Η αγάπη και η σιγουριά που νιώθουμε όταν έχουμε δίπλα μας την μητέρα μας δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
Όσο ανεξάρτητες και δυναμικές και να θέλουμε να δείχνουμε, είναι δύσκολο να πορευτούμε στη ζωή μας, χωρίς τη μαμά μας. Είναι ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που ξέρουμε πως πάντα θα είναι εκεί για εμάς. Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε την μητέρα μας όταν φέρνουμε στον κόσμο τα δικά μας παιδιά…
Μια γυναίκα που έχει πλέον τη δική της οικογένεια, γράφει στο Her View From Home, για το πώς είναι να μεγαλώνεις τα παιδιά σου χωρίς να έχεις δίπλα σου την μητέρα σου και αναρωτιέται, πώς είναι αυτό που άλλες λένε: “Η μητέρα μου είναι η καλύτερή μου φίλη”.
«Μπορεί η μαμά σου να είναι πραγματικά η καλύτερή σου φίλη; Πολλές φίλες μου ισχυρίζονται πως ναι, είναι δυνατό. Κι αν δεν είναι η καλύτερή σου φίλη από όλες, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο αισθάνεσαι πιο κοντά από σχεδόν όλους τους άλλους.
Αναρωτιέμαι πώς να είναι αυτό το συναίσθημα.
Πρέπει να είναι πολύ όμορφο να έχεις κάποιον να πάρεις τηλέφωνο, για να ακούσεις έναν ενθαρρυντικό λόγο έπειτα από μια πολύ κουραστική μέρα. Ή να ξέρεις ότι όταν γυρίσεις στο πατρικό σου θα σε περιμένει ένα λαχταριστό γλυκό ή ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Ένα ασφαλές μέρος, όπου δεν θα υπάρχει αρνητισμός ή συνεχείς επικρίσεις. Μόνο αγάπη.
Δεν ξέρω πώς είναι αυτό το συναίσθημα και πολλές φορές στεναχωριέμαι.
Έχω μαμά, η οποία ζει και συμμετέχει στη ζωή μου, αλλά η σχέση μας είναι απόμακρη και τυπική.
Βρίσκομαι διαρκώς στο δίλημμα του να θέλω να ξεκόψω από τη γυναίκα που με έφερε στον κόσμο, για να νιώσω την ηρεμία που χρειάζομαι. Επειδή περιμένω ότι ίσως αλλάξει και γίνει η μαμά που πάντα ήθελα να είναι. Μία μαμά ζεστή, θετική και τρυφερή.
Η αλήθεια είναι πως αυτό ποτέ δεν θα γίνει.
Διαβάζω ιστορίες για γυναίκες που έχουν τόσο ιδιαίτερες σχέσεις με τις μαμάδες τους και δεν μπορώ παρά να νιώσω μια μικρή… ζήλια. Γιατί εκείνες έχουν τόσο υπέροχες μαμάδες;
Ναι, παραδέχομαι πως η αδερφή μου και εγώ είχαμε όμορφες στιγμές μεγαλώνοντας. Ζούσαμε σε ένα άνετο σπίτι και όλες οι φυσικές και υλικές ανάγκες μας εκπληρώνονταν.
Αλλά η αγάπη δεν φαίνεται στα υλικά αγαθά. Δεν είναι τυλιγμένη με φαντεζί χαρτιά και όμορφους φιόγκους.
Η αγάπη μιλά από την ψυχή. Είναι ένα ζεστό άγγιγμα στο χέρι, όταν φοβάσαι. Μια αγκαλιά που δεν θες ποτέ να τελειώσει. Είναι μικρές και απλές λέξεις που βγαίνουν από την καρδιά, χωρίς να τις αναγκάζει κάποιος ή κάτι.
Είναι δύσκολο να είμαι η ίδια μαμά, όταν δεν έχω τη δική μου μαμά να στηριχτώ. Φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου, επειδή δεν ξέρω σε τι ψυχική κατάσταση θα τη βρω. Δεν ξέρω αν έχω την ενέργεια να καταπολεμήσω τον αρνητισμό της.
Για χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να καταπολεμήσω την ψυχική απόρριψη και αδιαφορία που βίωνα.
Και τότε, μια μέρα το αποφάσισα! Δεν ήθελα να ζω άλλο έτσι. Δεν θα άφηνα ξανά την μητέρα μου να με παρασύρει στα σκοτεινά νερά των αρνητικών συναισθημάτων.
Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να την ελέγξω. Δεν μπορώ να την αλλάξω. Είμαι υπεύθυνη για τη δική μου ευτυχία. Οπότε κρατώ απλώς τυπικές σχέσεις μαζί της.
Η μητέρα μου δεν είναι το πρότυπο που ήθελα να έχω, για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Είναι εκείνη στην οποία δεν θέλω να μοιάσω. Θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν πόσο τα αγαπώ και πόσο ευγνώμων είμαι που τα έχω στη ζωή μου. Δεν τους λέω ότι απλώς τα αγαπώ – τους το δείχνω κιόλας!
Τους το δείχνω με τις αμέτρητες αγκαλιές μου.
Τους το δείχνω με φιλιά, στα χέρια, στα μαλλιά, στο μέτωπό τους, στα μαγουλάκια τους.
Τους το δείχνω λέγοντάς τους πως μου λείπουν όταν είμαι στη δουλειά και ενθαρρύνοντάς τα να μοιράζονται μαζί μου τα όσα νιώθουν.
Η αγάπη είναι μεγάλη και περίπλοκη. Αξίζει να συζητάς γι’ αυτή.
Έτσι, ενώ θρηνώ για την μητέρα που ποτέ δεν είχα, κάνω τα πάντα για να γίνω η μητέρα που τα παιδιά μου χρειάζονται.
Τα παιδιά μου θα ξέρουν πότο πολύ τα αγαπώ, επειδή θα το νιώθουν. Θα ξέρουν πόσο αξίζουν και δεν θα αναρωτηθούν ποτέ αν τα αγαπώ ή είμαι περήφανη για εκείνα…»
