Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου που ήταν στις 4 Φεβρουαρίου συγκεντρώσαμε δέκα Έλληνες που έχουν μιλήσει δημόσια, είτε σε συνεντεύξεις τους, είτε στα social media για την μάχη που έδωσαν. Τα λόγια τους μας συγκινούν και μας εμπνέουν.
Γωγώ Μαστροκώστα
“Ίσως αυτό ήταν το τίμημα για να έρθει στη ζωή η κόρη μου. Ένα κομμάτι το οποίο με πληγώνει είναι ότι δεν χάρηκα τις πρώτες στιγμές με το παιδί μου. Είναι ένα κομμάτι το οποίο το έχασα! Η γέννηση και ο καρκίνος έγιναν ταυτόχρονα. Και δεν μπορείς, γιατί πρέπει να έχεις όλες τις δυνάμεις σου να ανταπεξέλθεις στον Γολγοθά που ξεκινάει. Εγώ δεν κατάφερα να δω κάτι καλό μέσα από αυτή την ιστορία, ούτε να πω ότι με άλλαξε σαν άνθρωπο και πλέον θεωρώ πως η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Πάντα το πίστευα αυτό για την ευτυχία, συγγνώμη το μόνο καλό είναι ότι μπορώ να βοηθάω άλλες γυναίκες, ακόμα και μόνο με την εικόνα μου. Κι εγώ έπαιρνα δύναμη όταν έβλεπα ότι η Kylie Minogue το είχε ξεπεράσει”.
Mike
“Θα έλεγα πως ήταν ένα μάθημα ζωής και δύναμης. Συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ότι από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω… Έμαθα όμως να παλεύω, ξεπερνώντας αρκετές φορές τα όριά μου και τις αντοχές μου, έχοντας δίπλα μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Η νέα αρχή που ξεκινά σήμερα στη ζωή μου με βρίσκει πιο δυνατό, στο μυαλό, στο σώμα και στην ψυχή μου! Εύχομαι σε όλους να έχετε ΥΓΕΙΑ και τεράστια χαμόγελα, να «ρουφάτε» τη ζωή και να είστε δυνατοί και πάντα αισιόδοξοι! Ακόμα κι αν τύχουν κάθε είδους αναποδιές, ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ! Είναι πολύ σημαντικό να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, αλλά και την κάθε μας στιγμή, λεπτό και δευτερόλεπτο – ακόμα και τα πιο απλά! Το χαμόγελο, η αγάπη και η πίστη στον εαυτό μας είναι το μαγικό φίλτρο μιας ευτυχισμένης ζωής! ‼️ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ‼️”
Χάρις Αλεξίου
“Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο εμείς οι επώνυμοι είναι να μάθουμε να μην υποτιμάμε τους άλλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα μ’ εμάς, είτε είναι ο φόβος της απόρριψης, είτε η αρρώστια. Εγώ έπαθα καρκίνο. Από αυτό έχασα και τη μητέρα μου… Ήμουν τυχερή γιατί τον πρόλαβα. Κάνοντας τη μαστογραφία μου όπως κάθε χρόνο, το διαπίστωσα. Η πρόληψη με έσωσε. Αυτό που παίρνεις από ένα τέτοιο γεγονός είναι η ταπείνωση, γιατί ποτέ δεν πιστεύεις ότι θα το πάθεις κι εσύ. Όταν λοιπόν χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, βλέπεις ότι είσαι κι εσύ μια καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα. Αν όμως έχεις τον τίτλο του δυνατού… Σκεφτείτε πως όταν χειρουργήθηκα στον μαστό, καταδέχτηκα μόνο να αναβάλω την πρεμιέρα μου για μία βδομάδα. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να με πάρουν αγκαλιά και να πενθήσω. Αλλά είπα “όχι, δεν θα το αφήσω αυτό να με νικήσει, θα του δείξω εγώ”.
Αντίνοος Αλμπάνης
“Τώρα πια δεν με αγχώνει ο χρόνος. Είμαι 37 χρονών. Τώρα πια έχω δει τι σημαίνει χρονικός ορίζοντας και επιλέγω να γεύομαι τη ζωή αλλιώς, με άλλο τρόπο. Καλύτερα. Αρκεί να είναι ποιοτικός ο χρόνος που περνάει. Δεν μου αρέσει να λέω ότι κέρδισα τον καρκίνο. Προτιμώ να λέω ότι έτυχε και πήγε καλά. Είναι σπουδαίο να μάχεσαι, να μην ξεχνάς ότι η ζωή είναι κάτι όμορφο και δεν είναι δεδομένο. Και είναι καλό να μην παραιτούμαστε. Το να μπορώ να δώσω δύναμη και κουράγιο σε έναν μεγαλύτερο άνθρωπο από μένα είναι πολύ σημαντικό. Με πιάνει στεναχώρια όταν σκέφτομαι πως δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει νοσήσει με καρκίνο κάποιο μέλος της.
Καμία αρρώστια δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ήταν πολύ σημαντική η συντροφιά της σκυλίτσας μου, όταν περνούσα το θέμα της υγείας μου, γιατί δεν ήμουν σε σχέση, ήμουν μόνος μου. Δεν με “στοιχειώνει” το πρόβλημα της υγείας που πέρασα. Για μένα είναι παράσημο. Δεν ντρέπομαι ποτέ να μιλάω γι’ αυτό. Το κράτησα μυστικό από τους γονείς μου γιατί δεν ήθελα να τους πληγώσω”.
Γιώργος Αυτιάς
“Ναι, είχα ένα μικρό καρκινάκι. Το ανακάλυψα, έκανα βιοψία και το προλάβαμε. Τον φοβήθηκα. Δεν τον υποτίμησα, αλλά τον αντιμετώπισα με δυνατή ψυχολογία. Δεν ξέρω πως θα λειτουργούσα αν δεν είχα δουλειά. Θέλουν θάρρος αυτές οι καταστάσεις. Τη χαρά και τη λύπη πρέπει να τη βιώνεις χωρίς ακρότητες. Ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας το βίωσα τελείως μόνος. Στην οικογένεια μου είπα την αλήθεια ήρεμα. Δεν έκανα ανακοινώσεις τύπου… Πεθαίνω αύριο. Τώρα πια είμαι καλά”.
Κάτια Νικολαΐδου
“Ποτέ δεν φοβήθηκα σε αυτή την ιστορία. Είπα “ό,τι θέλει ο Θεός θα αποφασίσει”, αλλά εγώ ήθελα να ζήσω. Είπα ότι θα το παλέψω με όση δύναμη έχω. Πιστεύω πάρα πολύ στον Θεό, αλλά πιστεύω πολύ και σε μένα. Το βοήθησα, το έσπρωξα προς τα εκεί. Ήθελα να είμαι εδώ σήμερα, καταλαβαίνεις; Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι δεν το ήθελαν, αλλά ότι κάποιες φορές όλο αυτό σε παίρνει από κάτω. Ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους που μπόρεσα να το παλέψω. Άλλες φορές δεν σου δίνεται η δυνατότητα αυτή”.
Στέφανος Κορκολής
“Είχα φτάσει σε καρκίνο δεύτερου σταδίου, τον οποίο ανακάλυψα δυστυχώς αργά, καθώς μέσα σε όλα τα «καλά» που με διακρίνουν είναι ότι δεν έκανα προληπτικές εξετάσεις, πιστεύοντας ότι ποτέ αυτό δεν θα συμβεί σε μένα… Με πονούσε η μέση μου και πίστευα ότι είναι εξαιτίας των πολλών ωρών που καθόμουν στο πιάνο. Μέχρι που πήγα σε γιατρό, γιατί άρχισα να πιστεύω ότι πιθανόν να είχα πέτρα στο νεφρό. Ο γιατρός μου με ενημέρωσε εντελώς ξεκάθαρα για το είδος του όγκου. Το ότι ήταν κακοήθης ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιο, αλλά η αιτία που τον προκάλεσε ήταν 1000% το κάπνισμα.
Εξαιτίας του μεγέθους και της υφής του όγκου, μπήκα επειγόντως χειρουργείο. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου… Νομίζω ότι με πιάσανε μέχρι σπασμοί… «Έχασα την μπάλα», σκέφτηκα «γιατί σε μένα», αλλά ο δρόμος ήταν μονόδρομος. Έκανα χειρουργείο και αμέσως τις επόμενες μέρες ένιωθα πόνο, πολύ πόνο… Επιστρέφοντας σπίτι ήταν τόσος ο θυμός με τον εαυτό μου για την εξάρτηση μου από το κάπνισμα, ώστε πήρα το πακέτο που βρήκα μπροστά μου και το έλιωσα στα χέρια μου, το διέλυσα δηλαδή… Σκέψου ότι μέχρι σήμερα βλέπω νέα παιδιά να καπνίζουν στο δρόμο και τα σταματάω ζητώντας τους να κόψουν το τσιγάρο”.
Βάσια Τριφύλλη
“Ποτέ δεν τον αφήνεις τον καρκίνο να πάρει θάρρος… ακόμα υπάρχει φόβος. Πέρασα από πολλές διακυμάνσεις. Στην αρχή πέρασα απέναντι και νόμιζα ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη – οι άλλοι μάλιστα το εκλάμβαναν αυτό ως γενναιότητα. Δεν ήταν. Μετά τον πρώτο χρόνο, όταν συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει, πήγα σε ψυχολόγους, γιατί λένε πως ο καρκίνος του μαστού εκτός από κληρονομικά έχει και ψυχοσωματικά αίτια – γυναίκες που νοιάζονται πιο πολύ για τους άλλους παρά για τον εαυτό τους. Φαντάσου ότι όταν μου είπαν “έχεις καρκίνο”, η πρώτη μου σκέψη ήταν “τι θα γίνει η μάνα μου;”. Δεν είπα “πεθαίνω πάνω στη μεγάλη μου επιτυχία”, το “Ραντεβού στα τυφλά” που παρουσίαζα τότε. Η τελευταία μου αντίδραση στον καρκίνο που είχα ήταν τελικά και η φυσιολογική: κατέρρευσα”.
Άσπα Τσίνα
“Στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωή μου υπήρχε ο φόβος μέχρι που αποφάσισα να τον αποβάλλω. Όταν έμαθα πως πάσχω από έναν αιματολογικό καρκίνο, λέγεται πολλαπλό μυέλωμα και ουσιαστικά καταστρέφει τα οστά. Κατατρώει τα οστά. Προκαλεί και προβλήματα στα νεφρά και αρκετά ακόμη. Το πληροφορήθηκα όταν ήμουν στην Αθήνα για να ηχογραφήσουμε με τον Φοίβο το τραγούδι. Σκύβω για να σηκώσω το σκυλάκι μου και ακούω ένα κρακ. Σκέφτηκα πως ήταν η μέση μου αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Είχα φρικτούς πόνους, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Η μητέρα μου είπε να πάμε να κάνουμε μια μαγνητική και από εκεί ξεκίνησε η όλη διαδικασία. Πολύ γρήγορα, όμως, ξεκαθάρισε το τοπίο και ήμουν τυχερή σε αυτό».
Βασίλης Χαλακατεβάκης
“Έχω περάσει καρκίνο στο παχύ έντερο και μετάσταση στον πνεύμονα. Ευτυχώς ήταν χειρουργήσιμο, οπότε αντιμετωπίστηκε και σταμάτησε εκεί. Είναι 11 χρόνια τώρα… Την ώρα που το μαθαίνεις χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, αλλά από εκεί και πέρα δεν είπα ποτέ γιατί σε μένα;. Μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Εγώ είμαι ένα παράδειγμα που δίνει κουράγιο στους ανθρώπους στο κομμάτι αυτό. Επειδή έχω πολλούς φίλους που έχουν το περάσει αυτό μετά από μένα και που τώρα είναι στην περιπέτεια και είμαι δίπλα τους και θα είμαι πάντα δίπλα τους, έχω πει ένα πράγμα, αισιοδοξία και παλεύουμε”.
