Από Singleparent.gr
Το διαζύγιο είναι κακή λέξη και απαγορεύεται να αναφέρεται σπίτι μου. Το διαζύγιο στην κοινωνία μας είναι συχνά συνώνυμο της αποτυχίας. Αποτυχία στο γάμο. Αποτυχία στις σχέσεις. Αποτυχία στην ανατροφή των παιδιών. Στην περίπτωση μου όμως δεν είναι έτσι. Στο γάμο μου δεν υπήρξε καμία απολύτως αποτυχία παρά μόνο μια έντονη συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν και η αγάπη έρχεται και φεύγει. Και αυτό είναι φυσιολογικό.
Δεν ξέρω πώς συνέβη, πότε και γιατί. Παντρευτήκαμε αρκετά νέοι. Αποφασίσαμε να συζήσουμε μετά από μόλις έξι μήνες σχέσης και παντρευτήκαμε ένα μήνα αργότερα. Ήμασταν δύο άνθρωποι διαφορετικοί, τελείως αντίθετοι μεταξύ μας – διαφορετικά γούστα στη μουσική, στο φαγητό, στο πως μας αρέσει να κάνουμε διακοπές… Ήταν ένας άνθρωπος εσωστρεφής, ενώ εγώ εξωστρεφής και κοινωνικότατη. Δεν ξέρω τι από τα παραπάνω έφταιξε, ξέρω όμως ότι μια μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν πλέον ερωτευμένη μαζί του και δεν άντεχα να είμαι σε ένα τέτοιο γάμο.
Ζούσαμε μαζί αλλά δεν ήμασταν μαζί. Ακολουθούσαμε διαφορετικούς δρόμους και 13 χρόνια γάμου μετά ήμασταν δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Η σχέση μας έγινε συμβατική και καθημερινά αισθανόμουν περισσότερο σαν να ήμασταν συγκάτοικοι στο πανεπιστήμιο παρά ζευγάρι. Ξέρω ότι οι σχέσεις έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, αλλά όλο αυτό δεν ήταν ένα απλό σκαμπανέβασμα. Ήμασταν μονίμως στα κάτω μας παρά στα πάνω μας. Δεν είναι ότι τσακωνόμασταν ή ότι δεν τα βρίσκαμε. Μπορούσαμε να κάτσουμε μαζί, να μιλήσουμε, να φάμε μαζί, να συζητήσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας, για το παιδί μας, αλλά δεν υπήρχε κανένας ρομαντισμός εδώ και πολλά χρόνια. Είχαμε πέσει σε ένα τέλμα από το οποίο δεν μπορούσαμε να βγούμε. Δεν «τραβούσε». Μας απασχολούσαν κυρίως θέματα, όπως το σε ποια κατασκήνωση θα πάει το παιδί, που θα κάνουμε τα γενέθλιά του, αν πληρώσαμε την ασφάλεια του αυτοκινήτου και τους λογαριασμούς, ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια και άλλα.
Όταν «ρίξαμε» στο τραπέζι τη λύση του διαζυγίου ο πρώην σύζυγός μου, μου είπε ότι φοβόταν διότι δεν είχε ιδέα πως θα ήταν τα πράγματα μετά το διαζύγιο. Φοβόταν ότι κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την οικογένειά μας βασιζόμενος στη δική του προσωπική εμπειρία όταν ήταν 8 ετών και οι γονείς του πήραν διαζύγιο.
Ήταν σημαντικό και για τους δυο μας να είμαστε κοντά στο παιδί μας και να διατηρήσουμε μια πολιτισμένη σχέση προς όφελός του. Ήταν φανερό ότι δεν γινόταν να είμαστε άλλο μαζί. Ο πρώην άντρας μου φοβόταν και χαρακτήρισε την όλη διαδικασία καταθλιπτική ενώ εγώ από τη μεριά μου το έβρισκα όλο αυτό απίστευτα απελευθερωτικό. Φοβόταν τις επιπτώσεις του διαζυγίου και τη μετέπειτα πορεία μας, οπότε και του πρότεινα να πάρουμε διαζύγιο, αλλά να εξακολουθούμε να μένουμε μαζί μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Ήμασταν οικογένεια και πάντα θα είμαστε. Θα είναι πάντοτε ο πατέρας της κόρης μου και εγώ η μητέρα της. Εξακολουθούμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον ως ενήλικες και γονείς, απλά δεν θέλαμε να είμαστε άλλο παντρεμένοι.
Το σκεφτήκαμε καλά πριν το πούμε στην 7χρονη κόρη μας και αποφασίσαμε να μη χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως διαζύγιο ή χωρισμός. Της είπαμε μόνο ότι ο μπαμπάς από δω και πέρα θα μένει κάτω και η μαμά πάνω (το σπίτι μας είναι διώροφο) και ότι τίποτα άλλο δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε εκδρομές όλοι μαζί, βόλτες, να τρώμε μαζί και όλα εκείνα που συνηθίζαμε να κάνουμε ως οικογένεια. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι μοιράσαμε το σπίτι και το χρόνο μας μαζί της.
Αυτό μας βοήθησε πολύ οικονομικά αφού μοιραζόμασταν τα έξοδα του σπιτιού, αλλά μας έφερε πολλές φορές σε δύσκολη θέση και νιώσαμε αμηχανία, κυρίως όταν έπρεπε να συζητήσουμε για τους «νυχτερινούς επισκέπτες» και να θέσουμε κάποια όρια.
Το να συζητάς τι κάνεις με το νέο σου εραστή με κάποιον με τον οποίο ήσασταν παντρεμένοι και αγαπημένοι 13 ολόκληρα χρόνια είναι πολύ άβολο, έπρεπε όμως να γίνει γιατί και οι δυο θέλαμε να έχουμε μια πολιτισμένη σχέση με σεβασμό ο ένας στον άλλον. Έπρεπε και οι δύο να συμβιβαστούμε και να κρατήσουμε τη νέα μας ζωή ιδιωτική (πράγμα δύσκολο από τη στιγμή που μέναμε στο ίδιο περίπου σπίτι). Στο τέλος αποφασίσαμε να γνωρίσουμε ο ένας στον άλλον αλλά και στο παιδί μας μόνο εκείνον/η με τον οποίον/οποία το πηγαίναμε σοβαρά.
Η καλή επικοινωνία με την κόρη μας ήταν η κορυφαία μας προτεραιότητα ειδικά από τη στιγμή που και οι δύο είχαμε αρχίσει δειλά δειλά να μπαίνουμε στον κόσμο των νέων σχέσεων. Με την κόρη μου είχαμε συγκεκριμένες μέρες μέσα στην εβδομάδα που βγαίναμε, πηγαίναμε μαζί για φαγητό, σινεμά ή όπου αλλού εκείνη ήθελε. Συζητούσαμε καθημερινά για θέματα που την απασχολούν όπως το σχολείο, η σχέση της με τις φίλες της, τι ήθελε να φάει για μεσημέρι, τα μαθήματα της και τις νύχτες της στο σπίτι της γιαγιάς, εξακολουθούσαμε όμως να συζητάμε και ως οικογένεια. Η κόρη μου είχε πολλούς φίλους και φίλες των οποίων οι γονείς ήταν διαζευγμένοι και οι σχέσεις μεταξύ τους δεν ήταν καλές. Ανησυχούσε μήπως συμβεί κάτι παρόμοιο στην οικογένειά μας γι’ αυτό και ήταν σημαντικό να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να της αποδείξουμε ότι η σχέση μας είναι υγιής και θα συνεχίσει να είναι.
Ήμασταν μια μοντέρνα οικογένεια, καμία σχέση με τις οικογένειες που ήδη γνωρίζαμε. Η οικογένειά μου ήταν μια παραδοσιακή, συντηρητική οικογένεια που δεν μπορούσε να κατανοήσει τη νέα κατάσταση. Οι γονείς μου έμειναν παντρεμένοι μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος. Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήταν ήδη παντρεμένος με τη μητέρα μου 48 χρόνια. Όταν μοιράστηκα μαζί τους την απόφασή μας να χωρίσουμε και να εξακολουθούμε να μένουμε μαζί, έδειξαν προβληματισμένοι και αναστατωμένοι. Πως ήταν δυνατόν να λειτουργήσει κάτι τέτοιο; Γιατί να θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι; Αυτό για εκείνους ήταν τρελό και συνέχεια μου έλεγαν πως πρέπει να σκεφτούμε και λίγο το παιδί μας.
Στην πραγματικότητα η ζωή με τον πρώην άντρα μου μετά το χωρισμό μας δεν ήταν καθόλου άσχημη. Υπήρχε πάντα σεβασμός μεταξύ μας, μοιραζόμασταν τις ευθύνες του σπιτιού αλλά και τα καθήκοντα μας ως γονείς. Η φιλία και η εμπιστοσύνη που είχαμε και έχουμε ο ένας για τον άλλον αυξανόταν μέρα με τη μέρα και ήταν εκπληκτικό που είχαμε ο ένας τη βοήθεια του άλλου χωρίς την προσδοκία του να πρέπει να κάνουμε ένα δυστυχισμένο γάμο να δουλέψει.
Πριν από τρία χρόνια περίπου, μόλις ένα χρόνο μετά το διαζύγιό μας ο πρώην σύζυγός μου ερωτεύτηκε μια κοπέλα και έκαναν σχέση. Δεν ζήλεψα, ούτε ανησύχησα. Στην πραγματικότητα χάρηκα για εκείνον γιατί βρήκε την αγάπη που του άξιζε κάπου αλλού. Πέρυσι παντρεύτηκαν. Και ναι, ζούμε όλοι μαζί και περνάμε καλά. Είναι ευτυχισμένος σύζυγος και καλός πατέρας και χαίρομαι που η νέα του σύζυγος βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Είναι ωραίο να τους βλέπεις μαζί – πως συνεννοούνται, πως αλληλεπιδρούν, πως τα πηγαίνουν στα ζευγάρι (σέβομαι πάντα το γεγονός ότι οι δυο τους είναι οικογένεια τώρα). Η δέσμευσή μας είναι να παραμείνουμε μαζί στο ίδιο σπίτι ή κοντά ο ένας στον άλλον όχι μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος, αλλά μόνο μέχρι η κόρη μας να τελειώσει το σχολείο.
Νομίζω ότι η νέα του σύζυγος πιθανότατα σοκαρίστηκε όταν με γνώρισε για πρώτη φορά. Προσπάθησα να της καταστήσω σαφές ότι δεν ήθελα ούτε θα θελήσω ποτέ να τα ξαναβρώ με τον πρώην άντρα μου και ότι η σχέση μας ήταν πλέον φιλική. Είμαι σίγουρη ότι της πήρε πολύ χρόνο για να επεξεργαστεί και να προσαρμοστεί στη δική μας πραγματικότητα, αλλά κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ καλή δουλειά. Αυτό που εκτιμώ περισσότερο σε εκείνη είναι το γεγονός ότι αγαπά την κόρη μου και το δείχνει. Ακόμα και η μητέρα μου το βλέπει και το εκτιμά. Βγαίνουμε όλοι μαζί συχνά για φαγητό και όλα κυλούν όμορφα.
Η προσωπική μου ζωή από την άλλη μεριά είναι πιο πολύπλοκη. Είμαι μια μητέρα που ζει στο ίδιο σπίτι με τον πρώην σύζυγό της και τη νέα του σύζυγο κάτι που δεν με κάνει και την πρώτη επιλογή των αντρών. Δεν θα σας πω ψέματα. Πολλές φορές νιώθω μοναξιά.
Ξέρω ότι μια μέρα θα συναντήσω κάποιον που θα μπορέσει να καταλάβει γιατί έχουμε δημιουργήσει αυτό το καθεστώς διαβίωσης. Ο γάμος μπορεί να είναι πυλώνας μιας ισχυρής οικογένειας, αλλά μπορεί και να τελειώσει χωρίς να χρειάζεται να διαλύσει την οικογένεια. Ένας γάμος μπορεί να τελειώσει φιλικά και με σεβασμό και ξέρω ότι θα ζήσω μόνο μια φορά και θέλω να είμαι ευτυχισμένη και σε μια σχέση γεμάτη αγάπη. Ο πρώτος μου γάμος δεν μου έδωσε όσα ήθελα, είμαι όμως αισιόδοξη ότι στον επόμενο θα τα καταφέρω καλύτερα.
Ο τερματισμός ενός γάμου δεν είναι αποτυχία. Είναι σημάδι ωριμότητας και υπευθυνότητας αρκεί και οι δύο να μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Ευτυχώς ο πρώην άντρας μου και εγώ μπορέσαμε να σώσουμε τη κατάσταση πριν ο γάμος μας γίνει τοξικός. Με το διαζύγιο είχαμε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε σώα την οικογένειά μας και να της επιτρέψουμε να αναπτυχθεί με διάφορους τρόπους ώστε να είναι καλύτερη για κάθε έναν από εμάς και την κόρη μας. Δεν είμαστε πλέον παντρεμένοι, είμαστε όμως κατά κάποιο τρόπο συνέταιροι. Σε εμάς λειτούργησε, σε άλλους όχι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τυχερή αισθάνομαι.
Από Singleparent.gr
