Η 5χρονη κόρη μου και εγώ έχουμε την τάση να ζοριζόμαστε πολύ το πρωί. Της κάνω το «λάθος» πρωινό. Τσιρίζει λες και τη βασανίζω καθώς προσπαθώ να βουρτσίσω τις μπούκλες της. Έξω απλώνεται φρέσκο χιόνι και αυτή θεωρεί πως πρέπει να φορέσει τις καλές τις μπαλαρίνες.
Είναι στο πάτωμα και τσιρίζει κουνώντας τα χέρια της πριν καν προλάβω να τελειώσω τη λέξη «μπότες». Πάλι θα αργήσουμε, όμως μπαίνω για ένα λεπτό στο μπάνιο και κλαίω. Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Τι κάνω λάθος επιτέλους;
Σύμφωνα με τους ειδικούς το λάθος μου είναι εμφανές: ξέχασα να ξεκινήσω τη μέρα μας με σύνδεση!
Αντί να «κάνω κατάθεση» στην τράπεζα του παιδιού μου με τη μορφή της αγκαλιάς, του διαβάσματος ενός παραμυθιού ή έστω να τη ρωτήσω αν κοιμήθηκε καλά, προσπάθησα να κάνω ένα σωρό αναλήψεις. Ξέχασα πως ο εγκέφαλος της κόρης μου δεν φτιάχτηκε για να κάνει μόνο αυτό.
Όπως εξηγούν ο Daniel Siegel και η Tina Payne Bryson στο βιβλίο τους “The Whole-Brain Child“, όχι μόνο διαμορφώνονται ακόμα οι δομές του εγκεφάλου ενός παιδιού, αλλά το ίδιο συμβαίνει και στα μονοπάτια που τις ενώνει. Οι ενώσεις αυτές ανάμεσα στα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου είναι που επιτρέπουν στους ενήλικες να συμπεριφέρονται ως ενήλικες(την περισσότερη ώρα τουλάχιστον)
Χρησιμοποιείς αυτές τις συνδέσεις κάθε φορά που χρησιμοποιείς τη λογική για να ξεπεράσεις τον φόβο ή που κρατάς το στόμα σου κλειστό σε μια συνάντηση με το αφεντικό σου, ενώ θα ήθελες να του πετάξεις το κοντινότερο βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι. Από την άλλη μεριά, όταν αναρωτιέσαι γιατί το παιδί σου χάνει τα λογικά του όταν του κόβεις τα καρότα σε φέτες, ενώ προτιμούσε σε μπαστουνάκια, να ξέρεις πως αυτό έχει να κάνει με το ότι ο εγκέφαλός του είναι ακόμα ανώριμος.
Αν και ο εγκέφαλος χρειάζεται τουλάχιστον 20 χρόνια για να αναπτυχθεί πλήρως, υπάρχουν βήμαστα που μπορούν να κάνουν οι γονείς για να κάνουν τη ζωή τους πιο υποφερτή στο μεταξύ.
Το να εστιάσεις στη σχέση σου με το παιδί σου αντί για όλες αυτές τις αγγαρείες που πρέπει να ολοκληρώσει, όχι μόνο θα κάνει τα πρωινά σας ευκολότερα, αλλά θα βοηθήσει να αναπτυχθεί θετικά ο εγκέφαλος του σε βάθος χρόνου.
Είναι σημαντικό να συνδεθείς με το παιδί σου σε συναισθηματικό επίπεδο πριν προσπαθήσεις να το καταλάβεις. Ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις ένα παιδί όταν περνάει από το στάδιο του θυμού είναι πρώτα να το αγκαλιάσεις ή να του προσφέρεις κάποια άλλη μορφή μη λεκτικής τρυφερότητας, όπως ένα αγαπησιάρικο βλέμμα, ή ένα απαλό χτύπημα στον ωμο, ένα σφίξιμο του χεριού και μετά να του μιλήσεις.
Μόνο αφού το παιδί έχει ηρεμήσει αρκετά ώστε να συμμετέχει σε μια συζήτηση ή να ακούσει με ησυχία, μπορεί να απορροφήσει κάτι από αυτά που του λες, είτε του προσφέρεις λόγια κατανόησης, είτε του προσφέρεις λύσεις για το πρόβλημα που προέκυψε. Το να επιδιώκεις να συνδεθείς με το παιδί σου, πρώτον δυναμώνει το μεταξύ σας δεσμό και κατά δεύτερον αυτή η ένωση βοηθά στο χτίσιμο ενώσεων μεταξύ συγκεκριμένων περιοχών στον εγκέφαλο του παιδιού.
Οι γονείς που παλεύουν με πρωινά που εξελίσσονται σε μία μάχη ενάντια στο ρολόι σε μια προσπάθεια να αφήσουν ένα γκρινιάρικο παιδί στο σχολείο στην ώρα του, ενώ φοράει δύο ταιριαστά παπουτσια, συχνά βλέπουν πως πολύ από αυτό το στρες μπορεί να αποφευχθει με το να πάρουν λίγο χρόνο να συνδεθούν με το παιδί τους πριν ξεσπάσει η μπόρα.
Η ψυχολόγος και ειδικός γονεϊκότητας Dr. Laura Markham προτείνει να αγκαλιάζεις το παιδί σου για 5 λεπτά ενώ ξυπνάει για να «γεμίσεις την κούπα του με αγάπη πριν ξεκινήσει η μέρα και να επανενωθείτε μετά το χωρισμό της νύχτας, κάτι που δίνει στο παιδί σου κίνητρο να συνεργαστεί, αντί να μαλώσει μαζί σου«
Αν 5 λεπτά σου φαίνονται πολλά, δοκίμασε δύο ή έστω ένα. Αν το να αγκαλιάζεις το παιδί σου στο κρεβάτι του δεν είναι κάτι που ταιριάζει στη δική σας ρουτίνα, δοκιμάστε κάτι που να ταιριάζει. Μπορεί να είναι το να διαβάσετε κάτι παρέα, να του ξύσεις την πλάτη ή απλά να κρατήσεις το χέρι του και να κοιταχτείτε στα μάτια ενώ λέτε «καλημέρα!»
Μία φίλη μου μού είπε πως ακόμα και αν είναι ήδη ξύπνια και ντυμένη, ξαναμπαίνει στο κρεβάτι με το γιο της μόλις εκείνος ξυπνήσει και ξοδεύει 1-2 λεπτά για να κάνουν το δικό τους τελετουργικό ευγνωμοσύνης παρέα, κατά το οποίο λένε μερικά πράγματα για τα οποία νιώθουν ευγνωμοσύνη.
Ό,τι και αν επιλέξεις για να συνδεθείς με το παιδί σου στο ξεκίνημα της μέρας, φρόντισε να γίνει κομμάτι της πρωινής σας ρουτίνας. Η ρουτίνα και η σύνδεση αποδίδουν καλύτερα όταν χρησιμοποιούνται μαζί.
Στη δική μου προσπάθεια να κάνω τα πρωινά πιο ανεκτά, έμεινα έκπληκτη με το πόσο ακόμα και οι μικρότερες στιγμές σύνδεσης έδιναν καλύτερο ρυθμό σε όλη μας τη μέρα. Κάποια πρωινά βρίσκω χρόνο για να ξαπλώσω με την κόρη μου στο κρεβάτι για λίγα λεπτά. Αλλά όταν κατά λάθος έχω βαλει το ξυπνητήρι μου στο μ.μ. αντί για π.μ. και έχουμε ήδη αργήσει 20 λεπτά, η κόρη μου πρέπει αναγκαστικά να φάει πρωινό στο αυτοκίνητο και κάθε μου κύτταρο θέλει να μπουκάρει στο δωμάτιό της και να ουρλιάξει «Γιατί παίζεις; Θα έπρεπε να είσαι ήδη ντυμένη! Έχουμε αργήσει«, συγκρατώ τον εαυτό μου από το να το κάνει. Αντιθετα, μπαίνω στο δωμάτιό της αργά, τη χαιρετώ με χαμόγελο, ακουμπάω το χέρι μου στον ώμο της και την κοιτάζω στα μάτια ενώ της λέω «Καληέρα! Πώς κοιμήθηκες;» Γιατί όπως έχω καταλάβει πια, δεν έχω χρόνο στη διάθεσή μου για να ΜΗΝ το κάνω.
