Είναι στη φύση των μαμάδων να αμφιβάλλουν κάπου κάπου για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους! Είναι φορές που νιώθουμε πως ό,τι και αν κάνουμε είναι λάθος, πως ίσως να μην είμαστε «αρκετές» για τα παιδιά μας. Αυτή η μαμά μας ανοίγει την καρδιά της για αυτήν την σκοτεινή πλευρά της μητρότητας και μας συγκινεί με την εμπειρία της.
«Η μητρότητα μοιάζει με έναν ατελείωτο αγώνα. Έναν αγώνα ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και στην ανάγκη που νιώθουμε να είμαστε τέλειες για τα παιδιά μας. Δίνουμε καθημερινά το 100% του εαυτού μας για να τα μεγαλώσουμε, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να βρούμε λίγο χρόνο για εμάς-για να μην ξεχάσουμε αυτό που ήμασταν.
Η καθημερινότητα είναι απαιτητική και πολλές φορές μας τσακίζει τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Μας κάνει να νιώθουμε ότι αποτυγχάνουμε στον ρόλο μας.
Υπάρχουν μέρες που, προσωπικά, νιώθω σαν χάμστερ. Τρέχω ασταμάτητα στην ρόδα της μητρότητας, κλεισμένη στο κλουβί μου και στο τέλος, νιώθω ότι δεν έχω κάνει τίποτα σημαντικό. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές έχω αισθανθεί ότι δεν κάνω αρκετά για τα παιδιά μου! Πόσες φορές έχω απελπιστεί…
Ξέρω, όμως, ότι δεν είμαι μόνη. Εσύ μαμά που με διαβάζεις πολύ πιθανόν να αισθάνεσαι όπως εγώ. Γι’ αυτό επέτρεψε μου να σου πω κάτι που μου εμπιστεύτηκε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο πριν μερικά χρόνια: ”Είσαι καλή μαμά! Μπορεί τώρα να μην το καταλαβαίνεις, αλλά κάποια στιγμή θα δεις πως όσα έκανες πιάνουν τόπο”.
Ξέρω ότι προσπαθείς πολύ να βρεις ισορροπίες στην καθημερινότητά σου και καταλαβαίνω ότι οι απαιτήσεις πολλές φορές σε λυγίζουν, όμως, μην το βάζεις κάτω.
Δεν πειράζει αν δεν διάβασες παραμύθια στα παιδιά σου πριν κοιμηθούν, αρκεί που τα φίλησες.
Δεν πειράζει που δεν πρόλαβες να μαγειρέψεις και παρήγγειλες απ’ έξω. Αρκεί που φάγατε όλοι μαζί σαν οικογένεια.
Δεν πειράζει αν το μικρότερο παιδί σου κάνει φασαρία στο σούπερ μάρκετ. Δεν φταις εσύ!
Δεν πειράζει που καμιά φορά βάζεις τις φωνές.
Όταν σε κατακλύζουν αυτές οι μαύρες σκέψεις, βάλε φρένο και σκέψου πόσα πολλά προσφέρεις καθημερινά.
Είσαι εκεί κάθε μέρα, όλη μέρα, για όλους και για όλα. Γεμίζεις τα παιδιά σου με φιλιά και αγκαλιές και προσπαθείς να τα μεγαλώσεις σωστά. Είσαι εκεί, ακόμη και όταν κλείνουν τα μάτια σου από την κούραση και οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν.
Κάθε μέρα υπάρχουν φαγητό στο τραπέζι, καθαρά ρούχα και μια ζεστή αγκαλιά για όλους. Ένα υπέροχο περιβάλλον για μια αγαπημένη οικογένεια.
Είσαι μέρος της ζωής των παιδιών σου. Τα διαβάζεις, τα ενθαρρύνεις, παίζεις και γελάς μαζί τους.
Θα υπάρξουν στιγμές που θα νιώσεις ότι όσα κάνεις δεν εκτιμώνται. Θα νευριάσεις τόσο με τους άλλους, όσο και με τον εαυτό σου. Δεν είσαι μόνη σου όμως – όσο και αν νιώθεις έτσι. Προσφέρεις την ψυχή σου στην οικογένειά σου. Αν δεν με πιστεύεις, παρατήρησε τα χαμόγελά των παιδιών σου και άκου προσεκτικά το “σ’αγαπώ” του συντρόφου σου. Είδες; Κάνεις τρομερή δουλειά.»
