Είναι δύσκολο να μεγαλώνει κανείς μόνος τα παιδιά του. Να έχεις μόνος σου την καθημερινή τους ευθύνη.
Να εναλλάσσεσαι σε διπλούς ρόλους, αυτόν της μάνας και του πατέρα ταυτόχρονα, γιατί ακριβώς εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ο άλλος γονιός είναι απών.
Η ανθρώπινη φύση σου αρκετές φορές σε προδίδει. Κάνεις λάθη που τα χρεώνεσαι μόνος σου, νιώθεις ενοχές χωρίς να υπάρχει ο άλλος γονιός να στις καταλαγιάσει. Τα άγχη και οι στεναχώριες σου είναι x 2. Οι χαρές σου μεγάλες, αλλά διατηρούν το μέγεθός τους. Γιατί αυτές τις μοιράζεσαι πιο εύκολα με τα άλλα άτομα γύρω σου.
Αυτούς, όμως, που θεωρώ ήρωες είναι οι άλλοι, αυτοί που έχουν χάσει τον σύντροφό τους, που είναι κυριολεκτικά μονογονείς. Εκείνοι που δεν έχουν να περιμένουν ποτέ καμιά υποστήριξη από τον άλλον γονιό. Καμιά εύκολη ή διαπραγματεύσιμη συνεννόηση. Κανένα διάλειμμα διακοπών για να ξεκουραστούν. Κανένα απόγευμα μόνοι τους για να χαλαρώσουν.
Παλεύουν μόνοι με τους δαίμονές τους, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καλύψουν το κενό της οριστικής απουσίας από τη ζωή των παιδιών τους. Να διαχειριστούν όχι μόνο μια απαιτητική καθημερινότητα, αλλά και ένα διαρκές παράπονο. Ένα «γιατί» που το διαβάζουν στα μάτια των παιδιών τους χωρίς να μπορούν να το απαντήσουν.
Ένα «γιατί» που τους συντροφεύει τα βράδια της μοναξιάς, ακόμα κι αν υπάρξουν άλλα κορμιά που θα τα συντροφέψουν.
Είναι φορές που νιώθω ότι δεν υπάρχουν λέξεις για να εκφράσουν τα συναισθήματα αυτών των ανθρώπων.
Είναι αλλιώς να είσαι απλά χωρισμένος. Στην περίπτωση ενός διαζυγίου διεκδικείς το δικαίωμα να ορίσεις τη ζωή σου όπως τη θες. Να μπορείς να κάνεις τις επιλογές σου και να πληρώσεις το όποιο τίμημα γι’ αυτές. Έχεις την ελευθερία βούλησης και τσαμπουκά πάνω στη ζωή σου και την παρηγοριά να χρεώσεις αυτήν την ανατροπή της σε έναν άλλον άνθρωπο, στο μερίδιο που του αναλογεί.
Έναν θάνατο, όμως, δεν ξέρεις σε ποιον να τον χρεώσεις. Στη μοίρα; Στο Θεό; Κουβαλάς μέσα σου αυτήν την απώλεια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρεις τις αντοχές για να ικανοποιήσεις τον διπλό σου ρόλο, ώστε να την περάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα τα παιδιά σου. Χωρίς να είσαι ποτέ σίγουρος αν και σε ποιο βαθμό το έχεις πετύχει.
Γνωρίζεις ότι ακόμα κι αν βρεθεί ένας άνθρωπος που είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί σου τα κομμάτια σου, τα παιδιά σου δε θα έχουν ποτέ τη δυνατότητα να τρέξουν στην αγκαλιά της μάνας ή του πατέρα τους όταν μπερδευτούν οι ρόλοι. Τα παιδιά σου θα έχουν ως πρόσωπο αναφοράς μόνο έναν πατριό ή μια μητριά.
Μια πολυτέλεια που την έχουν οι χωρισμένοι, όσο τοξικές κι αν είναι οι σχέσεις τους με τους/τις πρώην.
Σας θαυμάζω μονογονείς! Θαυμάζω τη δύναμη που αντλείτε μέσα από τα πληγωμένα σωθικά σας. Θαυμάζω τον τρόπο που συνεχίζετε να παλεύετε μόνοι σας. Να προχωράτε μπροστά νανουρίζοντας τον πόνο μέσα σας. Θαυμάζω την περηφάνια με την οποία κουβαλάτε τον δικό σας σταυρό.
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr
