Ένας πατέρας, έγραψε τα συναισθήματα του στη ηλεκτρονική πλατφόρμα του Reddit, για το πως αισθάνεται για το γιο του. Η ανάρτησή του προκάλεσε πάρα πολλά συναισθήματα στους αναγνώστες.
Οι περισσότεροι συμφώνησαν οτι ο νεαρός πατέρας θέλει βοήθεια. Διαβάστε την ανάρτησή του παρακάτω και πείτε τη γνώμη σας:
Η σύζυγός μου και εγώ παντρευτήκαμε όταν ήμασταν 19 ετών. Ήταν ειλικρινά μία από τις πιο ευτυχισμένες μέρες στη ζωή μου και ο γάμος μας ήταν υπέροχος, την αγάπησα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στη δεύτερη χρονιά του κολεγίου, εκείνη έμεινε έγκυος.
** Να κάνω εδω μια σημείωση και να πω οτι οι γονείς της και οι γονείς μου είναι φρικιαστικοί, καταχρηστικοί και υπερβολικοί. **
Δυσκολευτήκαμε να διακόψουμε την επαφή μαζί τους (διέκοψα κάθε σχέση αφότου πέθανε η σύζυγός μου) και όταν έμεινε έγκυος, οι γονείς της απείλησαν οτι θα σταματήσουν κάθε οικονομική στήριξη εάν ρήξει το παιδί. Ήταν μικρή αλλά έπρεπε να αποκτήσει το μωρό λόγω των υπερβολικών γονιών της. Η εγκυμοσύνη της ήταν άσχημη, είχε συνεχώς ναυτία και ένιωθε άρρωστη.
Πέρυσι, ήρθε η μέρα που έπρεπε να γεννήσει. Φυσικά, ήμουν δίπλα της, παρόλο που γέννησε ένα μωρό που δεν ήθελα ποτέ. Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, συνέβη. Πήγα σπίτι μόνος μου με ένα μωρό. Η γυναίκα μου πέθανε στη γέννα λόγω επιπλοκών.
Δούλευα δύο δουλειές και ο γιος μου πήγαινε σε φίλους μου, οι οποίοι προσφέρθηκαν να τον φροντίζουν ενώ εργαζόμουν. Δούλευα 12:00 μμ-20:00μμ.
Ευτυχώς ήταν εύκολο και καλόβολο μωρό. Κοιμόταν το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας. Στις οκτώ, επιστρέφοντας στο σπίτι από τη δουλειά, πήγαινα και τον έπαιρνα απ το σπίτι των φίλων μου, περνούσα χρόνο μαζί του, πάιζοντας και μετά κοιμίζοντάς τον, γιατι απο τις 03:00 π.μ.-9:00 π.μ. άρχιζα νεα δουλειά με μερική απασχόληση σε ένα φαρμακείο. Αλλά αγωνιζόμουν να βρω κάποιον για να τον κρατήσει εκείνη την ώρα.
Είμαι 22 με έναν γιο που έγινε ενός έτους σήμερα. Δεν μπόρεσα να βρω κανέναν να τον προσέξει, και δεν μπόρεσα να παω στη δεύτερη δουλειά μου. Κοιμάται δίπλα μου στο λίκνο του και κοιτάζω το όμορφο μικρό του πρόσωπο, απλά … τον μισώ. Μισώ αυτό το παιδί. ‘Οχι εξ ολοκλήρου. Όταν με αγκαλιάζει τις λίγες ώρες που τον έχω, έχω μια αίσθηση αγάπης γι ‘αυτόν. Αλλά τις περισσότερες φορές, τον μισώ.
Το γράφω αυτό κατά τη διάρκεια των πρώτων γενεθλίων του γιου μου, ξέρω ότι έπρεπε να έχω διοργανώσει ένα πάρτι, μία τούρτα… αλλά δεν μπορώ. Είναι περίπου τρεις η ώρα τα ξημερώματα τώρα και έκλαιγα και από την ώρα που σηκώθηκα σήμερα το πρωί.
Δεν είναι τα γενέθλιά του, αυτή είναι η μέρα που πέθανε η γυναίκα μου.
Εάν ήταν εδώ τώρα, τότε δεν θα ήμουν μόνος μου με ένα παιδί ενός έτους. Τον οποίο μισώ κυριολεκτικά περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο.
Απο singleparent.gr
