Δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο στα πάντα. Δεν γίνεται. Κι όμως, το άγχος σε κυριεύει και ζεις με την αγωνία να το καταφέρεις. Στο ξαναλέω, δεν γίνεται. Το μόνο που καταφέρνεις είναι απλά να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου με σκέψεις και πίεση. Μερικές φορές, μπορεί να μην έχεις καν αντιληφθεί ότι αυτό κάνεις. Μπορεί να νομίζεις ότι σου φταίει κάτι άλλο. Πίσω όμως από τη νευρικότητά σου ίσως κρύβεται η προσπάθειά σου να τα γνωρίζεις όλα, να τα κάνεις όλα και να τα κατευθύνεις όλα… Κι αυτό ισχύει είτε για τη δουλειά σου, είτε για προσωπικά σου, είτε και για τα δύο.
Η ανάγκη για αποδοχή, αναγνώριση και ασφάλεια οδηγεί στην τάση για έλεγχο των πραγμάτων. Δημιουργείται, δηλαδή, σταδιακά η πεποίθηση πως “προκειμένου να με αγαπούν, θα πρέπει να είμαι χρήσιμη και για να είμαι χρήσιμη θα πρέπει να μπορώ να κάνω και να κατευθύνω τα πάντα”. Κι εκεί ακριβώς παγιδεύεσαι. Γιατί με τον τρόπο αυτό βρίσκεσαι αντιμέτωπη με μια διαρκή αγωνία για το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, αλλά και πως σε περίπτωση που κάνεις κάποιο λάθος οι συνέπειες για τη ζωή σου θα είναι ολέθριες!
Κυριευμένη από το άγχος, προσπαθείς να ελέγξεις καταστάσεις που δεν μπορούν στην πραγματικότητα να ελεγχθούν, με αποτέλεσμα να απογοητεύεσαι όλο και περισσότερο από τη ζωή και τις σχέσεις, αλλά και να χάνεις το χαμόγελό σου. Καταναλώνεις ενέργεια για να τα κάνεις όλα “τέλεια” και όταν δεν παίρνεις πίσω την ανταπόκριση που περιμένεις, ματαιώνεσαι και νιώθεις μειονεκτικά. Τελικά, αντί ο έλεγχος να οδηγεί στην ασφάλεια και την αποδοχή, καταλήγει σε εμπόδιο για την προσωπική σου ευτυχία και γαλήνη.
Η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Ελπίδα Παναγιωτουνάκου σε βοηθάει να καταλάβεις αν κι εσύ είσαι control freak. Αν δηλαδή τα παρακάτω σημάδια κάτι σου θυμίζουν από τον εαυτό σου, τότε πρέπει άμεσα κάτι να αλλάξεις.
-Γίνεσαι συγκεντρωτική.
Αν και μπορεί να παραπονιέσαι πως νιώθεις εξαντλημένη στο τέλος της ημέρας, στην πραγματικότητα δεν θέλεις να αφήσεις τίποτα δίχως να περάσει από τα χέρια σου. Άλλωστε, εάν δεν μπορείς εσύ, ποιος θα μπορούσε να το κάνει;
-Νιώθεις η μόνη υπεύθυνη για την αποτυχία.
Σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά, θεωρείς πως είσαι η μόνη και αποκλειστική υπεύθυνη για αυτό. Αγνοείς τους εξωτερικούς παράγοντες που ουσιαστικά είναι έξω από σένα και θεωρείς πως θα έπρεπε να είχες προβλέψει τα πάντα. Δεν γίνονται αυτά και πρέπει να το καταλάβεις.
-Δεν δέχεσαι το διαφορετικό.
Είσαι σίγουρη πως ο δικός σου τρόπος είναι η μόνη επιλογή και καταλήγεις να γίνεσαι επικριτική απέναντι σε εκείνους που ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση στην αντιμετώπιση των καταστάσεων.
-Προσπαθείς να προλάβεις από πριν τον κίνδυνο.
Αντί να εστιάζεις στην ενδυνάμωσή σου, ώστε να έχεις τις δεξιότητες να αντιμετωπίσεις μια απειλή, επιδιώκεις η απειλή να μην εμφανιστεί μπροστά σου. Κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον ουτοπικό και οδηγεί σε απίστευτα μεγάλη κατανάλωση ενέργειας. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να αποτρέψεις την καταιγίδα, αλλά να προετοιμάσεις τον εαυτό σου να την αντιμετωπίσει, όταν βρεθείς εκτεθειμένη σε αυτή.
-Δεν αναθέτεις αρμοδιότητες.
Είσαι πεπεισμένη πως προκειμένου να γίνει κάτι σωστά, θα πρέπει να γίνει από σένα. Δεν μπορείς να δεχτείς τους ρυθμούς ή τον τρόπο των άλλων, ενώ θυμώνεις όταν νιώθεις πως θα κληθείς να διορθώσεις τα “λάθη” τους.
Η επιθυμία για έλεγχο γεννά άγχος, ένταση και θυμό. Προκειμένου, όμως, να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία, απαραίτητος είναι ο έλεγχος των δικών σου συναισθημάτων και του εαυτού σου και όχι ο έλεγχος των εξωτερικών παραγόντων ή πόσο μάλλον της συμπεριφοράς των άλλων. Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε βάσει του αρχικού προγράμματος, δεν σημαίνει πως έχεις αποτύχει. Δεν σημαίνει πως υστερείς έναντι των άλλων. Δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να αγαπηθείς…
Σκέψου το λίγο. Αναρωτήσου. Μην βασανίζεσαι και μην ταλαιπωρείσαι άδικα. Είναι αδύνατο να καταφέρνεις να ελέγχεις τα πάντα. Και τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσεις θα φύγει από πάνω σου ένα μεγάλο βάρος.
