«Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν» και το πόσο συμφωνώ με τη ρήση του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν – Ισπανός συγγραφέας – δεν περιγράφεται.
Μπουχτίσαμε από λυκοφιλίες, ψεύτικα χαμόγελα σε επιτυχίες και σκηνοθετημένα δάκρυα σε πτώσεις. Ματάκια όλο νάζι σε αποκαλούν «φίλο» και «φίλη», ματάκια που ούτε καν περιεργάζονται την έκφρασή σου. Αν είσαι καλά, ή όχι. Κατά τα άλλα ενδιαφέρονται.
Είναι αστείο ξέρεις. Πολλές φορές οι ίδιοι «φίλοι» δεν ρωτάνε καν «πως είσαι», σαν να μην νοιάζονται, γιατί μάντεψε: Δεν νοιάζονται. Επιθυμούν μόνο να «στα πουν», να «βγάλεις διάγνωση» και να μονοπωλήσουν. Όμως σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν, εκεί έξω υπάρχουν ένα κάρο ψυχολόγοι. Και το επάγγελμά τους περνά κρίση. Βοηθήστε τους.
Συνήθως, η συγκεκριμένη γκάμα ανθρώπων, θάβει τους άλλους για να «ψηλώσει», προσπαθεί διακαώς να επιβληθεί με σκοπό να καλύψει τη λάμψη των υπολοίπων, τρελαίνεται με την ιδέα ότι δεν είναι στο επίκεντρο. Γνωρίζετε καλά σε ποιους αναφέρομαι: Τους κλασικούς «φίλους-μαρκετίστες».
Τη στιγμή που δηλώνουν πως «είναι πάντα εκεί», πάντα κάτι πιο σημαντικό σκάει μύτη και περνάς σε δεύτερη μοίρα. Αρκούνται σε μηνύματα αγάπης και διψούν για επιβεβαίωση. Πάντα είναι τυπικοί και ποτέ σχεδόν ουσιαστικοί. Και αλήθεια, προσωπικά όλα αυτά τα βρίσκω το λιγότερο βαρετά, μιας και τα «περί φιλίας» εγώ τα ξέρω αλλιώς.
Ο φίλος λατρεύει την ευάλωτη πλευρά σου, την κατανοεί, δεν την επεξεργάζεται σαν αμάσητη τροφή για να σε κρίνει. Σε στηρίζει, είστε «γροθιά» και σε νοιάζεται ειλικρινά. Δεν «τρέχει» για τους «τύπους» κάτι δακρύβρεχτα βράδια σου για να πει αύριο, μεθαύριο ότι ήταν εκεί άρα πρέπει κάποτε να το ανταποδώσεις κι εσύ. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτά τα βράδια σε ωθεί, χωρίς καν να μιλήσει, να κλάψεις. Να ξεσπάσεις. Να βγάλεις την αλήθεια σου. Το «είναι» σου.
Ο αληθινός φίλος δεν σε στήνει στον τοίχο για τα όποια δικά του «κολλήματα», ή κόμπλεξ. Ξέρει να ακούει. Έχει ενσυναίσθηση και σαφώς, απολαμβάνει τη χαρά σου και παραμένει ψύχραιμος στη λύπη σου για να σου δίνει δύναμη. Τα «δάκρυα» τα κρατάει για τον εαυτό του. Πολλές φορές δεν ωφελούν άλλωστε. Πολλές φορές, οι αληθινοί φίλοι κάνουν μέρες, μήνες να βρεθούν από κοντά, ίσως και χρόνια. Οι φιλίες δε μετριούνται σε μαρκετίστικες εξόδους, ποτά και brunch.
Οι φιλίες δεν είναι δημόσιες σχέσεις αγαπημένοι μου και όσο πιο νωρίς το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό, τόσο το καλύτερο για εκείνον. Για να μη χάνει ενέργεια, ούτε να ξοδεύει τσάμπα σάλιο σε ανουσιότητες. Γνωρίζετε το «λίγοι και καλοί;». Αυτό προτείνω ανεπιφύλακτα και αισθάνομαι πανευτυχής για τους ελάχιστους που αποκαλώ «φίλους». Δύο, τρεις είναι. Και είναι υπεραρκετοί.
Κλείνοντας, παραθέτω ένα γνωμικό του Αισχύλου: «Λίγοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους αυτό: να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους». Νομίζω τα λέει όλα.
Συγγραφέας Μάρη Γαργαλιάνου
