Είναι πολύ πιο εύκολο να μένει κάποιος στο θυμό, παρά να αφεθεί να βιώσει τη θλίψη που υπάρχει κάτω από εκείνον
Η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν, μεγαλώνει όμως το μέλλον! Παρελθόν… Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, γεμάτο αναμνήσεις, άλλοτε πικρές, άλλοτε γλυκές, άλλοτε γεμάτες πόνο, πικρία, μίσος και θυμό ο οποίος μας ακολουθεί στο σήμερα και που δε μας αφήνει να προχωρήσουμε και να χαρούμε τη ζωή μας.
Θυμός – προς τον πατέρα ή τη μητέρα – που δε μας μεγάλωσαν όπως θα θέλαμε ή που μας στέρησαν ό,τι είχαμε ανάγκη. Θυμός – προς τη φίλη – που ενώ ήταν τα πάντα για εμάς και ήξερε και τις πιο μύχιες σκέψεις μας… μας πρόδωσε!
Θυμός για εκείνον που του δώσαμε ό,τι πολυτιμότερο είχαμε. Που του δώσαμε τον θησαυρό της ψυχής μας και εκείνος τον πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων…
Και ερχόμαστε στο σήμερα…
κουβαλώντας ένα αβάσταχτο φορτίο στην πλάτη και ένα τεράστιο βάρος στην ψυχή, που δε λέει να μας αφήσει να ξεχάσουμε και να κοιτάξουμε μπροστά. Δε λέει να μας αφήσει να ζήσουμε. Όπως και αν το δούμε, όλες οι εμπειρίες μας, είναι το παρελθόν μας και με βάση αυτές γίναμε ότι είμαστε σήμερα. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού και της προσωπικότητας μας, έχοντας βάλει μικρά ή μεγάλα λιθαράκια στη δομή της προσωπικότητάς μας.
Άλλοι είχαν την γνώση – και τα χρησιμοποίησαν θετικά – και άλλοι επιμένουν ακόμη και σήμερα να τα κοιτάζουν, να σιχτιρίζουν και να κλαίνε για την κακή τους τύχη και μοίρα. Συμπεριφορά που πονάει καθημερινά, μην αφήνοντάς τους να ξεχάσουν. Ο πόνος είναι μεγάλος και ακόμη μεγαλύτερος ο θυμός. Μπορώ να το καταλάβω απόλυτα. Είναι πολύ πιο εύκολο να μένει κάποιος στο θυμό, παρά να αφεθεί να βιώσει τη θλίψη που υπάρχει κάτω από εκείνον…
