Και να που μεγάλωσες και ενηλικιώθηκες και δεν είσαι πια στο κουκούλι της μανούλας και του πατερούλη και πρέπει να αντιμετωπίζεις τον κόσμο εκεί έξω μόνη και απροστάτευτη. Χμμ απροστάτευτη; Ποιος το είπε; Νομίζεις!! Έχεις τον καλύτερο προστάτη του κόσμου. Εσένα!!
Ξέρω. Μια από τις πιο δύσκολες δουλειές, που καλείσαι να μάθεις στη ζωή σου, είναι να λες «όχι». Όχι σε ανθρώπους, όχι στα δικά τους θέλω, όχι στα «πρέπει» των άλλων, «όχι» στις «κοινωνικές επιταγές».
Την ίδια στιγμή που σκέφτεσαι να πεις «όχι» σε κάποιον, την ίδια στιγμή φοβάσαι μη τον χάσεις. Γιατί νομίζεις ότι θα δυσαρεστηθεί. Δεν πάει όμως έτσι. Αν είναι να τον χάσεις γι αυτό το λόγο, θα τον έχανες κάποια στιγμή ακόμα και αν του έλεγες μια ζωή «ναι». Και αν είναι να τον χάσεις κάποια στιγμή, τι καλύτερο από το να τον χάσεις τώρα που αποφασίζεις να βάλεις τα όρια σου; Τώρα που αποφασίζεις για σένα επιτέλους!! Γιατί, μη γελιέσαι. Αυτό κάνεις με το «όχι» σου. Βάζεις όρια εκεί που δεν υπάρχουν.
Κουράστηκα για να το μάθω και «έχασα» πολλούς ανθρώπους. Δε μετανιώνω στιγμή όμως που υποστήριξα εμένα. Γιατί έδειξα στους ανθρώπους ποια είμαι. Γιατί «πάτησα πόδι». Και στην τελική, δεν μπορώ να τους έχω όλους ευχαριστημένους. Πολύ θα το ήθελα, αλλά στο τέλος δε θα ευχαριστούσα εμένα και θα ήμουν κουρέλι από κούραση. Και εν κατακλείδι, τι ζωή θα ήταν αυτή; Θα ζούσα για τους άλλους;; Αρνούμαι!!
Και μην έχεις αυταπάτες. Τελικά, περισσότεροι είναι αυτοί που μένουν, γιατί με τα «όχι» που λες, μαθαίνουν να σε σέβονται και να σε εκτιμούν. Σκέψου… εσύ θα σεβόσουν ή/και θα εκτιμούσες κάποιον που θα σου έλεγε συνέχεια «ναι»;
Της Κατερίνας Τσαμπά
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr
