Έναν άνθρωπο από εκείνους που χαμογελούν ειλικρινά και πλατιά, τους βλέπεις και σου φτιάχνουν τη μέρα. Εκείνους που ακούνε τα όνειρά σου και σε ενθαρρύνουν να κάνεις μεγαλύτερα. Όσους ξέρουν πότε να τσακωθούν σε μια διαφωνία και πότε να προσπεράσουν.
Εκείνους που γυρνούν τον κόσμο όλο με μια τσάντα στον ώμο, όχι για να κάνουν ποστ, αλλά γιατί ζουν κάθε λεπτό με τις αισθήσεις τους και αποτυπώνουν τις εικόνες μέσα τους. Όλους αυτούς που κάθονται στα παγκάκια της πόλης, θα τους πεις την ιστορία σου και θα σ” ακούσουν. Θα σου πουν κι εκείνοι δικές τους.
Αυτούς που έχουν καταλάβει τους λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει και ξέρουν σε τι να ξοδευτούν. Όσους είναι επιεικείς με τους άλλους.
Αυτούς που αφήνονται στην τύχη και λένε περισσότερα “ναι”… κι αυτό το ναι έχει διάρκεια, χαρά, ενθουσιασμό, τρέλα, ακούγεται αδιάκοπα και επαναλαμβάνεται σαν ηχώ!
Όσους είναι πράοι, αυτάρκεις, ευγενικοί, που δεν κάνουν πολύ θόρυβο γιατί δε θέλουν να τραβούν τα βλέμματα. Αυτούς που ρισκάρουν, που αποφάσισαν με το ένστικτο όταν δεν υπήρχε λογική.
Που τα καλοκαίρια βουτούν σε διάφανα νερά και σε παρασέρνουν, μα όταν αρχίζουν τα κρύα πάλι εξαφανίζονται μακριά, δεν τους ταιριάζει ο χειμώνας.
Που μπαίνουν εύκολα σε τρένα, αεροπλάνα και πλοία για να “ρθουν να σε βρουν.
Που παίζουν με τα παιδιά τους, και στις εκδρομές στο βουνό τα κρατούν ανάποδα στην άκρη του γκρεμού, μαθαίνουν και σ’αυτά να ζούν.
Εκείνους που η καθημερινότητα δεν έγινε τρόπος ζωής αλλά μέσο επιβίωσης.
Εκείνους που επιμένουν να είναι ελεύθεροι, κύριοι του εαυτού τους, χωρίς υλικά για θεούς… και στην πόλη τούτη συνάντησα πολλούς σαν αυτούς…
Αυτούς που φεύγουν…
Αυτούς που μένουν… Όλους όσους θα “ρθουν…
Ελένη Δομζαρίδου
ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com
