Στην σημερινή εποχή, η μοιρασιά είναι κάτι απαραίτητο για να έχεις μια καλή εικόνα και να είσαι αγαπητός στους γύρω σου. Αυτός που δεν μοιράζεται το φαγητό του, το ποτό του, δεν δανείζει το αυτοκίνητο ή κάποια ωραία του μπλούζα θεωρείται εγωιστής και παραγκωνίζεται διακριτικά ή οι γύρω του μαθαίνουν να μην επενδύουν σε αυτόν.
Μιας και η μοιρασιά είναι το σημαντική, λοιπόν, στην μετέπειτα ζωή μας, οι γονείς προσπαθούν να μάθουν το παιδί τους να μοιράζεται, να δίνει το παιχνίδι του και να μην παραπονιέται όταν το κάνει. Όμως σύμφωνα με την Heather Shumaker, συγγραφέα του βιβλίου “It’s OK Not to Share…and other regenerate rules for raising competent and compassionate kids” υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος εκμάθησης αυτής της αρετής.
Η συγγραφέας εξηγεί ότι το να πείσεις το παιδί σου να δώσει το παιχνίδι του σε ένα άλλο παιδί την ώρα που έπαιζε μαζί του, μπορεί να μην φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ναι, η επιθυμία να διδάξουμε κάτι τέτοιο στο παιδί μας πηγάζει από μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία μας να είμαστε αρεστοί και αγαπητοί στους άλλους, αλλά για να το διδάξουμε αυτό στο παιδί μας είναι πράγματι σωστή τακτική να του πάρουμε το παιχνίδι από τα χέρια;
Μια παιδική μου ανάμνηση είναι ότι επιτέλους είχα αποκτήσει την ωραιότερη Barbie της αγοράς και πετούσα από τη χαρά μου. Όμως, πολύ σύντομα η χαρά αυτή μετατράπηκε σε θυμό και θλίψη, καθώς την είδε η ξαδερφούλα μου και έκλαιγε ασταμάτητα…Έτσι, οι γονείς μου με μετέπεισαν να της την δώσω και θα μου αγόραζαν μια καινούρια την επόμενη ημέρα. Έτσι και έγινε, αλλά πολύ γρήγορα διαμορφώνονται τα λάθος διδάγματα στο μυαλό των παιδιών. Το μήνυμα που πήρα ήταν λοιπόν ότι οι ανάγκες των άλλων είναι σημαντικότερες από τις δικές μου. Ενώ, ξεκάθαρα το κίνητρο των γονιών μου ήταν να μου διδάξουν την αρετή του να δίνεις, το παιδικό μυαλό δεν λειτουργεί έτσι και δεν ωφελήθηκα. Η ανάγκη αυτή πρέπει να ξεκινάει από μέσα και ο γονέας πρέπει να βλέπει το μήνυμα που θέλει να περάσει δύο και τρεις φορές.
Η άποψη της Shumaker είναι τα παιδιά να μοιράζονται ένα παιχνίδι με τη σειρά του το καθένα. Η στιγμή που το παιδί επεξεργάζεται ένα παιχνίδι και κάνει φανταστικό παιχνίδι δεν είναι απλά μια στιγμή παιχνιδιού αλλά σημαντικής μάθησης. Παίρνοντας του, λοιπόν, το παιχνίδι το παιδί διακόπτει μια σημαντική μαθησιακή διαδικασία. Επομένως, είναι περισσότερο χρήσιμο για το παιδί μας να το αφήσουμε να παίξει και να επεξεργαστεί το παιχνίδι όση ώρα θέλει και να το αφήσει μόνο του, κι έπειτα να θυμίσουμε ότι ένα άλλο παιδί περιμένει να παίξει. Φυσικά, εξαιρούνται οι περιπτώσεις διακοπής για λόγους ύπνου ή φαγητού.
Γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η μέθοδος;
Σύμφωνα με την συγγραφέα, οι γονείς αφιέρωσαν πολύ χρόνο να διδάξουν στα παιδιά τους να είναι ευγενικά και δοτικά, αλλά άφησαν πίσω άλλες σημαντικές δεξιότητες απαραίτητες στην μετέπειτα ζωή τους, όπως η διαχείριση του θυμού, της ανυπομονησίας, της ματαίωσης ή της αναβολής μιας επιθυμίας. Γιατί φυσικά, δεν θα είναι πάντα το παιδί μας στην θέση εκείνου που έχει το παιχνίδι αλλά αρκετά συχνά θα πρέπει να περιμένει για να παίξει. Το να μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό του που δεν παίζει αμέσως και να μάθει να σέβεται τον χρόνο του άλλου είναι πολύ πιο σημαντικές δεξιότητες για έναν ενήλικα.
Έτσι, θα μάθει να δίνει και να το ευχαριστιέται γιατί δεν του στερείται τίποτε προς όφελος του άλλου. Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά έχουν πολύ μεγάλο ναρκισσισμό, απαραίτητο και απόλυτα φυσιολογικό, αλλά θέλει ιδιαίτερη προσοχή.
Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
mothersblog.gr
