Είναι φορές που αναρωτιέσαι γιατί όλα γύρω σου να αλλάζουν τροπή και να μην παραμένουν ως έχουν. Γιατί να μεταβάλλονται τόσο εύκολα, άνθρωποι, καταστάσεις και να γκρεμίζονται με το παραμικρό, σαν μην χτίστηκαν ποτέ; Γιατί να μην υπάρχει ένα κουμπί που να τα διορθώνει όλα και να σβήνει τα λάθη και τα σφάλματα που κάνουμε; Γιατί η ζωή να μην μοιάζει απλά με ένα πίνακα ζωγραφικής, που μένει κρεμασμένος στο ίδιο σημείο πάντα κι να απεικονίζει διαρκώς την ίδια εικόνα, χωρίς να τσαλακώνεται και να ξεθωριάζει;
Το πάντα αυτό του πίνακα ωστόσο μπορεί να μετατραπεί εύκολα, με την δύναμη ενός σεισμού που θα τον κάνει να πέσει, να σπάσει, να γίνει θρύψαλα. Αλλά αυτό που θα μείνει άθικτο και δεν θα μεταβληθεί θα είναι το περιεχόμενο του, αυτό που ποτέ δεν άλλαξε και αυτό που πάντα πρόβαλε την ίδια και μοναδική εικόνα.
Αυτό που μας διαφέρει ωστόσο εμάς από έναν πίνακα, είναι ο αμέτρητος εγωισμός που βασιλεύει στην ψυχή μας. Αυτό το συναίσθημα που έχει τόση δύναμη κι επίδραση πάνω μας που όταν εισχωρεί στην καρδιά μας , είναι ικανός να καταστρέψει τα πάντα. Είναι ικανός μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να τα αφανίσει όλα, να τα αλλοιώσει και να τα εξαφανίσει.
Έτσι είμαστε όμως οι άνθρωποι, εγωιστές. Θέλουμε να γίνεται πάντοτε το δικό μας. Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, πάλι εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να συμβεί. Δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε καμιά ήττα, να αναγνωρίζουμε κανένα σφάλμα μας και να κάνουμε πίσω. Σε αυτό που είμαστε επαγγελματίες είναι μόνο να πληγώνουμε τους γύρω μας, να αδιαφορούμε για το πώς θα νιώθουν μετά και με γοργά και αποφασιστικά βήματα να επικεντρωνόμαστε και πάλι στους στόχους μας. Έτσι σαν να μην έγινε απολύτως τίποτα.
Είμαστε τόσο εγωιστές, που πολλές φορές το μυαλό και η καρδιά μας προκειμένου να πετύχουν τα όσα θέλουν, θολώνουν τόσο που δεν μπορούν να διακρίνουν και να ξεχωρίσουν τα βλέμματα και τα πρόσωπα που σκοτώνουμε, ακόμη κι αν αυτά είναι για μας τόσο οικεία και σημαντικά. Ακόμη κι αν διαπνέουμε γι’ αυτά τεράστια αγάπη.
Τι να κάνει όμως μόνη της η αγάπη μπροστά σε αυτό το τέρας που κουβαλάμε μέσα μας, αν κι εμείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσουμε να το ξεφορτωθούμε; Πώς να το νικήσει μόνη της αν κι εμείς δεν γίνουμε σύμμαχοι μας;
Δύσκολο πράγμα να σε κυριεύει κάτι, την ίδια στιγμή που κι εσύ θα μπορούσες να του επιβληθείς αλλά δεν το κάνεις γιατί φοβάσαι πως αν ενδώσεις θα φανείς αδύναμος. Αλλά μάθε πως όποιος αγάπησε και κατανόησε τον απέναντι του, είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο. Κι αυτό γιατί έμαθε πως πολλές φορές η δική του ευτυχία, μπορεί να σκιάζει και να μαυρίζει την ευτυχία του άλλου. Κι έτσι φρόντισε να κάνει χώρο και να επιτρέψει και στον άλλον να την γευτεί. Νοιάστηκε και θυσίασε αυτό που είχε, το μοιράστηκε, για να μπορεί κι ένας άλλος αργότερα βλέποντάς τον να κάνει το ίδιο. Αυτός είναι ο δυνατός άνθρωπος.
Αυτός και όχι εμείς, που όχι να μοιραστούμε, όχι να θυσιάσουμε, μόνο να αρπάξουμε και να πάρουμε έχουμε μάθει. Που ξέρουμε μόνο να ακούμε σε όλα «ναι» και να κάνουμε αυτό που εμείς θέλουμε, δίχως να λογαριάσουμε καμία συνέπεια. Που είμαστε καλοί και ανεκτικοί σε όλους, όσο εκείνοι πραγματοποιούν την κάθε μας επιθυμία χωρίς αντίρρηση. Όσο εκείνοι δεν μας δυσαρεστούν και πηγαίνουν με τα νερά μας. Μέχρι που βλέπουμε πως τα δικά μας θέλω τα βάζουν πάνω από τα δικά τους.
Μέχρι να ακούσουμε το πρώτο <<όχι>> που θα μας δυσαρεστήσει και θα μας κάνει να αλλάξουμε στάση.
Να διαγράψουμε τα πάντα. Τόσο εύκολα. Έτσι απλά. Να φύγουμε χωρίς να αναλογιστούμε πως αυτός ο άνθρωπος που του γυρίζουμε τώρα εμείς την πλάτη κάποτε μας στήριξε και στάθηκε δίπλα μας στα δύσκολα. Αλλά που εμείς να εκτιμήσουμε, αφού μόνο να κρίνουμε και να κακολογούμε ξέρουμε.
Αυτό πρέπει όμως κάποια στιγμή να αλλάξει, θα πρέπει να μάθουμε επιτέλους πως το μόνο πράγμα που έχει σημασία σε αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη. Μόνο αν την ριζώσουμε μέσα μας θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και θα μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε τα πάντα γύρω μας. Αλλιώς μέχρι τότε θα περιπλανιόμαστε σαν βάρβαροι μεταξύ βαρβάρων.
Κι αν το κάνουμε αυτό τελικά,
Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε ένα «όχι» δεν θα μας δυσαρεστήσει αλλά θα μας κάνει να αναρωτηθούμε το τί κάναμε λάθος. Κι όταν φτάσουμε στον απολογισμό μας τότε θα ευχαριστήσουμε αυτόν που μας το είπε, γιατί θα ξέρουμε πλέον πως το έκανε για να μας σώσει από τα χνάρια του εγωισμού μας.
Να θυμάστε πως όλα τα «όχι» που λέγονται, για κάποιον λόγο λέγονται.
Είτε γιατί εμείς κάτι δεν πράξαμε σωστά και θα πρέπει να το αλλάξουμε.
Είτε γιατί ο απέναντι μας, μπορεί να αντιμετωπίζει κάτι το οποίο εμείς το αγνοούμε και θα ήταν σπουδαίο εκ μέρους μας , προτού τον επικρίνουμε και τα βάλουμε μαζί του, να το ανακαλύψουμε και αν μπορούμε να τον βοηθήσουμε.
Της Ασημίνας Μάνου.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr
