Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι, εγώ, εσύ, οι φίλοι μας ή οικογένειές μας, μπαίνουν σε συζητήσεις για τις μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και εκθέτουν απόψεις και επιχειρήματα με αρνητικές αποχρώσεις.
Σα να πρόκειται για γυναίκες, που έχουν προσφερθεί από μόνες τους να αναλάβουν εθελοντικά το εξαιρετικά δύσκολο έργο της ανατροφής των παιδιών τους. Αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αυτές οι γυναίκες, παρά τις όποιες συνθήκες κατά τις οποίες βρέθηκαν μόνες με ένα παιδί στη ζωή τους, κάνουν καταπληκτική δουλειά, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους μόνες τους, με ελάχιστη ή καμία βοήθεια.
Δεν αναφέρομαι σε εκείνες που μένουν πολλές ώρες μόνες τους, γιατί ο σύζυγος εργάζεται πολλές ώρες. Μιλάω για όλες αυτές που, όταν το βράδυ τα παιδιά κοιμούνται, δεν έχουν εκείνον δίπλα τους, να του μιλήσουν, να βγάλουν από μέσα τους όλα όσα κρατούσαν κρυφά από τα παιδιά μέσα στην ημέρα, να μοιραστούν την περηφάνια που ένιωσαν για τα μικρά κατορθώματα των παιδιών τους, να κλάψουν από την κούραση και να λάβουν τη ματιά της πλήρης κατανόησης και συμμετοχής σε όλο αυτό που ζουν και να ακούσουν μια τρυφερή κουβέντα, πως κάνουν θαυμάσια δουλειά.
Σήμερα μιλάω για εκείνες, που φοβούνται, ακόμη κι αν εσένα δε σε αφήσουν ποτέ να το προσέξεις ή να το καταλάβεις. Φοβούνται διπλάσιες φορές από κάθε άλλη μαμά, μήπως τα θαλασσώσουν και εργάζονται σκληρά για την ευημερία των παιδιών τους, γιατί δεν υπάρχει μαζί τους ένας μπαμπάς που θα μοιραστεί την ευθύνη, αν κάτι πάει στραβά. Φοβούνται, όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν και πρέπει μόνες να τα τρέξουν στους γιατρούς ή όταν πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συχνά παιδικά άγχη και αγωνίες, την ίδια στιγμή, που αυτές έχουν τεράστια ανάγκη από μια δυνατή αγκαλιά, που θα ενώσει όλα τα σκόρπια κομμάτια μέσα τους.
Μιλάω για την ίδια μόνη μαμά που, όσο και αν απολαμβάνει και χαίρεται το παρόν και τις μοναδικές στιγμές με τα παιδιά της, πάντα ένα κομμάτι του μυαλού της θα τρέχει στο μέλλον, γιατί οι εκπλήξεις δεν αποτελούν τον καλύτερό της φίλο. Πολύ περισσότερο, ζυγίζει καλά κάθε της πράξη, αναρωτιέται καθημερινά για το αύριο, λαμβάνει αποφάσεις που την κάνουν να νιώθει ασφάλεια και κρατάει εφεδρικά σχέδια σε περίπτωση που τα πράγματα ξεφύγουν από την τροχιά που η ίδια είχε προδιαγράψει.
Μιλάω για εκείνες που κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές απαιτήσεις μιας αφιλόξενης κοινωνίας, για να μπορέσουν να στείλουν το παιδί τους στο φροντιστήριο, για να έχουν πάντα το ψυγείο γεμάτο και να μη χρειαστεί να νιώσουν ένοχες, αν λείψει κάτι από την οικογένειά τους. Γιατί οι ίδιες αυτές μαμάδες δίνουν καθημερινό αγώνα ενάντια στις ενοχές, παρ’ όλο που γνωρίζουν πως δεν είχαν άλλη επιλογή.
Και κάπου ανάμεσα στα υπόλοιπα, μία μόνη μαμά έχει να αντιμετωπίσει και την κοινωνία, η οποία, μιας και έχει λυμένα τα δικά της προβλήματα, ασχολείται διαρκώς με τις ζωές των άλλων. Μα, τις περισσότερες φορές, αυτή η ίδια μαμά έχει πλήρη συνείδηση του τρόπου με τον οποίο βλέπει και αντιμετωπίζει η κοινωνία, τόσο τις ίδιες όσο και τα παιδιά των μονογονεϊκών μητέρων. Ωστόσο, τίποτα από όλα αυτά δεν εμποδίζει μία μόνη μαμά να μεγαλώσει και να κάνει δώρο στην ίδια αυτήν κοινωνία χαρούμενα, πνευματικά υγιή και ευφυή παιδιά. Και ναι, εργάζεται ακόμη πιο σκληρά για να πολεμήσει τα στερεότυπα και αρνείται να νικηθεί από αυτά.
Μη λυπάσαι για αυτήν τη μαμά. Εξάλλου, όπως θα σου έλεγε και η ίδια, η περίπτωσή της δεν είναι θλιβερή, αφού έτσι είναι η ζωή και πράγματα συμβαίνουν διαρκώς. Μπορείς, βεβαίως, να την θαυμάζεις γιατί έχει συγκεντρώσει μία τεράστια δύναμη, ώστε να κάνει τη ζωή των παιδιών της φυσιολογική και ακαταμάχητη, όπως είναι η ίδια και, καμιά φορά, να αντικαταστήσεις την κριτική με λόγια που την επαινούν και ανταποκρίνονται στην καθημερινή της προσπάθεια.
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
