Εύη Μαυρογιάννη
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά.
Αυτό έκανα, για πολλά χρόνια. ‘Επειθα συνεχώς τον εαυτό μου, με ψευδαισθήσεις.
Η καρδιά και η διαίσθησή μου, μου έλεγαν: “νομίζω ότι έχουμε πρόβλημα”, ωστόσο, το μόνο που έκανα ήταν να τους κλείνω την πόρτα.
Νόμιζα ότι αν άφηνα μόνο το μυαλό μου σε πλήρη λειτουργία, θα τα κατάφερνα.
Μα, όλο αυτό, μου απορροφούσε κάθε είδους ενέργεια που μου είχε απομείνει. Αρνιόμουν να δεχτώ την αποτυχία. Όσο κι αν η καρδιά μου το ήξερε, εγώ τη φίμωνα.
Όμως, η πραγματική ζωή είναι όταν αντιμετωπίζεις το πρόβλημα. Όταν είσαι έτοιμος να δεχθείς την κάθε συνέπεια ή το όποιο αποτέλεσμα. Το να φιμώνεις, λοιπόν, ό,τι δε θες να δεις, είναι σαν να βάζεις ένα τσιρότο στην πληγή σου και να την καπακώνεις, χωρίς να την έχεις καθαρίσει. Αυτό είναι το λάθος κομμάτι. Το σωστό είναι να ρίξεις οξυζενέ στην πληγή σου, κι ας πονέσεις! Αλλά μετά τον πόνο σου, το κομμάτι θα είναι καθαρό.
Έτσι και με την καρδιά σου. Μόνο όταν δεις τις πληγές σου κατάματα, χωρίς χρήση τσιρότου, θα καταλάβεις τι συμβαίνει πραγματικά.
Κι αυτό που συμβαίνει τότε, είναι ότι πασχίζεις να κρατήσεις ζωντανό, με νύχια και με δόντια, κάτι που είναι ήδη χρόνια νεκρό. Πως σε αυτό το πεδίο της μάχης, είσαι λαβωμένος και μόνος σου, ενώ ο αντίπαλός σου, έχει κερδίσει τη μάχη κι έχει αποχωρήσει προ πολλού.
Εκεί, συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ σκληρό να μάχεσαι για κάποιον που δεν σε αγαπά αρκετά για να παλέψει μαζί σου.
Εκεί είναι που γυρίζει το διακοπτάκι του μυαλού. Έτσι γύρισε και σε μένα. Αποφάσισα να αποτελειώσω το μισογκρεμισμένο πύργο μου και να μην είμαι πιόνι κανενός στη σκακιέρα αυτή.
Κατάλαβα ότι έλεγα ψέματα σε αυτόν που δεν πρέπει ποτέ να λέω.
Στον εαυτό μου.
