Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα και οι άλλες που γίνεσαι εσύ μάλλον το σκαλιστήρι που θα χαράξει τη ζωή των άλλων. Κάποτε κι εγώ σύρθηκα στα πατώματα, όπως όλοι οι άνθρωποι -άνδρες και γυναίκες- για έναν έρωτα. Και ήθελα σαν τρελός να ανθίσει, να γίνει μεγάλος και τρανός. Σαν κάτι παραμυθένιο, όπως γίνεται στο σίνεμα. Τίποτα όμως δεν είναι φτιαγμένο να αντέξει για πάντα, σωστά;
Σου έχει τύχει να περάσεις μέσα από τη φωτιά και εκεί που νόμιζες πως θα λιώσεις, θα εξαερωθείς από τη θερμότητα, να βγεις από εκεί πιο ανθεκτικός; Κάπως έτσι είναι και το διάστημα που ακολουθεί έναν μεγάλο έρωτα. Βγαίνεις όμως από την τρέλα του έντονου πάθους πιο δυνατός ή απλά καίγεσαι, σκληραίνεις και τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει πια;
It Must Have Been Love…
Ξέρεις οι Αρχαίοι Έλληνες παρομοίαζαν τον Έρωτα με κεντρί, που σαν σε τσιμπήσει πρέπει να χορέψεις στο ρυθμό του. Σαν μαριονέτα που δεν ξέρει που πηγαίνει και δεν ορίζει τις κινήσεις της. Κι όλο αυτό είναι ωραίο, δυνατό, αναζωογονητικό… μέχρι να έρθει το στραβοπάτημα. Κι όμως, ακόμη θυμάσαι εκείνες τις μέρες και αυτή η θύμηση λες και έχει δύναμη, ξυπνάει ξανά τα συναισθήματα εκείνα. Την αγωνία να δεις το πρόσωπό της, το χάσιμο που δεν έλαβες κανένα τηλέφωνο ή την έξαψη κάθε φορά που φαινόταν από τη γωνία. Ένας ερωτευμένος μπορεί να περάσει από τον παράδεισο στην κόλαση σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτό λοιπόν το γλυκόπικρο cocktail, τώρα που πέρασε ο καιρός αναρωτιέμαι: Θέλω να το ξαναζήσω; Ή μάλλον μπορώ να το ξαναπεράσω;
Η συναισθηματική “μπουνάτσα” μετά τον κατακλυσμό
Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο πιο ήρεμος αισθάνομαι μέσα μου από τότε. Καλά, δεν μιλάω για την αρχή που δεν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι. Μετά… αφού πέρασαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα στάδια του χωρισμού. Γιατί ωραία όλα, αλλά υπάρχει και ο εγωισμός. Κανείς δεν θέλει να πιαστεί κορόιδο δεύτερη φορά. Κι έτσι δεν ενθουσιάζεσαι στην πρώτη γνωριμία. Με αυτό τον τρόπο διατηρείς την ψυχραιμία σου, όσο και να λάμπει ο άνθρωπος απέναντί σου. Ξέρεις πια πως δεν λάμπει μόνο ο χρυσός.
Το πιο χαρακτηριστικό αυτής της ψυχολογικής κατάστασης είναι η στάση σου στο πρώτο ραντεβού. Θυμάσαι τότε που τρωγόσουν να βρεις θέμα, τρόπο να ανοίξεις τη συζήτηση; Έξυπνες ατάκες και ψαγμένες γνώσεις να καλύψεις τα κενά σιωπής, που τότε σου έμοιαζαν ένοχα. Ύποπτα πως κάτι δεν πάει καλά. “Δεν μιλάμε; Γιατί δεν μιλάμε;”! Τώρα πια εκτιμάς την ησυχία. Η παύση, όσο μακρόσυρτη και αν είναι, μοιάζει λυτρωτική. Σηκώνεις το ποτήρι σου, πίνεις ανέμελος το ποτό σου και απλά απολαμβάνεις τη στιγμή. Δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις.
Και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως μπορούν τόσες γυναίκες (και άνδρες) εκεί έξω που μοιάζουν σαγηνευτικές και ακαταμάχητες, να είναι σαγηνευτικές και ακαταμάχητες. Είναι cool! Τώρα που έχεις κι εσύ αυτή την ηρεμία, που δεν τρελαίνεσαι αν δεν έρθει στο ραντεβού ή αν δεν απαντήσει στα μηνύματά σου, τώρα εκπέμπεις κι εσύ κάτι το τραβηχτικό. Τώρα ξέρεις… ξαφνικά βλέπεις ανταπόκριση χωρίς να προσπαθήσεις, όπως πίστευες ότι θα έπρεπε. Πόσο πιο εύκολο είναι έτσι να ξεκινήσεις μια σχέση! Λείπει η αγωνία και οι ανασφάλειες. Απουσιάζουν αυτές οι σκέψεις που σε κατέτρωγαν μήπως έκανες κάτι λάθος. Δεν είναι εκεί οι απότομες εξάρσεις θυμού ή λατρείας για τον άλλο. Όλα καλα! Όλα; Είναι σίγουρα καλό όλο αυτό, ή μήπως σημαίνει πως έγινες λιγο πιο αδιάφορη;
Έρωτας! Ευλογία ή κατάρα;
Τι θέλω να πω! Καλά περνάω στην ησυχία μου, απαλλαγμένος από το ζιζάνιο του έρωτα, αλλά είναι φορές που νιώθω λίγος. Αναρωτιέσαι τι στο καλό είχε εκείνη και με τρέλανε τόσο; Και γιατί δεν συμβαίνει αυτό με κάποια άλλη γυναίκα; Περνάει από το μυαλό μου πως μπορεί τα αποθέματα “ερωτευσιμότητας” να είναι συγκεκριμένα για κάθε άνθρωπο. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, μάλλον τα ξόδεψα όλα. Έπαιξα all in και έμεινα ταπί! Και τώρα απλά περνάω καλά, χωρίς να αναστατώνεται το είναι μου. Από την άλλη σκέφτομαι, μήπως όσο μεγαλώνει κανείς ωριμάζει. Κι όσο ωριμάζει μπορεί να τιθασεύσει τα πάθη μέσα του. Δεν παρασύρεται τόσο εύκολα, είναι πιο ψύχραιμος και αποφασιστικός. Γιατί όμως αυτό δεν μεταφράζεται σε έντονο συναίσθημα με.. ωριμότητα; Τη μια μέρα καταλήγω στο ένα και τη δεύτερη στο άλλο. Τι από τα δύο ισχύει; Ποιος ξέρει… εγώ πάντως, ακόμη το ψάχνω!
