“Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να έχω φίλους, να είμαστε έτσι χαρούμενοι, να πηγαίνω τόσο καλά με τη δουλειά μου αλλά να μην τα πάω καθόλου καλά με τις σχέσεις;”
“Ενώ, το ξέρω, το λένε όλοι, είμαι συμπαθής και έχω ενδιαφέροντα και εμφανισιακά δεν έχω ιδιαίτερη ανασφάλεια, μου είναι πολύ πιο εύκολο να βγαίνω μόνο πρώτα ραντεβού, παρά να μπω στη διαδικασία μιας σχέσης.”
“Δεν μπορώ να μιλήσω. Όποτε και αν βρισκόμαστε φοβάμαι πως θα γίνω ρεζίλι με κάθε μου κίνηση και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μετά, όμως, νευριάζω με τον εαυτό μου, δεν θα καταφέρω ποτέ να δείξω αυτά που νιώθω;”
Η ∈ρωτική μας ζωή, το σ∈ξ, οι σχέσεις μας με τους πρώην, το φλερτ με τους μέλλοντες, “πώς να απαντήσω το τηλεφώνημα;”, “πότε να κάνουμε πρώτη φορά σ∈ξ;”, “τι δεν πρέπει να λέμε ποτέ στον καινούργιο σύντροφο;”, “τι να περιμένω στο πρώτο ραντεβού;” και χιλιάδες άλλες παρόμοιες αγωνίες. Είναι οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί που έχουν όλοι στη ζωή μας, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, όμως τα ∈ρωτικά άγχη δεν κάνουν διακρίσεις και επισκέπτονται όλους όσοι θέλουν να έχουν ερωτική ζωή.
Σχέσεις με δράματα και κλάματα, με αναπάντητα ερωτήματα και μηνύματα που κάνουν τουλάχιστον τον έναν από τους δύο να βασανίζεται και να παγιδεύεται. Σύντροφοι που προσπαθούν ο ένας να αλλάξει τον άλλον και άτομα που αναζητούν να βρουν κάποιον που θα πάρει τον έλεγχο και δεν θα έχουν την ευθύνη του εαυτού τους, γιατί τους τρομάζει τόσο. Ακόμη, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που επιλέγει κανείς πιο απόμακρες σχέσεις. Οι σεξουαλικές σχέσεις χωρίς δεσμεύσεις, οι μη-ικανοποιητικές σχέσεις που υπάρχουν για να μην γκρινιάζουν οι γύρω μας, η αδιαφορία προς την ερωτική και σ∈ξουαλική λειτουργία (ειδικά μετά από μία δυσάρεστη σχέση). Πρόκειται για συμπεριφορές που υιοθετούν τα περισσότερο τραυματισμένα ή ευάλωτα άτομα, όσο κι αν αυτό που φαίνεται εξωτερικά είναι το πόσο δυναμικοί, ανεξάρτητοι και άπιαστοι είναι.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Τι γίνεται και μας πιάνει πανικός; Για ποιόν λόγο αδυνατούμε να κάνουμε κίνηση προς το πρόσωπο που μας έλκει; Τι παθαίνουμε και καταλήγουμε να υιοθετούμε μία πιο αδιάφορη στάση ενώ μέσα μας μπορεί να βασανιζόμαστε;
Η παιδική μας ηλικία είναι οι ρίζες μας, είναι η περίοδος με όλες τις πρώτες μας φορές. Όσο και αν δεν έχουμε αναμνήσεις από κάθε μας πρώτη φορά, αυτή έχει αποθηκευτεί και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, χρωμάτισε και τη μετέπειτα ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας και, ειδικότερα, των συναισθηματικών μας αναγκών. Αναζητάμε συντρόφους που θα μας δώσουν όσα μας έδιναν οι γονείς μας και βιώναμε ως τρυφερές και θετικές εμπειρίες αλλά και όλα εκείνα που είχαμε ανάγκη και δεν μπορούσαμε να έχουμε, γιατί μας τα στερούσαν – είτε επειδή δεν καταλάβαιναν την ανάγκη μας είτε επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα και κατέληξαν να γίνουν οι ανασφάλειες, οι φόβοι και οι ανησυχίες μας, οι εσωτερικές, βαθιές μας πληγές. Η φροντίδα και η επούλωση της κάθε πληγής έρχεται μέσα από συναισθηματικές και φροντιστικές σχέσεις αγάπης και έρωτα. Φροντίζοντας ο ένας τις πληγές του άλλου αλλά και ο καθένας τις δικές του, βιώνει τη σχέση ως μία επανορθωτική εμπειρία και παύει να έχει τα ίδια επίπεδα δυσάρεστων συναισθημάτων και παράλογων φοβιών.
Όσο μεγαλώνουμε, ανακαλύπτουμε και τη σημαντικότητα που έχουν οι σχέσεις μας, το πόσο σπουδαίο είναι να νοιάζονται και να σε αγαπούν οι γύρω σου και να το κάνεις και εσύ.
*Από την Αγγελική Τζάνου, BSc Ψυχολογία – MSc Ψυχολογία Υγείας, Γνωσιακή- Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία – S∈x Therapy
