Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, εμφανίστηκαν τα πρώτα γκρίζα μαλλιά, οι πρώτες ρυτίδες.
Από εκεί που ήμασταν στην εφηβεία και νομίζαμε πως ο κόσμος μας ανήκει, ξυπνήσαμε ένα πρωί, κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη κι ήρθαμε αντιμέτωποι με τον χρόνο.
Τον χρόνο που νομίζαμε πως θα ήταν πάντα με το μέρος μας, που νιώθαμε πως δεν μπορεί να μας αγγίξει, λες κι ήμασταν στο απυρόβλητο ή είχαμε κάνει κάποια συμφωνία μαζί του πως θα μείνουμε για πάντα νέοι.
Ξεχάσαμε τα καμπανάκια που χτυπούσαν στην αλλαγή κάθε δεκαετίας και λέγαμε στον εαυτό μας πως έχουμε καιρό ακόμα. Ή μάλλον αδιαφορήσαμε.
Όλα γύρω μας άλλαζαν μα εμείς προχωρούσαμε με ρυθμούς χελώνας, ενώ ο χρόνος συνέχιζε να προσπερνά με ταχύτητα φωτός.
Όταν ήμασταν μικροί ξοδεύαμε άπειρο χρόνο προσπαθώντας να καταλάβουμε, να δικαιολογήσουμε και να εξηγήσουμε ανθρώπινες συμπεριφορές ενώ την ίδια στιγμή χάναμε την ουσία των πραγμάτων.
Αφήσαμε τον έρωτα της ζωής μας να φύγει μέσα από τα χέρια μας γιατί ήμασταν τόσο εγωιστές και σίγουροι πως θα βρούμε κι άλλον στη συνέχεια, κι όταν αυτό δεν έγινε, τα βάλαμε με τη ζωή γιατί δεν αντέχαμε να τα βάλουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Χαλάσαμε φιλίες γιατί δεν μας έμαθε κανείς πως οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα που μπορείς να χρησιμοποιείς όποτε βολεύει εσένα κι ύστερα να τους πετάς στα σκουπίδια. Δεν ξέραμε πως οι φίλοι μας ήταν η περιουσία μας και πως μαζί τους θα μπορούσαμε να ζήσουμε αξέχαστες στιγμές που θα τις θυμόμασταν μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.
Φορτωθήκαμε στις πλάτες μας τα λάθη, τα πρέπει και τα θέλω των γονιών μας και δε σκεφτήκαμε να αφήσουμε λίγο χώρο για τα δικά μας. Έτσι το φορτίο ολοένα μεγάλωνε, γινόταν βαρύτερο και μας έπνιγε.
Θεωρήσαμε πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε όλα αυτά που κουβαλούσαμε ήταν να κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια μας αλλά δε σκεφτήκαμε πως έτσι δε θα γινόμασταν καλύτεροι από εκείνους μα θα συνεχίζαμε το δικό τους καταστροφικό έργο.
Ας πούμε λοιπόν πως η ζωή μας είναι ένα μεγάλο ποτάμι, του οποίου τα νερά κάποιες φορές είναι ήρεμα και κάποιες άλλες όχι.
Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας είχαμε σχεδόν όλα τα απαραίτητα «αξεσουάρ» για να το διασχίσουμε. Γερή βάρκα, δυο κουπιά τεράστια, σωσίβιο σε περίπτωση που πέσουμε μέσα στα νερά και όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ολοκληρώσει ταξίδι του.
Και κάπως έτσι, στη μέση του ταξιδιού, εκεί που ήμασταν γεμάτοι ενθουσιασμό και χαρά για όλα εκείνα που συναντήσαμε στη διαδρομή μας, ξαφνικά, έτσι απλά, τα παρατήσαμε. Πετάξαμε τα κουπιά στο νερό, βγάλαμε το σωσίβιο και αφήσαμε ακυβέρνητη τη βάρκα μας θεωρώντας πως δεν τα έχουμε ανάγκη και πως θα φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς πυξίδα, χωρίς τίποτα.
Υπερτιμήσαμε τις δυνάμεις μας κι υποτιμήσαμε τη δύναμη που είχαν τα ορμητικά νερά του ποταμιού. Πιστέψαμε πως ακόμη και αν πέσουμε στα άγρια νερά του δε χρειαζόμασταν σωσίβιο· θα βγαίναμε στην επιφάνεια μόνοι μας χωρίς βοήθεια.
Πόσο λάθος κάναμε; Πόσο έξω πέσαμε;
Έπρεπε να φτάσουμε στη μέση του ταξιδιού μας για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Ότι δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια και ότι ένα τόσο μεγάλο ταξίδι είναι πολύ κουραστικό όταν το κάνεις μόνος σου.
Κάπως έτσι είναι η ζωή μας, ένα μεγάλο ταξίδι κι αλίμονο σε εκείνον που νομίζει πως θα τα καταφέρει να το ολοκληρώσει μόνος του.
Αν δεν σου έμαθαν να αγαπάς, να νοιάζεσαι και να μοιράζεσαι, θα έπρεπε να το έχεις μάθει μόνος σου. Ακόμη και τώρα που έφτασες στη μέση του ταξιδιού σου δεν είναι αργά. Ποτέ δε θα είναι αργά για να μάθεις να αγαπάς, να δίνεσαι και να δένεσαι με τους ανθρώπους που εσύ έχεις επιλέξει.
Μπορεί να γκριζάρισες λίγο ή πολύ, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορείς να σηκώσεις τα πανιά και να αλλάξεις ρότα. Μπορείς να αποφύγεις τα άγρια νερά του δικού σου ποταμιού αρκεί να χρησιμοποιήσεις σωστά την πυξίδα σου.
Ακόμη και τώρα έχεις τη δυνατότητα να νιώσεις όλα αυτά που τόσα χρόνια απέφευγες και πίστευες πως δεν είχες ανάγκη, αρκεί να μη κρύβεσαι άλλο πίσω από ανόητες δικαιολογίες.
Βγες μπροστά για μια φορά στις επιθυμίες σου και διεκδίκησε τα θέλω σου, άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Να πονέσει αν χρειαστεί.
Να χαρεί. Να ευτυχήσει, να κλάψει και να γελάσει.
Αυτή είναι όλη η ουσία κι άσε τους άλλους να κρύβονται πίσω από καλοστημένες βιτρίνες. Στο τέλος όταν όλα τα μαλλιά σου θα έχουν ασπρίσει εσύ θα είσαι ευτυχισμένος που θα έχεις φτάσει στον προορισμό σου όταν όλοι οι υπόλοιποι θα είναι ναυαγοί σε κάποιο ξερονήσι αγκαλιά με τον εαυτό τους μόνο.
Γράφει η Αγγελική Μαρμαγκιώλη.
