Παιδικά πάρτι γενεθλίων… Κάτι τόσο ευχάριστο, είναι δυνατόν να μπορεί να προκαλέσει στενοχώρια; Κι όμως, ναι!
Σε ποιους; Στους ακάλεστους, φυσικά.
Σίγουρα, δεν θα μας ήταν ευχάριστο να ενημερωθούμε από κάποια μαμαδοφίλη του σχολείου ότι το παιδί της είναι καλεσμένο σε πάρτι γενεθλίων ενός συμμαθητή, ενώ το δικό μας όχι.
Ένα «γιατί όχι το δικό μου το παιδί» είναι το πρώτο που σκεφτόμαστε, πόσο μάλλον αν εμείς τους είχαμε καλέσει στο πάρτι μας. Ένας προβληματισμός κι ένα άγχος κάνουν την εμφάνισή τους: Είναι το παιδί μας αρκετά κοινωνικό; Το κάνουν παρέα τα άλλα παιδάκια;
Ίσως να ξεπηδάνε κι άλλες σκέψεις: Μήπως φταίμε εμείς, μήπως δεν ήμασταν αρκετά ευχάριστες και κοινωνικές με τις άλλες μαμάδες των συμμαθητών κι αυτό στέρησε την πρόσκληση στο παιδί μας;
Ωστόσο, μετά την πρώτη απογοήτευση και όλον αυτόν τον κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων, σκεφτόμαστε πιο λογικά: Οι εποχές είναι δύσκολες. Όλοι οι γονείς θέλουνε το παιδί τους να έχει το πιο διασκεδαστικό, το πιο όμορφο και ξεχωριστό πάρτι γενεθλίων και να παραβρεθούν σ’ αυτό όλοι οι φίλοι του, αλλά και τα άτομα που αγαπάνε οι ίδιοι. Είναι όμως αντικειμενικά δύσκολο να καλεί κάποιος όλη την τάξη που έχει τουλάχιστον τριάντα παιδιά. Βάλε και τα αδέρφια, ξαδέρφια, τους παππουδογιαγιάδες, τα παιδιά κολλητών, ε δεν γίνεται, ξεφεύγει κατά πολύ. Δεν γίνεται το κόστος να φτάσει εκείνο ενός τραπεζιού βάφτισης.
Κι όσο έχεις ένα παιδί, ίσως και να είναι εφικτό. Προσωπικά, όταν είχα μόνο ένα παιδί, έκανα φιλότιμη προσπάθεια να καλώ όλα τα παιδιά, ίσως και λόγω των δικών μου παιδικών βιωμάτων, που πάντα μου την έχουν στημένη στη γωνία. Με τον ερχομό του δεύτερου, αναγκάστηκα κι εγώ να συμβιβαστώ, δεν γινόταν, έπρεπε να αφήσω κάποιους εκτός.
Οπότε, αναγκαστικά οι γονείς κι ας μην το θέλουν, αρχίζουν και «κόβουν» από παντού, ξεκινώντας από τους καλεσμένους. Ο γονιός λέει στο παιδί του να επιλέξει τους πιο κοντινούς του φίλους, είτε για να χωρέσουν στο σπίτι που λογικά έχει διαστάσεις διαμερίσματος κι όχι γηπέδου γκολφ, είτε για να πληρώσει λιγότερα στον όποιο παιδότοπο επιλέξει να διοργανώσει το πάρτι γενεθλίων, όπου το κόστος πάει με το κεφάλι.
Και τι γίνεται αν το παιδί μας δει τις προσκλήσεις ή ακούσει συζητήσεις των συμμαθητών του και μάθει ότι εκείνο δεν είναι καλεσμένο κι έρθει σε μας παραπονεμένο;
Τότε, λέμε την αλήθεια, εξηγώντας με απλά λόγια που καταλαβαίνει το παιδί μας, ότι δεν γινόταν να καλεστούν όλα τα παιδάκια της τάξης κι επιλέχθηκαν οι πολύ κοντινοί φίλοι του εορτάζοντα κι ότι αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδάκι που έχει το πάρτι δεν τον θεωρεί φίλο του.
Μπορούμε να δώσουμε και παραδείγματα τι σημαίνει στενός φίλος, αναφέροντας τα ονόματα των κολλητών του/μας, που έχουμε συνεχείς συναναστροφές και κάνουμε πολλή παρέα. Παράλληλα δίνουμε μια ωραία εναλλακτική διασκέδασης – βόλτας- δραστηριότητας, κι ευτυχώς στις μικρές ηλικίες η στενοχώρια δεν κρατάει πολύ, εύκολα τα παιδιά ξεχνιούνται και ξεχνάνε και κακίες δεν κρατάνε.
Κι αυτή η ικανότητα των παιδιών να κοιτάνε και να προχωράνε μπροστά είναι αξιοζήλευτη!
