Όλα περνάνε.
Δεν ξεχνιούνται, μην μπερδεύεσαι.
Ποτέ δεν ξεχνάς κι ας προχωράς παρακάτω.
Είναι ο χρόνος που απαλύνει τις πληγές.
Κι είναι και η μνήμη που δεν τις αφήνει να σβήσουν ποτέ.
Από αιμάτινα κόκκινες γίνονται ροζ. Ολοένα πιο αχνές έως άχρωμες στο πέρασμα τις ζωής.
Γίνονται τα σημάδια σου. Είναι οι ουλές των επιλογών σου. Είναι τα στίγματα των λαθών σου.
Πάντα εκεί. Αόρατα για όλους αλλά όχι για σένα.
Βλέπεις τα σημάδια σου και θυμάσαι. Μια υποψία πόνου εκείνη τη στιγμή της μνήμης έρχεται να σε πάει πίσω.
Όχι αυτό δεν είναι πόνος.
Είναι η ανάμνησή του. Δυσάρεστη κι αυτή μα περασμένη…
Όλα τα θυμάσαι. Ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν, ανθρώπους που έδιωξες, που δε δέχτηκες, λάθη που έκανες και πλήρωσες το τίμημα.
Διάσπαρτα σημάδια στην ψυχή χαρτογραφούν τη ζωή σου. Είσαι εσύ και προχωράς παρακάτω.
Προχωράς μπροστά. Πάντα μπροστά. Αν έχεις κάνει πίσω, κάνεις μεταβολή. Αν έχεις πέσει, βάζεις τα χέρια κόντρα και σηκώνεσαι.
Σκουπίζεις χώματα, αίματα, δάκρυα και προχωράς. Έτσι οφείλεις στη ζωή σου. Να πηγαίνεις μπροστά.
Να γιατρεύεσαι αλλά να μην ξεχνάς.
Όχι, δεν επιτρέπεται να υποφέρεις από παλιές πληγές. Πέρασαν. Επιβάλλεται όμως να θυμάσαι τι τις προκάλεσε.
Επιβάλλεται να θυμάσαι τι κόστισαν.
Είναι τα μαθήματά σου στη ζωή. Είναι η δύναμή σου. Είναι ο παραδειγματισμός σου για το κάθε παρακάτω.
Θυμάσαι πώς ήσουν τότε που όλος ο κόσμος σου φαινόταν να καταρρέει.
Θυμάσαι πόσο μαύρα φάνταζαν όλα, πόσο ανέλπιδη ήταν η ζωή σου. Θυμάσαι…
Και βλέπεις πώς είσαι τώρα. Ακόμη στα πόδια σου, με ελπίδες, με όνειρα. Με νέες πληγές, δεν το αρνείσαι.
Αλλά επέζησες. Τα κατάφερες.
Μόνο ο θάνατος δεν ξεπερνιέται, το ξέρεις. Γι’αυτό όσο ζεις θα παλεύεις. Κι ας φαίνονται όλα μαύρα κατά καιρούς.
Θα παλεύεις για το καλύτερο. Θα παλεύεις για το φως που ομορφαίνει τη ζωή.
Θα κυνηγάς όνειρα, θα ελπίζεις σε αυτά, θα αισιοδοξείς για το κάθε παρακάτω.
Και θα ζεις.
Με δάκρυα και χαμόγελα, με πτώσεις και ξανασηκώματα. Με ανθρώπους που θα έρχονται και θα φεύγουν. Με λάθη και σωστά, με φόβους και τόλμες. Με όσα έρθουν κι όσα φέρεις, με όσα αποφασίσεις κι όσα απλά θα συμβούν.
Θα ζεις και θα ονειρεύσαι.
Θα ζεις και θα ελπίζεις.
Θα ζεις κι ότι έρχεται θα το παλεύεις. Γιατί έτσι πρέπει.
Θα ζεις και θα θυμάσαι… Γιατί έτσι πρέπει…
Πάντα θα θυμάσαι.
Και θα προχωράς.
Παρακάτω… Πάντα παρακάτω…
Της Στεύης Τσούτση.
ΠΗΓΗ: www.diaforetiko.gr
