Γνωρίζεις τους ανιχνευτές φωτιάς, έτσι; Εκείνα τα μικρά μαραφετάκια που παρατηρείς σε ταβάνια ξενοδοχείων και δημόσιων χώρων, που δουλειά έχουν να ανιχνεύουν τον καπνό σε περίπτωση πυρκαγιάς και κάθε φορά που μυρίζονται κίνδυνο να τα κάνουν όλα μούσκεμα για να αποφευχθεί το κακό; Είμαστε, που λες, μερικοί άνθρωποι που λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Έχουμε, λοιπόν, κάπου κοντά στο στομάχι μας ένα νοητό τσιπάκι, το οποίο ανιχνεύει κάθε πιθανό κίνδυνο πριν εκείνος τολμήσει να εκδηλωθεί· μυριζόμαστε το ψέμα, την υστεροβουλία, τις κακές προθέσεις και τις λάθος επιλογές, νιώθουμε την υποκρισία, τη δηθενιά, καθετί που μπορεί να μας βλάψει, γενικά αντιλαμβανόμαστε τον αρνητισμό όπως οι καρχαρίες το αίμα, δηλαδή σε ακτίνα χιλιομέτρων.
Στη Δύση το λένε διαίσθηση, μια δύναμη την οποία ελάχιστοι κατέχουν, πολλοί υποστηρίζουν πως έχουν κι άλλοι τόσοι κοροϊδεύουν. Στην Ανατολή πάλι, η θεωρία των τσάκρα και του Τρίτου Ματιού βαστάει γερά αιώνες τώρα κι ακολουθείται από εκατομμύρια υποστηρικτές χωρίς να προκαλεί τη χλεύη κανενός. Είναι καθόλα σεβαστή η άποψη όσων δεν την ενστερνίζονται, όσοι όμως το έχουν βιώσει το όλο θέμα ξέρουν.
Όχι, δεν είναι διαίσθηση να δεις ένα τάχα μου ύποπτο like στη φωτογραφία του Τάκη και να πάθεις πανικό γιατί σου καρφώθηκε πως σου τα φοράει ούτε είναι ενορατική ικανότητα να είσαι σίγουρος πως τα πράγματα θα πάνε σκατά επειδή είσαι κολλητός με τη μίρλα και την απαισιοδοξία. Αυτά είναι παράνοια, ζήλια, απύθμενη κακομοιριά κι οφείλεις να τα κοιτάξεις και να μην πρήζεις κανέναν με την παραφροσύνη σου.
Οι άνθρωποι με καλλιεργημένη διαίσθηση λειτουργούν διαφορετικά· μπορεί να μπούνε σε ένα χώρο όπου φαινομενικά όλα λειτουργούν ρολόι και να νιώσουν μια επιτακτική ανάγκη να φύγουν γιατί τους πνίγουν κρυφά κύματα αρνητισμού.
Μπορεί να γνωρίσουν έναν άνθρωπο χαμογελαστό και συμπαθή σε όλους και να τον αντιπαθήσουν επειδή για κάποιο λόγο γνωρίζουν να ξεχωρίζουν την υποκριτική ευγένεια απ’ την αληθινή, κάποιες φορές αγαπάνε τους «κακούς» των παραμυθιών γιατί αντιλαμβάνονται πως δεν είχαν όλοι τους κακή πρόθεση, έχουν ελάχιστους πραγματικούς φίλους, κάνουν επιλογές με βάση ανεξήγητα αισθήματα ασφάλειας ή ανασφάλειας χωρίς λογικά επιχειρήματα και συνήθως βγαίνουν σωστοί όσο κι αν τους θεωρούν οι υπόλοιποι σαλεμένους.
Η αγαπημένη τους φράση είναι το «μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω», αν κι όταν φτάσει εκείνη η ώρα παίζει να το διαισθανθούν κι αυτό. Δεν τους ξεγελάς όσο καλός ηθοποιός κι αν είσαι, δεν παίζουν το παιχνίδι σου εν αγνοία τους, δεν είναι ποτέ θύματα κανενός. Την υπερδύναμή τους την ξέρουν, την εμπιστεύονται κι ας μην υπακούν πάντα στις επιταγές της.
Λειτουργούν, λοιπόν, κάπως έτσι· δεν κρατιούνται ποτέ από όρκους και λόγια, κάποιες φορές δε δίνουν καν σημασία στις πράξεις. Δε θεωρούν σπουδαίο το φαίνεσθε, δεν πιστεύουν σε φλύαρες θεωρίες, εμπιστεύονται ένα και μόνο πράγμα, το προαναφερθέν εκείνο τσιπάκι στο στομάχι τους.
Εκείνο που, ενώ όλα μπορεί να μοιάζουν τέλεια, τους κλοτσάει και τους λέει να συνέλθουν και να δουν πιο καθαρά· να παρατηρήσουν πίσω από λέξεις και βλέμματα, να κοζάρουν ανεπαίσθητες κινήσεις και να αισθανθούν πριν σκεφτούν, καθώς το μυαλό κι η καρδιά ξεγελιούνται από ευσεβείς πόθους, η ψυχή όμως ποτέ.
Είναι εκείνη η μικρή φωνή μέσα τους λοιπόν την οποία αφουγκράζονται κι ας μη χρησιμοποιεί λέξεις. Νιώθουν την ενέργειά της κι απλά συντονίζονται στις εντάσεις της.
Τα κάνουν όλα σωστά; Όχι φυσικά. Ξέρεις, κάποιες φορές παρακαλάνε τόσο πολύ να βγούνε ψεύτες, ώστε καταλήγουν να φέρονται κι ανάλογα.
Ερωτεύονται ανθρώπους που ξέρουν πως αποτελούν λάθος επιλογή (το γεγονός ότι διαισθάνεσαι δε σημαίνει ότι ελέγχεις κιόλας) και δίνουν τη μια ευκαιρία μετά την άλλη μπας και φταίει το κακό timing (spoiler alert: δε φταίει ποτέ)· κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν τελειωμένες σχέσεις γιατί, δεν μπορεί, «θα είναι απλά μια φάση», δέχονται δουλειές που θα τους ταλαιπωρήσουν την ψυχή επειδή τυχαίνει να τις έχουν ανάγκη και κρατάνε στη ζωή τους παρασιτικά τοξικούς ανθρώπους απλά και μόνο επειδή τους αγαπάνε.
Έχουν, λοιπόν, μια υπερδύναμη, μα η δύναμη αυτή δυστυχώς δεν τους καθιστά σούπερ ήρωες· η διαφορά με τον υπόλοιπο κόσμο όμως είναι πως παίρνουν την ευθύνη για κάθε λάθος τους επιλογή, δεν κατηγορούν κανέναν για τη συμπεριφορά του απέναντί τους καθώς γνωρίζουν πως οι ίδιοι την επέτρεψαν και τα μεγαλύτερα «σου τα έλεγα εγώ» δεν τα λένε σε κανέναν άλλο πέρα απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό.
Να τους φοβάσαι; Όχι, η ικανότητά τους αυτή δε σου δίνει ούτε ένα λόγο· να τους σέβεσαι όμως, σου δίνει πολλούς.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
