Λίγα πράγματα της καθημερινής ζωής έχουν οι σημερινοί Έλληνες κοινά με τους Έλληνες των αρχαίων χρόνων.
Οι διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων είναι συναρπαστικές για πάρα πολλούς λόγους.
Το αρχαιοελληνικό τραπέζι, γενικότερα, δεν μοιάζει με το σημερινό. Είχαν ποικιλία στη διατροφή αλλά με μέτρο, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις σημερινές διατροφικές συνήθειες.
Στην αρχαία Ελλάδα, οι άνθρωποι ξεκινούσαν την ημέρα τους με ένα πολύ λιτό γεύμα που περιελάμβανε ένα μικρό κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί, στο οποίο μερικές φορές πρόσθεταν ελιές και σύκα. Πιο συχνά όμως το πρωινό τους περιοριζόταν σε ένα ρόφημα (τον κυκεώνα) από βρασμένο κριθάρι, αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι, που πίστευαν ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Επίσης οι Έλληνες εκείνης της εποχής ήταν λάτρεις των ψαριών, πολύ περισσότερο από ότ,ι είναι σήμερα. Για μεσημεριανό γεύμα, θα έτρωγαν καθημερινά φρέσκο ψάρι που ήταν διαθέσιμο, συμπεριλαμβανομένης της τσιπούρας, της σαρδέλας και των χελιών. Στο μενού τους θέση είχαν και τα όσπρια, όπως τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια, τα μπιζέλια και τα κουκιά σε πουρέ . Ένα από τα εδέσματα που φαίνεται πως αγαπούσαν πολύ ήταν και τα σαλιγκάρια. Ιδιαίτερη ζήτηση είχαν και τα λαχανικά, τα οποία οι Αθηναίοι καλλιεργούσαν στους κήπους τους, με προτίμηση στους βολβούς, στα μαρούλια, στον αρακά, στις αγκινάρες, στα βλίτα, στο σέλινο, στον άνηθο και το δυόσμο. Από τα πιο αγαπημένα προϊόντα των αρχαίων πάντως ήταν τα αγγούρια και τα σύκα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το δείπνο ως το πιο σημαντικό και ευχάριστο γεύμα της ημέρας.
Παρόλο που οι ειδικοί υγείας σήμερα συνιστούν να τρώμε ελαφριά το βράδυ, οι αρχαίοι Έλληνες ξόδευαν πολύ χρόνο στο να κάθονται στο τραπέζι και να τρώνε μια ποικιλία από εδέσματα. Το δείπνο στην αρχαία Ελλάδα συνήθως συνοδευόταν από επιδόρπια, που θα μπορούσαν να αποτελούνται από φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, συμπεριλαμβανομένων τα σύκα, καθώς και καρύδια και σταφύλια ή γλυκά με βάση το μέλι.
Όσον αφορά τα κρέατά τους, οι αρχαίοι έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και το μοσχάρι, ενώ σπάνια έτρωγαν κατσίκι ή αρνί. Αγαπούσαν επίσης το κυνήγι, ιδιαίτερα τα μικρά πουλιά όπως τα ορτύκια.
Όπως σχεδόν όλοι εξακολουθούμε να κάνουμε, οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το ψωμί και το έτρωγαν σε πολλές διαφορετικές ποικιλίες, από ψημένα ψωμιά μέχρι ψωμί σιμιγδαλιού και ακόμη και ένα χοντρό είδος ψωμιού από κεχρί.
Τα ράφια κουζίνας ενός αρχαίου ελληνικού σπιτιού ήταν πάντα εφοδιασμένα με μια εντυπωσιακή ποικιλία από βότανα και μπαχαρικά, όπως ρίγανη, βασιλικό, μέντα, θυμάρι, κάρδαμο, κόλιανδρο, κάπαρη και σουσάμι, τα οποία πρόσθεταν στα πιάτα τους.
Τα περισσότερα τρόφιμα ήταν ιδιαίτερα ελαφριά, καθώς ψήνονταν στο φούρνο και και το ίδιο ίσχυε και για τα γλυκά που παρασκευάζονταν με αποξηραμένα ή φρέσκα φρούτα και μέλι. Κάθε γεύμα συνοδευόταν από κρασί και φυσικά και το ελαιόλαδο ήταν πάντα στο τραπέζι, ειδικά στους Αθηναίους, καθώς το θεωρούσαν το δώρο της θεάς Αθηνάς στην πόλη τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο σκοπός του φαγητού ήταν να ικανοποιήσει τον ουρανίσκο και να μην γεμίσει πραγματικά το στομάχι.
Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα ήταν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι έτρωγαν πάρα πολύ λίγο, με την καθημερινή τους διατροφή να αποτελείται από ένα μπολ με μαύρο ζωμό και ένα κομμάτι ψωμί, ενώ σε ειδικές περιπτώσεις και γιορτές θα ετοίμαζαν βραστό χοιρινό, συνοδευόμενο με λίγο κρασί και ψωμί.
Όμως οι υπόλοιποι Έλληνες απολάμβαναν το φαγητό και στο τραπέζι τους υπήρχε πάντα μια ποικιλία τροφίμων. Παρόλα αυτά οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν πιο ελαφριά σε σύγκριση με το σήμερα. Κατανάλωναν μια μεγάλη ποικιλία τροφίμων αλλά σε μικρές ποσότητες.
Επομένως, αυτό αποδεικνύει ότι ακόμη και όταν πρόκειται για το φαγητό, έχουμε πολλά να μάθουμε από τους αρχαίους Έλληνες.
