τα παιδιά μου και κάνοντάς τα «πλακάκια» με τον πρώην άντρα μου.
Δεν θα τους άφηνα να με νικήσουν. Ξαναγεννήθηκα από τη στάχτη μου όπως ο φοίνικας και έγινα συγγραφέας, δικηγόρος, σπούδασα και νοσηλευτική και βοηθώ άλλους ανθρώπους να επιβιώσουν και να τα καταφέρουν στη ζωή τους.
Πάνω απ’ όλα όμως είμαι μητέρα και αυτό είναι κάτι που κανείς ό, τι κι αν κάνει δεν μπορεί να μου το στερήσει.
Από singleparent.gr
