Η μητρότητα είναι το πιο όμορφο δώρο στη ζωή κάθε γυναίκας, είτε έρθει στα 20 είτε στα 30 είτε στα 40. Αν και πολλοί πιστεύουν πως το να γίνεσαι μαμά σε μικρή ηλικία σημαίνει πως χάνεις κάποια από τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σου, δεν είναι ακριβώς έτσι. Σίγουρα οι δυσκολίες είναι πολλές, όμως αυτά που κερδίζεις είναι πολλά περισσότερα από αυτά που θυσιάζεις. Το κείμενο που μας έστειλε αυτή η νεαρή μαμά τα εξηγεί όλα…
«Στα 18 γνώρισα τον πρώην σύζυγό μου. Σπούδαζα στο Φυσικό της Αθήνας- εκείνος ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερος και μόλις είχε αρχίσει να δουλεύει. Ένα χρόνο μετά έμεινα έγκυος και λίγο πριν κλείσω τα 20, έφερα στον κόσμο τον γιο μας. Λόγω της άστατης περιόδου μου μάλιστα κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος κοντά στον δεύτερο μήνα- το υποπτεύθηκα όταν ξαφνικά άρχισα να έχω αναγούλες.
Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή σοκαρίστηκα. Ήθελα να κάνω οικογένεια αλλά αφού είχα τελειώσει τις σπουδές μου, είχα αποκατασταθεί επαγγελματικά και έμενα σε δικό μου σπίτι. Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο σύντροφός μου ήταν από την αρχή υποστηρικτικός και έτσι αποφασίσαμε από κοινού ότι θα έπρεπε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Ανακοινώσαμε τα νέα στους γονείς μου και έπειτα στους δικούς του. Ήταν όλοι συγκρατημένα χαρούμενοι. Από τη μία, έδειχναν να μας στηρίζουν και από την άλλη φάνηκε ότι είχαν σοκαριστεί. Δεν τους αδικώ όμως.
Στη συνέχεια μετακόμισα στο σπίτι του συντρόφου μου-εκείνος είχε έρθει στην Αθήνα για να σπουδάσει και αποφάσισε ότι θα έμενε μόνιμα εδώ . Μέχρι τον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης συνέχιζα να πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο, να δίνω μαθήματα στην εξεταστική και να κάνω ιδιαίτερα στα παιδιά που είχα αναλάβει. Μετά τα πράγματα δυσκόλεψαν και η… κοιλιά δεν βοηθούσε. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα γίνω μαμά γιατί ήμουν συνέχεια απασχολημένη και η ζωή μου δεν είχε αλλάξει ουσιαστικά. Το ίδιο ίσχυε και για τον σύντροφό μου. Ήμασταν και οι δύο πολύ ψύχραιμοι και τώρα που το σκέφτομαι, απορώ ακόμα κι εγώ με τον τρόπο που διαχειριστήκαμε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση.
Μόλις γεννήθηκε ο γιος μας, καταλάβαμε ότι πλέον ζούσαμε μόνο για εκείνον. Παράλληλα, συνειδητοποιήσαμε ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αρκετές δυσκολίες. Ξαφνικά, ο σύντροφός μου έγινε μπαμπάς πριν καν κλείσει τα 25 κι εγώ από φοιτήτρια, έγινα μαμά!
Δεν θα σας πω ψέματα. Δεν ήταν όλα ειδυλλιακά τουλάχιστον μέχρι να βρούμε τις ισορροπίες. Ωστόσο, ανήκω στις τυχερές γυναίκες γιατί ο σύντροφός μου με βοηθούσε πάρα πολύ- ξενυχτούσε το βράδυ για να ηρεμήσει τον γιο μας όταν έκλαιγε, τον άλλαζε, τον έπλενε και τον τάιζε.
Υπήρχαν φορές που ένιωσα ότι “έχανα” στιγμές με τις φίλες μου, ότι μου έλειπε ο καφές μετά το μάθημα στο Πανεπιστήμιο, ότι ήθελα απλώς να ξαναζήσω τα ανέμελα φοιτητικά μου χρόνια. Η αλήθεια είναι πως τότε έχασα πολλές μου φίλες γιατί ούτε εγώ μπορούσα να ταιριάξω πλέον με το δικό τους πρόγραμμα,ούτε εκείνες μπορούσαν να καταλάβουν τη δική μου ζωή. Ωστόσο, έμειναν δίπλα μου λίγες και καλές φίλες με τις οποίες είμαστε ακόμα αχώριστες, 10 χρόνια μετά.
Υπήρχαν στιγμές που δυσκολευτήκαμε οικονομικά- τα έξοδα ενός νεογέννητου μωρού είναι υπέρογκα κι εγώ πριν την εγκυμοσύνη δεν είχα σταθερή δουλειά. Περιοριστήκαμε πολύ, κάποιες φορές ζητήσαμε βοήθεια από τους γονείς μας κι εγώ επέστρεψα στα ιδιαίτερα μόλις ο γιος μας μεγάλωσε λίγο και μπορούσε πλέον να με… αποχωριστεί. Δεν το περίμενα αλλά δεν ήταν εύκολο.
Υπήρχαν φορές που ένιωθα πως δεν θα τα καταφέρω. Ήθελα να πάρω το πτυχίο μου και να ασχοληθώ με την καριέρα μου. Το να προσπαθείς να συνδυάσεις τη μητρότητα με τις σπουδές και τη δουλειά δεν είναι εύκολο. Με τη στήριξη του άντρα μου –ένα χρόνο μετά τη γέννηση του γιου μας παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο- τελικά τα κατάφερα. Όταν στην ορκωμοσία μου, ο γιος μου ήταν στο κοινό μαζί με τους γονείς και τον άντρα μου, δεν μπορώ να σας περιγράψω τη συγκίνησή μου.
Ο γιος μου μου έχει μάθει πολλά. Κατά μία έννοια, μεγάλωσα κι εγώ μαζί του. Μπορεί να μη το καταλάβει ποτέ αλλά με δίδαξε πολλά καινούρια πράγματα και με έκανε να ανακαλύψω πόσο δυνατή είμαι. Παρά τις δυσκολίες, δεν θα άλλαζα ούτε στιγμή.Ναι, έγινα μαμά στα 20 χωρίς να το έχω προγραμματίσει αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είμαι ευτυχισμένη. Νιώθω ευγνωμοσύνη που έχω τον γιο μου, που έχω ζήσει και που θα ζήσω τόσα πράγματα ακόμα μαζί του.
Με τον πατέρα του χωρίσαμε έπειτα από 8 χρόνια σχέσης αλλά έχουμε βαθιά εκτίμηση ο ένας για τον άλλον- είναι ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει ο γιος μου!
Σε όλες τις νέες γυναίκες που ετοιμάζονται να γίνουν μαμάδες, ακόμα κι αν δεν το προγραμμάτιζαν έχω να πω το εξής: σας περιμένει το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής σας. Μην αφήσετε κανέναν να σας κρίνει και μην δώσετε σημασία στα πικρόχολα σχόλια κανενός. Να είστε σίγουρες ότι θα τα καταφέρετε!»
