Όταν γίνεσαι γονιός για πρώτη φορά όλοι έχουν κι από μια συμβουλή να σου δώσουν. «Πρέπει να φοράει πάντα καπέλο!», «Πρέπει να την ταΐζεις κάθε 2 ώρες, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο», «Μην την βγάζεις έξω, θα αρρωστήσει!», «Άλλαξε την πλευρό, δεν βολεύεται έτσι!».
Είναι υπερβολικό, επεμβατικό, εξουθενωτικό και σπάνια βοηθητικό…
Όταν η δεύτερη μου κόρη γεννήθηκε είχα προετοιμαστεί. Είχα έτοιμες απαντήσεις και την αιτιολογία τους για κάθε περιττή συμβουλή που θα μου έδιναν. Κι όμως, τίποτα δεν έγινε. Ο κόσμος χαμογελούσε, τη θαύμαζε και έκανε κομπλιμέντα. Αλλά κανείς δεν μου είπε πώς να την κρατήσω, πόσο να την ταΐσω και πώς να την κοιμίσω. Κανείς δεν σχολίασε τα ρούχα της, την έλλειψη του καπέλου ή τον τρόπο με τον οποίο την μετέφερα. Απλά με άφηναν να είμαι γονιός.
Από την στιγμή που φέρνεις το δεύτερο μωρό σου στον κόσμο, τα πράγματα αλλάζουν. Από εκεί που λαμβάνεις συμβουλές, ήρθε η ώρα να δώσεις. Είσαι ο ειδικός πλέον.
Εδώ και έναν χρόνο τώρα ανήκω στην κατηγορία των γονιών που συμβουλεύουν τους άλλους και προσπαθώ με κάθε τρόπο να μην τις φέρνω στην δύσκολη θέση που ερχόμουν εγώ. Οπότε απλά έλεγα τι βοήθησε εμένα, τι όχι, τι απόλαυσα και τι απόλαυσε το μωρό μου. Τους έλεγα ευχάριστες, δυσάρεστες και αστείες στιγμές με το μωρό μου.
Καθώς προσπαθούσα σήμερα να κοιμίσω την 15 μηνών κόρη μου, σκεφτόμουν μια φράση που διάβασα πρόσφατα στο ίντερνετ. «Ό,τι είναι καλό για την ψυχή σου… αυτό να κάνεις!». Έτσι σκέφτηκα την ψυχούλα της μικρής μου. Δεν υπήρχε κανένα άλλο μέρος στον κόσμο, πέρα από τα χέρια μου, που θα ήθελε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Τώρα αν αυτό δεν είναι καλό για την ψυχή της, τι είναι;
Θυμήθηκα την συμβουλή μιας κυρίας «μην την κοιμίζεις αγκαλιά, θα το μετανιώσεις» και μου φάνηκε τόσο αστεία εκείνη τη στιγμή… Στην πρώτη μου κόρη είχα τύψεις κάθε φορά που την κοίμιζα στα χέρια μου.
Προσπάθησα να βρω εναλλακτικούς τρόπους αλλά κανένας δεν ήταν αποτελεσματικός. Λέτε να έρχεται ακόμα και τώρα που είναι 3,5 χρονών στο κρεβάτι ανάμεσα σε μένα και στον σύζυγό μου επειδή την κοίμιζα στην αγκαλιά μου; Ίσως ναι, ίσως όχι. Αλλά σίγουρα δεν το μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο! Έτσι δεν μετανιώνω και το ότι συνεχίζω να κομίζω και τη μικρή μου έτσι. Και ξέρετε κάτι; Μακάρι όταν μεγαλώσει να τρυπώνει και αυτή στο κρεβάτι μας όπως η μεγάλη!
Έχω δύο κόρες σε αυτόν τον κόσμο και θα έδινα τα πάντα γι αυτές… Αν θέλουν να περάσουν λίγο περισσότερο χρόνο με την μανούλα απ’ ότι “επιτρέπει” ο υπόλοιπος κόσμος, αυτό ακριβώς θα γίνει. Ό,τι θέλουν τα παιδιά μου και οι ψυχούλες τους…
«Ό,τι είναι καλό για την ψυχή σας… αυτό να κάνετε! ».
Θωμαΐδου Ευθυμία – Ζωή
